Σημαντική συμβολή για τη μελλοντική συγγραφή της ιστορίας του ελληνικού θεάτρου στον 20ό αιώνα, γενικότερα και ειδικότερα του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, αποτελεί το- μακρόχρονης έρευνας και συλλογής παραστασιακών τεκμηρίων και γραπτών μαρτυριών- πόνημα του Χρήστου Σουγιουλτζή «35 χρόνια Κρατικόν Θέατρον Βορείου Ελλάδος (1961-1996)». Πρόκειται για έναν ογκώδη τόμο (637 σελ.), πλούσια εικονογραφημένο με φωτογραφίες χαρακτηριστικών παραστάσεων και προσώπων, που συνέδεσαν το όνομά τους με την ίδρυση, εξέλιξη και διεύθυνση αυτού του θεάτρου, προλογισμένο από τον Κώστα Γεωργουσόπουλο και εμπλουτισμένο με βιογραφικά των διευθυντών του θεάτρου στη διάρκεια αυτής της 35ετίας και προσωπικές μαρτυρίες πολλών ηθοποιών που εργάστηκαν σ' αυτό.

Ο τόμος κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ηβος» (Σόλωνος 87, τηλ. 3612.130) και παρουσιάστηκε προχτές το βράδυ, παρουσία αρκετών ηθοποιών που έχουν συνεργαστεί με το ΚΘΒΕ, αλλά απουσία εκπροσώπου της διεύθυνσης ή της διοίκησης του θεάτρου. Οπως διαφάνηκε, εξάλλου, από τους παρουσιαστές της έκδοσης, «οι φωτογραφίες που την εικονογραφούν δεν παραχωρήθηκαν από το θέατρο», αλλά από την ηθοποιό Ντόρα Βολανάκη και άλλους, «δεν ήταν πρόθυμοι αυτοί που όφειλαν και μπορούσαν να βοηθήσουν αυτή την έκδοση», ενώ η επίκουρη καθηγήτρια Θεατρολογίας στο ΑΠΘ Χρυσόθεμις Βασιλάκου, υπαινισσόμενη τις δυσκολίες που αντιμετώπισε η προσπάθεια του Χρήστου Σουγιουλτζή, υπογράμμισε την ανάγκη «τα κρατικά θέατρα να είναι ανοιχτά στην έρευνα των θεατρολόγων».

Ο Κ. Γεωργουσόπουλος (πρώτος ομιλητής) θυμήθηκε ότι «μαθητεύοντας» στο Θεατρικό Μουσείο, δίπλα στον Γιάννη Σιδέρη -Μάης του '61 ήταν- άκουσε από το στόμα του Γιώργου θεοτοκά, για την πρόθεση του Κ. Καραμανλή να ιδρυθεί Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Μετά από πρόταση του Θεοτοκά διευθυντής ορίστηκε ο Σωκράτης Καραντινός.

Πράγματι, χωρίς την εκπληκτική αυτοθυσία, την «ιερή μανία» του Σ. Καραντινού, να δημιουργηθεί στη Θεσσαλονίκη ένα κρατικό θέατρο (επρόκειτο για αίτημα παλιό, για το οποίο χρόνια αγωνίστηκαν και πρώτοι «θεμελίωσαν» ΕΑΜίτες ηθοποιοί, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Μάνος Κατράκης), να αντέξει κόντρα σε μύριες αντιξοότητες (οικονομικές, πολιτικές, έλλειψη υποδομής κλπ) και να εξελιχθεί, να αποκεντρωθεί, να προσελκύσει άξιους καλλιτέχνες, να παράγει αδιάκοπα εναλλασσόμενο ρεπερτόριο, να καθιερώσει το δικό του Φεστιβάλ Φιλίππων - Θάσου, το ΚΘΒΕ ή δε θα είχε επιζήσει, ή δε θα συνέβαλε καθοριστικά στην εξέλιξη του θεάτρου μας. Η θητεία και προσφορά του Σ. Καραντινού, από το 1961 μέχρι να εκδιωχθεί από τη χούντα το 1967, αποτελεί πολύτιμη «σελίδα» της ιστορίας του νεότερου θεάτρου μας, στην οποία -μέσω αναμνήσεών τους- αναφέρθηκαν και οι Δημήτρης Μυταράς (φιλοτέχνησε το εξώφυλλο του βιβλίου) και ο ηθοποιός Δημήτρης Βάγιας.