«H αριστοκρατία των Τρικάλων με κορόιδευε, γιατί ήμουν κακοντυμένος και έπαιζα μπουζούκι. Πολλές φορές με προσβάλλανε και με κάνανε να ντρέπομαι πολύ. Εγώ, όμως, τους εκδικήθηκα με τις μετέπειτα επιτυχίες μου. Ολοι αυτοί που με κοροϊδεύανε τότε, έρχονταν στα κέντρα που δούλευα και πετάγανε τα πλούτη τους στα πόδια μου για ένα τραγούδι...».

Αφηγήσεις του Βασίλη Τσιτσάνη, του εμπνευσμένου λαϊκού δημιουργού, που, σκυμμένος για μισόν αιώνα πάνω από τις χορδές του μπουζουκιού, συνταίριαζε την αγωνία, τη λαχτάρα, την αγάπη του λαού μας και τις έκανε τραγούδια. Τα λόγια του, ειπωμένα πενήντα χρόνια αργότερα από εκείνη την εποχή, μαρτυρούν ότι η δόξα και οι επιτυχίες του δεν κατάφεραν να σβήσουν την εφιαλτική ανάμνηση των παιδικών του χρόνων. Πτυχές αυτών των δύσκολων χρόνων, που σφράγισαν τον κορυφαίο συνθέτη και το έργο του, αποκαλύπτονται στο βιβλίο του Σώτου Αλεξίου «Βασίλης Τσιτσάνης. Η παιδική ηλικία ενός ξεχωριστού δημιουργού».

Τριάντα ένα χρόνια συμπληρώθηκαν, από το θάνατο του Βασίλη Τσιτσάνη (18/1/1983). Κι όμως «ζει» στην καθημερινότητά μας. Τα τραγούδια του είναι και θα είναι στο στόμα όλων μας. Είτε στη θλίψη, στον καημό, στον πόνο και στο άχτι μας, είτε στον αγώνα, στον έρωτα, στο κέφι, στο γλέντι, στη χαρά μας.