Λέει λοιπόν ο κ. Σαρρής: «Αν στην ελληνική επικράτεια δεν αντιληφθούν οι πάντες, της Ομοσπονδίας περιλαμβανομένης, ότι το ποδόσφαιρο είναι, εκτός από άθλημα, χώρος τεράστιων παραγωγικών και κερδοφόρων επενδύσεων, για την υλοποίηση των οποίων απαιτείται σύγχρονο θεσμικό πλαίσιο και εγγυήσεις, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει».

Εδώ έχουμε μια (όχι καινούργια) ομολογία για το ρόλο του ποδοσφαίρου ως εμπόρευμα, ως επένδυση, και μάλιστα δεν πάει πολύς καιρός που ακούσαμε παρόμοιες δηλώσεις από διάφορους επιχειρηματίες- μεγαλομετόχους ΠΑΕ. Για το πόσο, δηλαδή, πρόσφορο είναι το έδαφος για κέρδη. Οσον αφορά το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του, τι ζητάει; Εγγυήσεις από πλευράς κράτους που θα ευνοούν τις πολυπόθητες επενδύσεις. Μα τέτοιες εγγυήσεις όπως μια σειρά φοροαπαλλαγές, χάρισμα χρεών αλλά και χάρισμα εκατομμυρίων δεν υπήρχαν; Ασφαλώς και υπήρχαν, όμως το ζητούμενο τώρα είναι η ακόμα μεγαλύτερη διείσδυση του κεφαλαίου στο χώρο, η πλήρης απεμπλοκή του κράτους από τη χρηματοδότηση, το σχεδιασμό του αθλητισμού.

Το ζητούμενο σήμερα λοιπόν για να λυθούν τα προβλήματα του αθλητισμού και συγκεκριμένα του ποδοσφαίρου, δεν είναι το να χτυπηθεί η αιτία που τα προκάλεσε, δηλαδή η ανεξέλεγκτη δράση χορηγών, μάνατζερ και επιχειρήσεων, αλλά η ενίσχυσή τους και η θωράκισή τους με νέους νόμους. Μας λένε με άλλα λόγια, ότι τα στημένα παιχνίδια, την ντόπα, τα ραντεβού θανάτου των συνδέσμων, και άλλα τέτοια φαινόμενα - που τα γέννησε η ίδια μήτρα - θα ξεπεραστούν ενδεχομένως με νέες φοροαπαλλαγές των ΑΕ του ποδοσφαίρου που θα θεσπίσει το κράτος, την ίδια μάλιστα στιγμή που το ίδιο κράτος λεηλατεί τις ζωές της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού με τη φοροληστεία, τα χαράτσια κτλ. Καμία συζήτηση για διεκδίκηση - απαίτηση από πλευράς Ομοσπονδίας επαρκούς χρηματοδότησης για την κάλυψη των αναγκών των σωματείων.

Αρα λοιπόν ο ρόλος του γηπέδου - σύμφωνα πάντα με την ΕΠΟ - δεν είναι το να παρέχει τη δυνατότητα στους αθλητές, τη νεολαία να αθλούνται με αξιοπρεπείς όρους, αλλά είναι μια παραγωγική μονάδα που υπακούει σε επιχειρηματικές νόρμες. Εδώ έχει αξία ακόμα και η ορολογία που χρησιμοποιείται για να αποδοθεί ακριβώς η στόχευση των διοικούντων -ως προσωπικό των μεγαλοεπιχειρηματιών- του αθλητισμού.

Τελικά, είχε άδικο το ΚΚΕ που αντιμετώπισε τα γήπεδα που είναι προς κατασκευή στην Ελλάδα ως επιχειρηματική δράση με στόχο το κέρδος, όταν άλλοι κι άλλοι υποκλινόντουσαν και υποκλίνονται στους «ευεργέτες»; Τι είναι όμως προοδευτικό σήμερα; Είναι προοδευτικό το να αναδεικνύεις τις αθλητικές υποδομές ως πυλώνα για την ανάπτυξη του μαζικού αθλητισμού, ή το να τις αντιμετωπίζεις ως δράση με στόχο το κέρδος; Το να βλέπεις τον αθλητισμό ως ανάγκη και κοινωνικό αγαθό ή ως «project»; Ο κ Σαρρής δίνει μια απάντηση και σε αυτό και είναι ξεκάθαρος: «Το άθλημα στο επίπεδο των διοργανώσεων της UEFA και της FIFA έχει ξεφύγει από το επίπεδο της συμπάθειας ή της καλής θέλησης. Είναι απλή, καθαρή επενδυτική, επιχειρηματική δραστηριότητα και συνδέεται άμεσα με το κέρδος».