Ο τρίτος σχηματισμός στην Ανοιχτή Σικελική, αυτός του Δράκου, προκύπτει συνήθως μετά από 1. ε4 γ5 2. Ιζ3 δ6 3. δ4 γδ4 4. Ιδ4 Ιζ6 5. Ιγ3 η6 6. Αε3 Αη7 7. ζ3 (αποτρέπει το... Ιη4 και προετοιμάζει για αργότερα το η2-η4) 7... Ιγ6 8. Βδ2 0-0 9. Αγ4 Αδ7 10. 0-0-0 Πγ8. Πρόκειται για μια από τις πιο διφορούμενες βαριάντες όλων των ανοιγμάτων, με φανατικούς οπαδούς υπέρ και κατά (Βλέπε διάγραμμα).

Τα λευκά εξαπολύουν συχνά πανίσχυρη επίθεση στην πτέρυγα του βασιλιά με την προώθηση θ2-θ4 και θ5, με θυσία πιονιού, αν χρειαστεί, ώστε να ανοίξει την κάθετο «θ» και να δραστηριοποιηθεί ο Πύργος. Επίσης, ιδιαίτερα αποτελεσματική μπορεί να είναι η αλλαγή των μαυροτετράγωνων Α με Αε3 - θ6 την κατάλληλη στιγμή. Το σχέδιο αυτό είναι τόσο επικίνδυνο, ώστε πολλοί προτιμούν με τα μαύρα να παίζουν ...θ7-θ5, έστω κι αν έτσι προσφέρεται στα λευκά η δυνατότητα να πραγματοποιήσουν την εναλλακτική διάσπαση η2-η4.

Από την πλευρά τους τα μαύρα επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στη στήλη γ, πιέζοντας τον Ιππο του γ3 (μερικές φορές πραγματοποιείται και θυσία... Πγ8 χ Ιγ3) και κλείνοντας την επικίνδυνη διαγώνιο α2-η8 με τον ελιγμό... Ιγ6 ε5 και στη συνέχεια... Ιγ4. Επίσης, μεταφέρουν τη βασίλισσα στο α5 για να παρενοχλεί τον Ιππο του γ3 και να ανοίγει το δρόμο του άλλου μαύρου Πύργου στο γ8. Η μάχη κυριαρχείται από τακτικές λεπτομέρειες και συχνά κρίνεται από το ποια παράταξη έχει την κίνηση σε κάποιο κρίσιμο σημείο της. Η βαριάντα του Δράκου παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, αλλά απαιτεί μεγάλη ψυχραιμία και ικανότητες ενεργητικού παιχνιδιού κάτω από πίεση (και για τους δύο αντιπάλους).