Η Αντιγόνη Βαλάκου, σεμνή και διακριτική, ταυτόχρονα δυναμική και διεκδικητική θεωρούσε ύψιστη τιμή -όπως η ίδια είχε πει- να την αποκαλούν θεατρίνα. Το θεωρώ πιο τιμητικό από τον τίτλο της πρωταγωνίστριας. Η μορφή της, η μουσική του λόγου της, το πλούσιο δραματικό συναίσθημά της με τα οποία «προίκιζε» τους ρόλους, προσφέροντάς τους «σάρκα και οστά» χαρακτήρισαν την υποκριτική της δεινότητα από την αρχαία ελληνική τραγωδία έως το σύγχρονο ελληνικό και ξένο δράμα.

Το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση για το θάνατο της Αντιγόνης Βαλάκου:

«Η Αντιγόνη Βαλάκου δεν είναι πια μαζί μας. Το ελληνικό θέατρο έχασε μια σπουδαία, σεμνή και με ευγενική παρουσία ηθοποιό.

Η Αντιγόνη Βαλάκου βραβευμένη με το βραβείο Μαρίκας Κοτοπούλη (1958) διέγραψε μια σημαντική διαδρομή στο καλλιτεχνικό στερέωμα για πάνω από 60 χρόνια, αφήνοντας ανεξίτηλα το ίχνος της στην ιστορία του θεάτρου, με σπουδαίες ερμηνείες στο ενεργητικό της κυρίως στο Εθνικό Θέατρο, ενώ συνεργάστηκε τόσο με το ΚΘΒΕ όσο και με ιδιωτικούς θιάσους. Παράλληλα εργάστηκε με επιτυχία, στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο στο οποίο συμμετείχε σε ραδιοφωνικές μεταφορές θεατρικών έργων.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στους οικείους της».