Η κριτική παραλληλίζει την ταινία της σπουδαίας Βρετανής, πρακτικά νεοεμφανιζόμενης, δημιουργού Κλίο Μπάρναρντ, με τη δουλειά του Κεν Λόουτς. Η πρώτη της ταινία μυθοπλασίας προϊδεάζει για τις φιλοδοξίες της, που μοιάζει να μην περιορίζονται στα χνάρια του Λόουτς αλλά αποζητούν μια ουσιαστικότερη εμβάθυνση στο ρεαλισμό της καπιταλιστικής δυστοπίας. Δυο παιδιά, συνθλιμμένα από το βάρος της ανεργίας και των μύριων κακών που σέρνει μαζί της, αφήνουν το σχολείο και δουλεύουν παλιατζήδες για λίγες δεκάρες, αλωνίζοντας νυχθημερόν τη θλιβερή πόλη με ένα κάρο, σύμβολο για τον ένα αιώνα πίσω που ήδη μας έχει οδηγήσει ο υπαρκτός καπιταλισμός...