Κοινός παρανομαστής σε αρκετές ταινίες ο μοναδικός ερμηνευτής και ο εγκλωβισμός... Το καταπληκτικό «Buried» (2010) του Ροντρίγκο Κορτές μου θύμισε έντονα το roadmovie, μονόλογος σε πραγματικό χρόνο του Στίβεν Νάιτ, άσκηση σε σενάριο, δραματουργία και σκηνοθεσία. Δράμα για τη ζωή και τις επιλογές που έχουμε, για τα λάθη, τη συγχώρεση, τη συμφιλίωση και την περηφάνια. Δεν πρόκειται για μυστήριο, αλλά για καθημερινά, προσωπικά, σημαντικά ζητήματα ήθους και αρχών. Ο Αϊβαν Λοκ μπαίνει στο αυτοκίνητό του και σταματά στη διασταύρωση. Το φορτηγό πίσω του κορνάρει. Τότε στρίβει αποφασιστικά το τιμόνι και φεύγει σε αντίθετη κατεύθυνση. Εκείνη την ώρα, εκεί, η ζωή του παίρνει καινούργια στροφή. Και μεις, κρυφακούμε τις συνδιαλέξεις του με την ηδονοβλεπτική αίσθηση του απαγορευμένου.