«Ο Ζευς ύει ύδωρ», έλεγαν οι αρχαίοι όταν έβρεχε. «Υσον, ύσον, ω φίλε Ζευ», τον παρακαλούσαν, με θυσίες και τελετουργίες, όταν μάστιζε τη γη η ξηρασία. Ο Αιακός, λ.χ., γονατιστός στο Ελάνιον όρος ικέτευε τον Υέτιο Δία να σώσει από την ξηρασία τους Μυρμιδόνες στην Αίγινα. Αλλά και με τις θεομηνίες τρόμαζαν και εκλιπαρούσαν «αρμόδιους» θεούς και ημιθέους οι άνθρωποι στην αρχαιότητα, όπως και οι σημερινοί, χρησιμοποιώντας ένα πλούσιο λεξιλόγιο, σχετικό με το νερό. Ενα λεξιλόγιο, γλωσσολογικά πολύτιμο, νοηματικά πολύσημο, ηχητικά πανώριο, το οποίο τείνει να εξαφανιστεί ολότελα από τη σημερινή μας γλώσσα. Ελάχιστες από αυτές τις λέξεις διασώζουμε με τη σημερινή μας ομιλία, που όλο φτωχαίνει και όλο και περισσότερο «αφυδατώνεται», όπως αφυδατώνεται και ο υδάτινος ορίζοντας του πλανήτη μας. Διπλό το κακό, λοιπόν. Χάνεται η γλώσσα μας, χάνεται και το νερό.

Αυτό έρχεται να υπογραμμίσει το βιβλίο του Μανώλη Γλέζου «Υδωρ, αύρα, νερό» (προλογίζεται από τους πανεπιστημιακούς καθηγητές Γ. Μπαμπινιώτη και Η. Μαριολάκο). Ενα βιβλίο που ξεκίνησε από μια ανακοίνωση του Μ. Γλέζου στο επιστημονικό συμπόσιο «Το αθάνατο νερό», (18-21/11/1999, οργανωτής το Πανεπιστήμιο Αθηνών), με θέμα «Τα μονοπάτια του νερού και τα μονοπάτια της γλώσσας», η οποία περιλάμβανε 436 προσδιορισμούς για το νερό. Εκτοτε η «ύλη» της ανακοίνωσης εξελίχθηκε σε μια ενδιαφέρουσα, πρωτότυπη έρευνα, η οποία παραπέμπει σε αρχαίες «πηγές» (κείμενα, ιστορικούς, ποιητές, φιλοσόφους, θετικούς επιστήμονες κ.ά.) και καταγράφει (αλφαβητικά) στο βιβλίο 1.340 αρχαία, νέα, επιστημονικά, λογοτεχνικά και ιδιωματικά επίθετα που προσδιορίζουν το νερό (470 σελ. Εκδόσεις Καστανιώτη).