Σε πανηγυρικούς τόνους επιδόθηκε προχτές η, 600 σελίδων, Εκθεση της Αρχής Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΔΙΠ) προς το προεδρείο της Βουλής, με την οποία «αξιολογούνται» τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ της χώρας. Δηλαδή πρόκειται για μια Εκθεση που κρίνει και συγκρίνει τα τμήματα και τα αποτελέσματά τους, αν λειτουργούν ανταγωνιστικά, ελέγχει αν και πόσο εφαρμόζονται οι προωθούμενες «μεταρρυθμίσεις» με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ και του κεφαλαίου. Φοιτητές και σπουδαστές έχουν σταθεί απέναντι σε αυτή τη διαδικασία, που ήταν και είναι μοχλός για το Πανεπιστήμιο της «αγοράς» και με κριτήρια «αγοράς» κατηγοριοποιεί ιδρύματα σε «καλά» και «κακά».

Η «αξιολόγηση» αποτελεί οργανικό κομμάτι του Πανεπιστημίου ΑΕ που προωθείται και είναι πλήρως απαλλαγμένη από το θετικό νόημα που έχει η συγκεκριμένη λέξη, καθώς αποτελεί μοχλό εφαρμογής των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων. Τα παραπάνω εξάλλου επιβεβαιώνουν και τα λεγόμενα του πρόεδρου της ΑΔΙΠ, Ε. Κουφουδάκη, κατά τη διάρκεια της χτεσινής επίδοσης της ετήσιας έκθεσης προς τον πρόεδρο της Βουλής Ε. Μεϊμαράκη: «Είναι μια ιστορική έκθεση, είπε, γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης έχουμε αξιολογήσει όλα τα Τμήματα, όλων των Ελληνικών Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ. Σε αυτή θα βρείτε στοιχεία τα οποία δεν έχετε αντιμετωπίσει στο παρελθόν (...) θα βοηθήσει και εσάς στη Βουλή, αλλά και τον υπουργό Παιδείας στις αποφάσεις που θα ληφθούν ενόψει της αναδιάρθρωσης της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στη χώρα μας».

Από τη μεριά του ο Ευ. Μεϊμαράκης, παραλαμβάνοντας την Εκθεση, ισχυρίστηκε ότι πρόκειται για πόνημα με ιδιαίτερη επιστημονική αξία, το οποίο θα κατευθύνει το υπουργείο Παιδείας «στην ανάδειξη των προβλημάτων στο χώρο της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και στην επίλυσή τους». Πρόκειται για υποκρισία, καθώς τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ιδρύματα είναι γνωστά εδώ και χρόνια τόσο στις διοικήσεις τους όσο και στην ίδια την κυβέρνηση, πολύ πριν και ανεξάρτητα από την όποια διαδικασία «αξιολόγησης». Είναι πρόκληση να γίνεται λόγος για την «επίλυσή τους», όταν τα προβλήματα απορρέουν και διογκώνονται από τις κατευθύνσεις της κυρίαρχης πολιτικής που εφαρμόζεται.