«Το ΚΚΕ έχει μετατραπεί από χρόνια σε ένα μηχανισμό που στηρίζει εκείνο που δήθεν εχθρεύεται: το μερίδιο εξουσίας του εντός του αστικού κράτους (...) Σηκώνει το λάβαρο μιας επανάστασης-καρικατούρας και ξαπλώνει την αριστερά και τους αριστερούς, την κοινωνία ολόκληρη, στο κρεβάτι του Προκρούστη μιας ιδεολογικής καθαρότητας... Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αριστερά που δε φοβάται να δοκιμάσει μαζί με την κοινωνία (...) Το κράτος δεν ξεχνά ούτε τους αντιπάλους ούτε τους φίλους του (...) Δεν ξεχνά ότι οι επιλογές της ηγεσίας του ΚΚΕ σήμερα λειτουργούν διασπαστικά (...) Το κράτος τιμάει και σέβεται το ΚΚΕ ως ιδεολογικό αντίπαλο (...) Το ΚΚΕ θέλει και πρέπει να τιμήσει αυτή τη συμφωνία...». Αυτές ανάμεσα σε άλλες αθλιότητες αναπαράγει στη φιλοΣΥΡΙΖΑίικη «Εφημερίδα των Συντακτών» κάποιος Δ. Αρβανιτάκης, ιστορικός, σε ένα χυδαιολόγημα υπό τον τίτλο «Ο ευτυχισμένος Βούδας», έτσι αποκαλεί το ΚΚΕ. Αναπαράγει, δηλαδή, δεύτερος και καταϊδρωμένος τα «περί συστημικού ΚΚΕ», που πρώτοι τα λανσάρισαν εδώ και μερικά χρόνια οι «καθεστωτικοί δημοσιογράφοι», που «εκφράζουν το σεβασμό τους στο ΚΚΕ», όπως γράφει ο δήθεν «αντικαθεστωτικός» ιστορικός. Και όλ' αυτά γιατί; Μα επειδή το ΚΚΕ δε συνεργάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε «να δοκιμάσει η κοινωνία» τον «εξανθρωπισμό του καπιταλισμού και της ΕΕ», με τους «υγιείς μεγαλοεπιχειρηματίες». Και επιμένει στην οργάνωση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για την αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική αντεπίθεση...