Το μυστήριο της φαβέλας έχει για πρωταγωνιστές παιδιά «του δρόμου», φόντο μια ανείπωτη εξαθλίωση, καταγραφή της βίας και διαφθοράς και αναζήτηση μιας φρούδας κοινωνικής δικαιοσύνης... Μέχρι εκεί. Πολλά τα «λεφτά», πολλή η δράση, οι μουσικές, υπερκινητικό το μοντάζ. Ανακρίσεις, παρακολουθήσεις κι ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι κινδύνων. Και ορθώνεται το ερώτημα: Γιατί τα παιδιά δεν αφήνουν το πορτοφόλι στους αστυνομικούς ώστε να βγουν από την υπόθεση; Γιατί δεν είναι σωστό, απαντά κάποιο. Και αυτή η αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης εμψυχώνεται από την ελπίδα της αλλαγής του τόπου, στοιχείο υποστηρικτικό της αφήγησης. Αφήγηση με αποχρώσεις παραμυθιού και με «στροφές» προς το κλασικό σινεμά για παιδιά, που πίσω από την πρόσοψη της «ταινίας διασκέδασης» εμμένει στις ρεαλιστικές εικόνες, στο κοινωνικό μπακγκράουντ, στο στοχασμό πάνω στις αντιφάσεις της βραζιλιάνικης πραγματικότητας και ταυτόχρονα στην καταγγελία αυτής της πραγματικότητας. Η δύναμη της ταινίας πηγάζει από το μείγμα της διάστασης «παραμυθιού» και «πραγματικού» και βασίζεται σε ισορροπημένο αφηγηματικό σχεδιασμό και σε σκηνοθεσία που γνωρίζει τη δοσολογία της σχέσης θέαμα/κοινωνική έρευνα. Στην ταινία που αγγίζει και συγκινεί, άλλοτε με ρυθμό και ένταση ενός θρίλερ κι άλλοτε με μελαγχολικό χιούμορ κωμωδίας, δεν υπάρχουν νεκροί χρόνοι. Η σκηνοθεσία του Ντάλντρι, με την ανεμελιά ενός πρωτάρη και το βάθος ενός βετεράνου, πορεύεται στο πνεύμα της ενορχήστρωσης όλων των κινηματογραφικών στοιχείων, με μια έντονη αίσθηση θεάματος και ταυτόχρονα ικανότητας στη διερεύνηση ανθρώπινων σχέσεων και κοινωνικής δυναμικής.