Ο πρόεδρος του ΣΕΒ με το «καλησπέρα» πέρασε στο «ψητό», εξηγώντας πως «παραγωγική ανασυγκρότηση» σημαίνει «μεταμόρφωση της Ελλάδας σε χώρα δυναμική και εξωστρεφή με αναπτυξιακή αιχμή τις δυνάμεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και πολιορκητικό κριό τη βιομηχανία». Προς τούτο ζήτησε απ' τους πολιτικούς εκπροσώπους της τάξης του να δουν το στόχο αυτό ως «βάση μιας νέας εθνικής συναίνεσης», αφού αυστηρά τους υπέδειξε να σταματήσουν να παριστάνουν «τους λογιστές ή τους εισαγγελείς των μνημονίων» και να βρουν «μια λειτουργική ισορροπία ανάμεσα στον απαραίτητο πολιτικό ριζοσπαστισμό και τον αναγκαστικό οικονομικό πραγματισμό».

Αξίωσε «εκσυγχρονισμό», «πέρα από κόμματα και ιδεολογίες», που θα υπηρετήσει το «νέο αναπτυξιακό -άρα και κοινωνικό- μοντέλο». Ο πρόεδρος του ΣΕΒ επικρότησε το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Αντ. Σαμαρά παίρνει υπόψη της τις απαιτήσεις των βιομηχάνων σε σχέση με το μείγμα διαχείρισης και εξέφρασε προσδοκία για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ: «Ολοι έχουμε συμφέρον να αποδώσουν οι προσπάθειες που καταβάλλει η σημερινή κυβέρνηση για να βγούμε από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Για τον ΣΕΒ, ειδικότερα, είναι εξαιρετικά θετικό το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός κατανόησε και έθεσε τα προβλήματα της ελληνικής βιομηχανίας ψηλά στην κυβερνητική ατζέντα, ανταποκρινόμενος στο σήμα κινδύνου που εκπέμψαμε. Προσδοκούμε την ίδια στάση και από την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία ήδη έχει διατυπώσει θετικές θέσεις».

Εκτίμησε επίσης ότι «η στήριξη της παραγωγικής οικονομίας και της βιομηχανίας, που παραμένει ο πραγματικός πρωταθλητής της εθνικής οικονομίας, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο πολιτικής σύγκλισης, να είναι βασικός και υπερκομματικός στόχος στην πορεία εξόδου από την κρίση».

Ο Δ. Δασκαλόπουλος ξεκαθάρισε ότι ο ΣΕΒ δε ζητά «ασπιρίνες», αλλά γενναία μέτρα στήριξης του κεφαλαίου για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του και για να διεκδικήσει με αξιώσεις μερίδια στο διεθνές μοίρασμα αγορών: «Η επιστροφή σε έναν οριακό ρυθμό ανάπτυξης δεν επαρκεί. Πρέπει να γίνουμε πιο φιλόδοξοι και πιο ριζοσπαστικοί. Χρειάζεται να επανεφεύρουμε την ανάπτυξη! Να δημιουργήσουμε ένα νέο παραγωγικό πρότυπο, ικανό να μας διασφαλίσει την παρουσία μας στις παγκόσμιες αγορές και τη συμμετοχή μας στην παγκόσμια κατανομή του πλούτου».

Υπέδειξε, μάλιστα, και τους τομείς που «διαθέτουν συγκριτικό πλεονέκτημα» π.χ. αγροτική παραγωγή, Ενέργεια, ορισμένοι κλάδοι της μεταποίησης, Τουρισμός, λιανικό εμπόριο, γενόσημα, υδατοκαλλιέργειες, ιατρικός τουρισμός, διαμετακομιστικό κέντρο, διαχείριση αποβλήτων, υποδεικνύοντας όμως πως θα αποδώσουν κέρδη στους κεφαλαιοκράτες που δραστηριοποιούνται εκεί εφόσον διαμορφωθεί «ένα περιβάλλον που ευνοεί την επιχειρηματική πρωτοβουλία και την επένδυση».

Αναποδογυρίζοντας την πραγματικότητα παρουσίασε το κεφάλαιο, την τάξη του δηλαδή, σαν τη δύναμη που δημιουργεί «πλούτο για την κοινωνία», που «αποτελεί την κινητήρια δύναμη για να εκτιναχθεί ο τόπος μπροστά» και ισχυρίστηκε - ξορκίζοντας και τους φόβους τους - ότι «το αύριο ανήκει αποκλειστικά στην ιδιωτική πρωτοβουλία», ενώ σε μια προσπάθεια να πείσει το λαό ότι έχει κοινά συμφέροντα με τους εκμεταλλευτές του έφτασε να δηλώσει πως «σε ένα σωστό κράτος, σε μια συγκροτημένη κοινωνία, η ιδιοτέλεια του κεφαλαίου συμβαδίζει με το γενικό συμφέρον»!

Πέρα από «ζεστό χρήμα» ο Δ. Δασκαλόπουλος ζήτησε ακόμα σταθερό φορολογικό περιβάλλον, διαμαρτυρόμενος ότι «φορολογούνται επαχθώς η περιουσία και η παραγωγή, ενώ θα έπρεπε να φορολογούνται μόνο το εισόδημα και τα κέρδη». Αντιμετώπιση «της αφόρητης πολυνομίας που δημιουργεί την παρασιτική γραφειοκρατία και τις καταστροφικές καθυστερήσεις» και να υπάρξουν «βαθιές τομές στην πλαδαρή δομή και τις χρονοβόρες διαδικασίες του δημοσίου».

Προσπαθώντας να αναδείξει ότι υπάρχει κοινό συμφέρον βιομηχάνων και εργαζομένων ενάντια στη λιτότητα και την εποπτεία ο πρόεδρος του ΣΕΒ σημείωσε: «Ως πότε θα ζούμε εκλιπαρώντας (ή εκβιάζοντας...) τους εταίρους μας για δανεικά; Ως πότε η τρόικα θα αποφασίζει για τους δικούς μας μισθούς και φόρους;».

Επιβεβαιώνοντας ότι η ανάπτυξη θα γίνει στα συντρίμμια των δικαιωμάτων του λαού, τον κάλεσε να συνηθίσει την ιδέα, να «αποδεχτεί» ότι «για μια περίοδο θα παραμείνουμε στο χαμηλότερο επίπεδο ζωής που μας επέβαλε η κρίση και η διαχείρισή της κι ότι θα καταναλώνουμε λιγότερα, προκειμένου να επενδύσουμε περισσότερα».