Στον «πάγο» βρίσκεται, για μια ακόμη φορά, η ισραηλινο-παλαιστινιακή διαπραγμάτευση που είχε καταδικαστεί και υπονομευτεί από την έναρξή της, πριν εννιά μήνες, παρά τις αισιόδοξες (αλλά όχι αγνές...) προθέσεις του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Τζον Κέρι που είχε αναλάβει τον πρωταγωνιστικό διαμεσολαβητικό ρόλο. Οχι γιατί ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος Μαχμούτ Αμπάς αποφάσισε την περασμένη Τετάρτη (23/4) να προχωρήσει σε συμφωνία με την κυβέρνηση της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας για παλαιστινιακή κυβέρνηση ενότητας σε πέντε βδομάδες και διεξαγωγή παλαιστινιακών βουλευτικών και προεδρικών εκλογών το νωρίτερο στο τέλος τρέχοντος έτους, όπως ισχυρίζεται η ισραηλινή πλευρά. Αλλά γιατί είχε προηγηθεί όλο αυτό το διάστημα ένας «διάλογος» κωφών με κύριο χαρακτηριστικό τη συνέχιση της ισραηλινής αδιαλλαξίας, όπως η παράταση του δολοφονικού οικονομικού αποκλεισμού και των γκανγκστερικών ισραηλινών αεροπορικών επιδρομών στη Λωρίδα της Γάζας και η σκλήρυνση της τακτικής πολλαπλασιασμού εκατοντάδων εβραϊκών εποικισμών στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη της Δυτικής Οχθης και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ.

Πλάι σε όλα αυτά δε θα πρέπει να ξεχνά κανείς την εξωφρενική απαίτηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου να αναγνωριστεί το Ισραήλ σαν «εβραϊκό κράτος» από την Παλαιστινιακή Αρχή του Μ. Αμπάς για να δείξει τάχα ο τελευταίος «ότι εννοεί στα σοβαρά την επίτευξη μίας ειρηνευτικής συμφωνίας», αλλά και την άρνησή του να προχωρήσει στις 29 Μάρτη στην τέταρτη φάση απελευθέρωσης δεκάδων Παλαιστινίων πολιτικών κρατουμένων.

Είναι φανερό ότι υπό αυτές τις συνθήκες η ειρηνευτική συμφωνία ήταν τουλάχιστον ανέφικτη και πως ο διάλογος γινόταν κυρίως για το «θεαθήναι», αν όχι για να «ικανοποιηθεί» ο εμβληματικός στόχος του Τζον Κέρι για ισραηλινο-παλαιστινιακή «ειρηνευτική» συμφωνία που θα ελάφρυνε τα βάρη της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής μηχανής με δεδομένους τους νέους, γεωπολιτικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή της Ασίας - Ειρηνικού και της εντεινόμενης κούρσας ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με άλλες αναδυόμενες, οικονομικά, δυνάμεις (Κίνα, Ρωσία, Ινδία κ.ά.).

Ο ίδιος ο Κέρι, ως προχτές, δήλωνε πως τίποτε δεν έχει χαθεί, επιμένοντας να μη βλέπει αυτό που έβλεπαν όλοι οι άλλοι: την πλήρη κατάρρευση της «ειρηνευτικής» διαπραγμάτευσης Ισραηλινών και Παλαιστινίων έπειτα και από τη σχετική επίσημη απόφαση του ισραηλινού κυβερνητικού Συμβουλίου Ασφαλείας την περασμένη Πέμπτη για τερματισμό των συνομιλιών. Ισως, γιατί προσδοκά πως οι άγνωστες (ως σήμερα...) επίσημες προτάσεις του για μία πιθανή ισραηλινο-παλαιστινιακή συμφωνία θα μπορούσαν να άρουν τα τωρινά εμπόδια και να αλλάξουν ριζικά τη στάση των δύο πλευρών. Στην πραγματικότητα, τίποτε δε φαίνεται να στηρίζει την αισιοδοξία του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, αφού δεν είναι ως σήμερα ορατό κανένα σημείο σύγκλισης Ισραηλινών και Παλαιστινίων σε όλα τα κομβικά ζητήματα: ούτε στο ζήτημα των εκατομμυρίων Παλαιστινίων προσφύγων, ούτε στα σύνορα και την πρωτεύουσα ενός μελλοντικού Παλαιστινιακού κράτους, ούτε στο ζήτημα των συνεχιζόμενων και παλιότερων εβραϊκών εποικισμών στα κατεχόμενα εδάφη.

Και ενώ ο Κέρι αναμένεται - πλην απροόπτου...- να ανακοινώσει την ερχόμενη Τρίτη, 29 Απρίλη, είτε την άδοξη λήξη μίας ακόμη αμερικανικής «διπλωματικής» προσπάθειας με σημαδεμένα χαρτιά (υπέρ των συμφερόντων της ισραηλινής αστικής τάξης), είτε να την «αναβαπτίσει» υπό τη βία πιέσεων προς αμφότερες πλευρές, ως μοναδική βεβαιότητα προβάλλει η συνέχιση των δεινών κυρίως για τον παλαιστινιακό λαό που εξακολουθεί να στενάζει υπό την κατοχή και να βλέπει με επιφυλάξεις την τελευταία συμφωνία μεταξύ «Φατάχ» και «Χαμάς» για παλαιστινιακή κυβέρνηση ενότητας. Θεωρήθηκε ως τουλάχιστον προπομπός ενός νέου γύρου ισραηλινής επιθετικότητας η επιλογή της κυβέρνησης Νετανιάχου να δώσει εντολή για γκαγκστερική αεροπορική επιδρομή στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας, για τρομοκράτηση Παλαιστινίων χωρικών σε επαρχίες της Δυτικής Οχθης με αστυνομικές εφόδους στα σπίτια τους, αμέσως μετά την υπογραφή της ενδοπαλαιστινιακής συμφωνίας στο σπίτι του πρωθυπουργού της «Χαμάς», Ισμαήλ Χανίγια, στη Λωρίδα της Γάζας στις 23/4.

Από την άλλη, οι (για μία σειρά λόγους) αποτυχίες παρόμοιων ενδοπαλαιστινιακών εγχειρημάτων ενότητας στο παρελθόν ανάμεσα στη (σταθερά προσανατολισμένη για διαπραγμάτευση με το Ισραήλ) «Φατάχ» του Παλαιστίνιου Προέδρου Αμπάς και την ισλαμική «Χαμάς», που είναι ανοιχτά υπέρ του ένοπλου αγώνα αποθάρρυναν πανηγυρικές εκδηλώσεις και στην πόλη της Γάζας και στη Ραμάλα της Δυτικής Οχθης. Παρά το γεγονός πως αρκετοί Παλαιστίνιοι και στις δύο πλευρές ένιωσαν θετικά στο άκουσμα της είδησης για τη συγκρότηση μιας παλαιστινιακής κυβέρνησης ενότητας για πρώτη φορά εδώ και περίπου επτά χρόνια. Οπως φαίνεται, στο σημείο που έφθασαν πλέον τα πράγματα, η ενδοπαλαιστινιακή ενότητα προβάλλει, για ένα σημαντικό μέρος του παλαιστινιακού λαού, σαν μεγαλύτερη προτεραιότητα από μία (σχεδόν χαμένη από χέρι...) διαπραγμάτευση με τις ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις.

Ωστόσο, το βαρύ κλίμα στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη γίνεται ακόμη βαρύτερο και από τις έμμεσες απειλές, αφενός του πολιτικού κατεστημένου στις ΗΠΑ για διακοπή της ετήσιας αμερικανικής οικονομικής βοήθειας των 75 εκατ. δολαρίων προς την Παλαιστινιακή Αρχή και αφετέρου της ισραηλινής ηγεσίας για την άσκηση «πιθανών οικονομικών κυρώσεων και άλλων μέτρων», όπως π.χ. η (για μία ακόμη φορά) παράνομη παρακράτηση των 100 εκατ. δολαρίων σε φόρους και δασμούς που εισπράττουν κάθε μήνα οι ισραηλινές αρχές για λογαριασμό των Παλαιστινίων. Μπροστά σε αυτήν την πιθανότητα, ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος Μ. Αμπάς έχει λάβει, υποτίθεται, τη διαβεβαίωση του Αραβικού Συνδέσμου πως, σε αυτήν την περίπτωση, θα χορηγήσει (άγνωστο εάν και έως πότε...) ισόποση μηνιαία αποζημίωση στην Παλαιστινιακή Αρχή. Ολα αυτά μέσα σε έναν κυκεώνα εξελίξεων που συνδέεται, δίχως άλλο, και με ενεργειακά δυτικά και όχι μόνον μονοπώλια που εποφθαλμιούν τα σημαντικά παλαιστινιακά (υποθαλάσσια και υπόγεια...) κοιτάσματα υδρογονανθράκων, τα οποία είτε θα συνεχίσουν να υποκλέπτουν οι ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις ή θα παραμένουν ανεκμετάλλευτα ώσπου να πέσουν στις ύαινες μονοπωλιακών ομίλων.

Σε κάθε περίπτωση, το βέβαιο είναι, πως υπό το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων, η συνέχιση ή διακοπή αυτής ή η έναρξη μίας άλλης, εξίσου «σημαδεμένης» διαπραγμάτευσης δε σχετίζεται ούτε με τη βελτίωση της ζωής του παλαιστινιακού λαού, ούτε με τη δικαίωση του μακρόχρονου αγώνα του για ανεξάρτητο, βιώσιμο κράτος στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ και επαναπατρισμό των εκατομμυρίων προσφύγων, με εξασφάλιση των περιουσιακών και άλλων δικαιωμάτων. Και βέβαια το κύριο είναι ότι ο Παλαιστινιακός λαός και οι άλλοι λαοί της περιοχής δεν μπορούν να περιμένουν λύσεις στα ζωτικά τους προβλήματα από τις διαμεσολαβήσεις των ιμπεριαλιστών, είτε διαλέγοντας ιμπεριαλιστές συμμάχους. Μονόδρομος είναι η πάλη σε κάθε χώρα και όλων των λαών ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, στην εξουσία των μονοπωλίων, δηλαδή και τις ντόπιες αστικές τάξεις. Σε αυτήν την κατεύθυνση δημιουργούνται προϋποθέσεις για να επιβάλουν τη δική τους εργατική, λαϊκή εξουσία που θα καταργήσει την καπιταλιστική εκμετάλλευση και τις αιτίες για τους πολέμους και τις διενέξεις.