Ηταν μια από τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις των τελευταίων δεκαετιών. Η απεργία της περασμένης Πέμπτης και οι εντυπωσιακές σε όγκο και μαχητικότητα συγκεντρώσεις ήταν η πρώτη απάντηση των εργαζομένων στην απόπειρα της κυβέρνησης για την ανατροπή των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων. Η αναδίπλωση της κυβέρνησης το βράδυ της περασμένης Τετάρτης και η δήλωση του υπουργού Εργασίας για το «πάγωμα» των κυβερνητικών προτάσεων, ούτε την επιτυχία της απεργίας έβλαψε, ούτε μπόρεσε να κρύψει τον τακτικό ελιγμό, που έπεσε στο κενό. Καταθορυβημένη η κυβέρνηση από το μέγεθος των αντιδράσεων κατά των θέσεών της και υπό την πίεση της πρωτοφανούς, για τα δεδομένα, απεργιακής κινητοποίησης, αποφάσισε αυτό τον ελιγμό χωρίς να παραιτηθεί από τα σχέδια για την κατεδάφιση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Προφανώς, υπολόγιζε ότι έτσι θα έδινε τη δυνατότητα σε όσους εξαρχής ήθελαν να πάρουν μέρος στον κοινωνικό διάλογο - απάτη να βρουν το πρόσχημα για να δηλώσουν τώρα συμμετοχή. Ομως, η επιτυχία της απεργιακής κινητοποίησης συνίσταται και στο ότι μείωσε σημαντικά τα περιθώρια ελιγμών και υπαναχωρήσεων προς αυτή την κατεύθυνση. Οι εκκλήσεις του πρωθυπουργού, από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, για συμμετοχή στο διάλογο, μπορεί να συγκινούν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, η οποία όμως θα σκεφτεί πολύ σοβαρά να παραβιάσει τη σαφή εντολή της μεγάλης απεργίας, για την οριστική και αμετάκλητη απόσυρση των κυβερνητικών θέσεων. Αποφασιστικός παράγων των εξελίξεων αυτών αναδείχτηκε το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, με εκφραστή το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, το οποίο με τη δράση του πριν και μετά τις κυβερνητικές εξαγγελίες έβαλε τη σφραγίδα του στους στόχους και την προοπτική των αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Ραντεβού την 1η Μάη.