«(...) Το μεγάλο γεγονός της 24ης Νοεμβρίου δεν είναι άλλο από την ιστορικών διαστάσεων συμφωνία του Ιράν με τη Δύση για τον έλεγχο των πυρηνικών (...) Η ροή πετρελαίου και αερίου διευκολύνεται (...) Η ευρύτερη περιοχή κινεί κοντά στα 2 τρισ. δολάρια τον χρόνο, τα οποία μπορούν να γίνουν 3 τρισ. δολάρια (...) Αυτό συνιστά ευκαιρία για την Ελλάδα. Η χώρα μας βρίσκεται στο άκρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, είναι στη ζώνη του ευρώ, διαθέτει σταθερές δομές και ευρωπαϊκούς θεσμούς, είναι ταυτόχρονα μέλος του ΝΑΤΟ (...) Δύναται να παίξει ρόλο συνδέσμου με όλη αυτή την αναδυόμενη ζώνη της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής (...) Η Ελλάδα οφείλει να βρει το κουράγιο να τελειώσει με τη διαχείριση της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, να ξαναβγεί στον κόσμο για να κερδίσει τη θέση που της αξίζει» («Βήμα της Κυριακής»). Οι αστοί βιάζονται να πάρουν μέρος σε μοιρασιά πλούτου στην περιοχή και πιέζουν για γοργή εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων, για να ξαναβγούν στην αγορά για δάνεια, αναζητώντας αναβαθμισμένο ρόλο στη Μεσόγειο. Αλλά η μοιρασιά γίνεται με οξύτατους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, αλλά και σε υποδεέστερα, όπως, π.χ., το Ισραήλ, η Τουρκία κ.λπ., που θέλουν ανάλογο ρόλο. Για το κεφάλαιο. Οι λαοί δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν. Γι' αυτό λέμε αντεπίθεση σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική ρότα.