Ρεσιτάλ προπαγάνδας και παραπλάνησης του αμερικανικού λαού πως τάχα ο καπιταλισμός επιδέχεται «βελτιώσεων» ώστε να μειωθούν οι τεράστιες κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες που ζουν στο πετσί τους, εδώ και δεκαετίες, οι περισσότεροι Αμερικανοί εργαζόμενοι, έδωσε για μία ακόμη φορά ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα. Εκφωνώντας το βράδυ της Τρίτης (ξημερώματα Τετάρτης ώρα Ελλάδας) την ετήσια ομιλία για την «Κατάσταση του Εθνους», ο πρόεδρος των ΗΠΑ προσπάθησε να μας πείσει πως ξενυχτάει με την αγωνία του Αμερικανού μακροχρόνια ανέργου, του φτωχού πλην σκληρά εργαζόμενου πολίτη, του «παράνομου» μετανάστη και της μεσαίας τάξης που ...αποτυπώνει το «αμερικανικό όνειρο».

Αυτά ο Ομπάμα τα είπε, βεβαίως, ενώπιον ενός Κογκρέσου που αποτελείται σε ποσοστό 50% από εκατομμυριούχους γερουσιαστές και των δύο κομμάτων του πολιτικού κατεστημένου. Νωπά είναι άλλωστε τα στοιχεία του «Center for Responsive Politics», σύμφωνα με τα οποία 268 από τα 534 μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων έβγαλε καθαρό εισόδημα τη διετία 2012-13 πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια (με πλουσιότερο όλων, τον Ρεπουμπλικάνο Καλιφορνέζο γερουσιαστή Ντάρελ Ισα, που βγάζει ετησίως καθαρά μόλις ...598.000.000 δολάρια!).

Ομως ο Ομπάμα δεν στόχευε στο πάμπλουτο ακροατήριό του, αλλά στους Αμερικανούς ψηφοφόρους που παρακολούθησαν το διάγγελμά του μέσω τηλεόρασης. Γι' αυτό και τους «βομβάρδισε» επί περίπου ένα 70λεπτο με υποσχέσεις, που επιχειρούν να δώσουν τόνο ανάκαμψης της αμερικανικής κοινωνίας, κάτι που μπορεί να συμβεί, αλλά αφορά στην κερδοφορία του κεφαλαίου.

Εκανε έτσι πως ενδιαφέρεται για το καλό του περιβόητου 98% των Αμερικανών, των οποίων ο συνολικός πλούτος είναι ισοδύναμος με το μόλις 1% των πάμπλουτων συμπατριωτών τους. Πως καίγεται για τις μισθολογικές ανισότητες ανδρών-γυναικών, καθώς οι τελευταίες εξακολουθούν ως σήμερα να παίρνουν περίπου 30% λιγότερα από τους άνδρες με μοναδικό «κριτήριο» το φύλο! Οτι είναι έτοιμος να υπερπηδήσει με ...φόρα (ενόψει και των ενδιάμεσων εκλογών του Νοέμβρη!) τα εμπόδια που ορθώνουν οι Ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές ώστε να «αυξήσει» το κατώτατο ωρομίσθιο από τα 7,25 δολάρια την ώρα στα 10,10 δολάρια, σταδιακά και από το 2015, για μόλις ...200.000 εργαζόμενους που δουλεύουν σε ομοσπονδιακές υπηρεσίες. «Παραβλέποντας» φυσικά το γεγονός πως η (κάτι λιγότερο από τρία δολάρια) αύξηση δεν είναι παρά ψίχουλα όσον αφορά στην πραγματική αντιστοιχία του μισθού με την αύξηση της παραγωγικότητας, ενώ με δεδομένο ότι η ασφαλιστική κάλυψη γίνεται αποκλειστικά από τους εργαζόμενους δεν σημαίνει καμία ουσιαστική αλλαγή. Αν σκεφτεί κανείς τι παίρνει το κεφάλαιο και τα διευθυντικά στελέχη μονοπωλιακών ομίλων, το χάσμα είναι τεράστιο.

Αυτά όμως για τους προπαγανδιστές του Λευκού Οίκου και τα τεράστια συγκροτήματα του διεθνούς Τύπου, που διαφήμιζαν την υποτιθέμενη αριστερή ή ακόμη και ...«σοσιαλιστική» στροφή του φιλολαϊκού Ομπάμα, είναι «λεπτομέρειες»... Οπως είναι «λεπτομέρεια» το γεγονός ότι η (άμα και όταν...) διαμόρφωση του κατώτατου ωρομισθίου των 10,10 δολαρίων με επικείμενο προεδρικό διάταγμα δεν αφορά τα 50.000.000 κακοπληρωμένων πιο χαμηλόμισθων εργαζομένων σε φαστουντάδικα, μεταποίηση, βαριές βιομηχανίες, Ενέργεια, υπηρεσίες, που παρά τη σκληρή δουλειά αδυνατούν να εξασφαλίσουν επαρκείς ποσότητες τροφίμων στο οικογενειακό τραπέζι ή τα απαραίτητα φάρμακα σε περίπτωση ασθένειας.

Οπως τα στοιχεία που παρουσίασε την Τετάρτη το «Κέντρο Ερευνας της Φτώχειας» του Πανεπιστήμιου του Κεντάκι, κατά τα οποία πάνω από το 50% των Αμερικανών που παίρνουν κουπόνια σίτισης δεν είναι άνεργοι, αλλά ...νεόπτωχοι εργαζόμενοι ηλικίας 18 έως 59 ετών!

«Λεπτομέρεια» είναι και τo γεγονός ότι το (χαμηλότερο από το 1978!) ποσοστό συμμετοχής του πληθυσμού στο εργατικό δυναμικό πλέον έχει πέσει στο 63,2%. `Η τα στοιχεία μελέτης, που δημοσιεύτηκε το φθινόπωρο από το «Georgetown University Center on Education and the Workforce», που επισημαίνουν ότι μόνο το 47% των ενηλίκων εργάζονταν με όρους πλήρους απασχόλησης το 2012. (Γεγονός που έκανε τότε τον πρώην πρόεδρο Τζίμι Κάρτερ να σχολιάσει ότι «η σημερινή μεσαία τάξη μοιάζει με αυτούς που ζούσαν στη φτώχεια όταν ήμουν εγώ πρόεδρος»). Ετσι η λεγόμενη «φιλολαϊκή» διαχείριση Ομπάμα, που προβάλλουν αστοί και οπορτουνιστές, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας, το λεγόμενο μείγμα διαχείρισης που είναι περισσότερο επεκτατικό και λιγότερο περιοριστικό, όπως αυτό στην ΕΕ, αποδεικνύεται ότι είναι το ίδιο καταστροφικό για τα λαϊκά στρώματα.

Επίσης ο Ομπάμα παρουσιάσθηκε από μερίδα του Τύπου να ασκεί δήθεν πιέσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους για «μισθολογικές αυξήσεις» και στον ιδιωτικό τομέα. Στην ουσία πρόκειται για εκκλήσεις να δοθούν κάποια ψίχουλα από το ...παντεσπάνι τους. Προχωρώντας, υποτίθεται αυτοβούλως, αφ' ενός σε αύξηση των μισθών των εργαζομένων, αφ' ετέρου σε πλήρωση κενών θέσεων εργασίας με μακροχρόνια ανέργους που αποτελούν τη μεγάλη «εφεδρική» στρατιά του καπιταλιστικού συστήματος.

Εξυπακούεται πως ο ευφυής Ομπάμα, ούτε είδε, ούτε άκουσε, για κάτι που λέγεται ...συλλογική διαπραγμάτευση» μισθών. Η συλλογική διαπραγμάτευση πήγε, προφανώς, (από καιρό...) περίπατο!

Λάβρος ήταν ο πρόεδρος Ομπάμα και για μία σειρά «φιλολαϊκές» μεταρρυθμίσεις, με αιχμή του δόρατος το υποτιθέμενα βελτιωμένο σύστημα ιατροφαρμακευτικής κάλυψης και συνταξιοδοτικής ασφάλισης (Obamacare), υποσχόμενος μεταξύ άλλων πως θα δημιουργήσει έναν νέο, ειδικό, αφορολόγητο συνταξιοδοτικό λογαριασμό. Πρόκειται όμως για υπηρεσίες πτωχοκομείου για τους πιο εξαθλιωμένους.

Κατά ανάλογο τρόπο ο «Δημοκρατικός» πρόεδρος κούνησε το δάκτυλο στους πολιτικούς «αντίπαλους» του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, λέγοντας πως θα καταφέρει με εκτελεστικές προεδρικές εντολές να πετύχει μεταξύ άλλων: Τη δημιουργία νέου συνταξιοδοτικού αποταμιευτικού λογαριασμού, τη βελτίωση μηχανισμών για την εξοικονόμηση καυσίμων από μεγάλες μεταφορικές εταιρείες, τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα από τους υπάρχοντες σταθμούς παραγωγής Ενέργειας, την αναθεώρηση των ομοσπονδιακών προγραμμάτων επανεκπαίδευσης προσωπικού και τη δημιουργία τουλάχιστον τεσσάρων νέων βιομηχανικών ζωνών για την τόνωση της επιχειρηματικότητας στον τομέα της μεταποίησης. Ολα αυτά τα μέτρα μπορεί να χρειάζονται για την πολυπόθητη ανάκαμψη των μονοπωλίων, αλλά δεν πρόκειται να αλλάξουν την ζωή των λαϊκών στρωμάτων. Είναι δε και «περσινά, ξινά, σταφύλια». Παρόμοιες υποσχέσεις έδωσε και το 2012 για «ανισότητες», για «μετανάστες», για «υγεία».

Αναφερόμενος στο Ιράν, προειδοποίησε το Κογκρέσο ότι θα ασκήσει βέτο σε οποιαδήποτε προσπάθεια επιβολής νέων κυρώσεων στην Τεχεράνη ενώ εξελίσσονται οι διαπραγματεύσεις για το πυρηνικό της πρόγραμμα. Ο ίδιος υπεραμύνθηκε της πολιτικής του έναντι της Τεχεράνης, ισχυριζόμενος ότι οι αμερικανικές κυρώσεις ανάγκασαν το Ιράν να καθίσει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης... Για να προκαλέσει, μία μέρα μετά, την εύλογη αντίδραση της Τεχεράνης. Βέβαια, η προσέγγιση αφορά σε μια άλλη τακτική, που φαίνεται να συγχρονίζεται και με αυτή της νέας ιρανικής ηγεσίας, που αποσκοπεί στην καλύτερη προώθηση των μονοπωλιακών συμφερόντων, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν θα κλιμακωθεί και ο ανταγωνισμός τους.

Οσον αφορά στο Αφγανιστάν, υποσχέθηκε ότι ως το τέλος της χρονιάς θα κηρύξει το «τέλος» του 12ετούς πολέμου, διαμηνύοντας ωστόσο ότι θα παραμείνει στη χώρα «μία αμερικανική στρατιωτική δύναμη» και μετά το 2014, αποφεύγοντας ωστόσο να την προσδιορίσει αριθμητικά. Μάλλον ο Ομπάμα «θα τελειώσει» τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο Αφγανιστάν κατά τον τρόπο με τον οποίον τον «τελείωσε» στο Ιράκ, που φαίνεται να υποδαυλίζεται ακόμα και ο διαμελισμός του.

Για τη Συρία ξεκαθάρισε ότι θα συνεχίσει την υποστήριξη των «αντικαθεστωτικών» δυνάμεων, ισχυριζόμενος πως επιθυμεί να δει «ελεύθερο» το συριακό λαό στο μέλλον από «δικτάτορες, τρόμο και φόβο». Υπερασπίστηκε δε την πολιτική της κυβέρνησής του, λέγοντας ότι εξαιτίας της φθάσαμε στην έναρξη της καταστροφής των συριακών χημικών όπλων.

Εξυπακούεται πως δεν μπόρεσε να αποφύγει και μία αναφορά στη δράση της «Αλ Κάιντα» και της τρομοκρατίας σε Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, σημειώνοντας ότι η κυβέρνησή του δεν θα περιοριστεί στο κυνήγι τρομοκρατών στο εξωτερικό μέσω του πολέμου ή αεροπορικών επιδρομών από τηλεκατευθυνόμενα αεροπλάνα, αλλά θα διευρύνει τη συνεργασία με συμμάχους, προωθώντας παράλληλα «στοχευμένες» επιχειρήσεις σε Υεμένη, Σομαλία, Ιράκ, Μάλι.

Αναφορικά με την παράταση της σύγκρουσης, που οξύνει ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, στην Ουκρανία, υποστήριξε πως η Ουάσιγκτον θα υπερασπιστεί ...«την αρχή ότι ο λαός έχει το δικαίωμα να εκφράζεται ελεύθερα και ειρηνικά και πρέπει να έχει λόγο σε ό,τι αφορά το μέλλον της χώρας».

Από το τμήμα της ομιλίας του για την εξωτερική πολιτική δεν έλειψε η μόνιμη επωδός των διαγγελμάτων που εκφωνεί όλα τα τελευταία χρόνια: Το ...κλείσιμο των κολαστηρίων «για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας» στο Γκουαντάναμο, που ακόμα ζει και βασιλεύει, ενώ υποτίθεται θα έκλεινε από την πρώτη ήδη θητεία Ομπάμα.