Ο σκηνοθέτης της ακριβείας και της λεπτομέρειας Αντον Κόρμπιν («Ο Αμερικάνος» 2010) χρησιμοποιώντας στοιχεία και «υπερβολές» που υπογραμμίζουν τα πιο σχηματικά μέρη της αφηγηματικής του λε Καρέ, κατασκευάζει ένα ψυχρό και «από απόσταση» φιλμ - πολύ περισσότερο απ' όσο χρειαζόταν - πασχίζοντας, εικάζουμε, να αναβιώσει την αίσθηση και την ατμόσφαιρα κλασικών ταινιών του είδους π.χ. «Ο Τρίτος άνθρωπος» (1949) του Κάρολ Ριντ. Προσπάθεια που πέφτει παταγωδώς στο κενό, αφού πλέον εκλείπει το δομικό «αγκωνάρι» του κακού, το Ανατολικό Βερολίνο, που τέλος πάντων προσέδιδε ίχνη αξιοπιστίας σε τέτοια πονήματα. Ετσι, όταν η επένδυση σε γεωπολιτικές αναφορές αποδειχθεί πολύ γρήγορα τζούφια, το μόνο που μπορεί να στηρίζει ακόμα το λόγο ύπαρξης της ταινίας είναι οι ερμηνείες των κύριων ρόλων ενώ, σε δεύτερη ανάγνωση, απομένει μια γυμνή Δύση να σπαταλά τεράστια (δημόσια) ποσά σε κυνήγι μαγισσών...