(Αντιγραφή από την έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής»)

«Η οικονομία δεν είναι ο κύριος υλικός τομέας της τέχνης.

Ούτε ο μετασχηματισμός της ή η υπεράσπισή της αποτελεί έναν από τους στόχους της:

Είναι, περισσότερο ή λιγότερο, η προϋπόθεσή της».

(Μπ. Μπρεχτ, «Ο ρόλος της οικονομίας για την τέχνη», Απαντα, τόμ. 21).

«Το λάθος που κάνουμε εμείς, τα διανοητικά κτήνη, είναι ότι δε δαγκώνουμε πραγματικά! Είμαστε μακριά από την τίγρη! Μας κυνηγούν μόνο σαν κτήνη, αντί εμείς να κυνηγήσουμε τα κτήνη.

Για την υπόθεση της ανθρωπότητας είναι πολύ άσχημο το ότι εμείς δε διαθέτουμε αυτήν τη θανατηφόρα δαγκωσιά, η προϋπόθεση της οποίας θα ήταν να γνωρίζαμε το τρωτό σημείο του εχθρού. Πού βρίσκεται ο λαιμός του; Γυρίζει σαν ξέρω εγώ τι, χλευάζουμε την περπατησιά του! Βρυχάται μέχρι να βραχνιάσει, κοροϊδεύουμε τη φωνή του. Αλλά πού βρίσκεται ο λαιμός του; Ο λαιμός του είναι εκεί που καταπίνει, που καταπίνει τη λεία του, το κέρδος.

Δεν έχει αδυναμίες; Οχι λαθάκια ομορφιάς, αλλά αδυναμίες; Ναι, έχει. Δεν μπορεί να καταβροχθίζει δημοσίως. Κρύβεται πάντως με καινούργιο τρόπο: Μαζεύει γύρω του κάποιους, κάτι φουκαράδες, τους οποίους έχει βάλει σε ομάδες γύρω του για να φάνε κι αυτοί. Βεβαίως τώρα καταβροχθίζει κι εντελώς δημοσίως από τη μιζέρια του. Που πάει να πει ότι γίνεται πιο θρασύς, όσο γίνεται πιο αδύναμος και γίνεται πιο αδύναμος, όσο γίνεται πιο θρασύς. Οπως και να έχουν τα πράγματα, ο λαιμός του είναι εκεί που καταπίνει».

(«Τα λάθη των διανοητικών κτηνών»

Μπ. Μπρεχτ)