Ουσιαστικά έθεσε ευθέως το ζήτημα αν θα πρέπει να δίνονται από το κράτος προνοιακά επιδόματα, αν η Πρόνοια είναι ευθύνη του κράτους ή αν η προστασία των ατόμων με αναπηρία είναι ατομική και οικογενειακή υπόθεση. Η τελευταία είναι μια άποψη που έχει εκφραστεί τόσο σε κείμενα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, όσο και του ΟΟΣΑ, εισάγοντας την έννοια της «ικανότητας προς εργασία». Αρα, όσοι ανάπηροι και χρόνια πάσχοντες είναι θεωρητικά ικανοί να εργαστούν δεν θα πρέπει να λαμβάνουν κάποιο επίδομα από το κράτος για να καλύψουν τα έξοδα και τις ανάγκες που προκύπτουν από την αναπηρία/πάθησή τους.
Ηδη στα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας γίνεται πετσόκομμα ποσοστών αναπηρίας - κι επομένως επιδομάτων, συντάξεων, δικαιωμάτων - στο όνομα της ικανότητας προς εργασία και της «λειτουργικότητας» των ατόμων με αναπηρία, ενώ στην έκθεση του ΟΟΣΑ «προτείνεται» οι ανάπηροι να μη δικαιούνται και αναπηρική σύνταξη και επίδομα.
Με αυτά τα διεθνή πρότυπα ζητά εναρμόνιση ο διοικητής του ΙΚΑ ακονίζοντας τα μαχαίρια της σφαγής.