«Ρ»: Ποια είναι η κατάσταση στο ΕΚΠΑ μετά τη διαθεσιμότητα δεκάδων διοικητικών υπαλλήλων;

Νίκος Γελαδάς: «Το ΕΚΠΑ βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση γιατί υπάρχουν δεδομένες πολιτικές που έχουν να κάνουν και με τα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος αλλά και με το γενικότερο πολιτικό πρόβλημα της εποχής που διανύουμε. Επιπρόσθετα παρατηρείται έντονη έλλειψη διοικητικής επάρκειας, καθώς, από τη μια μεριά, η κυβέρνηση έχει απολύσει αθρόα διοικητικούς υπάλληλους και, απ' την άλλη, δεν αναπληρώνονται όσοι πεθαίνουν και όσοι βγαίνουν στη σύνταξη. Αρα έχουμε μεγάλο πρόβλημα. Δεν έχουμε διοικητικούς υπαλλήλους, μας τελειώνουν σιγά - σιγά και οι καθηγητές. Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα. Ημασταν 72 καθηγητές διδακτικό προσωπικό στη Σχολή, τώρα έχουμε μείνει 61. Αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει προσωπικό, λόγω συνταξιοδοτήσεων οι οποίες δεν αντικαθίστανται, να διδάξει βασικά μαθήματα για την εξειδίκευση των φοιτητών, με αποτέλεσμα να μην παρέχονται διπλώματα εξειδίκευσης. Είναι ο ίδιος λόγος που στη μέση εκπαίδευση έχουν κενά, γιατί, για παράδειγμα, δεν έχουν φιλόλογους, δεν έχουν χρήματα για προσλήψεις. Εδώ και 4 χρόνια όποιος συνταξιοδοτείται, όποιος πεθαίνει δεν αντικαθίσταται. Αρα μικραίνει ο αριθμός των διδασκόντων».

Ο Ν. Γελαδάς

Ν.Γ.: «Δεν μπορούμε να βγάλουμε πτυχία που να ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες της μόρφωσης και όχι στις ανάγκες αυτών που μας κυβερνούν. Υπάρχουν οι αθρόες απολύσεις που έγιναν πέρυσι διοικητικών υπαλλήλων. Υποτίθεται ότι θα έρχονταν πίσω όσοι είναι σε διαθεσιμότητα, οι οποίοι όμως δεν έχουν ακόμα τοποθετηθεί (περίπου 150).

Η μείωση προσωπικού γίνεται άναρχα. Υπάρχουν αντικείμενα στα οποία δεν υπάρχει κάποιος να διδάξει. Δεν κανόνισαν ποιος θα βγει στη σύνταξη. Απειλούν τον κόσμο, αυτός βγαίνει πανικόβλητα, άναρχα σε σύνταξη και δημιουργούνται κενά. Το ίδιο ισχύει και για τις απολύσεις, πέρα από το γεγονός ότι δεν ήταν καμία αναγκαία, απέλυσαν οριζόντια, βάζοντας κάποια ψευτοκριτήρια. Δεν έχω υπάλληλο να εκδώσει πτυχία, το οποίο θέλει τεχνογνωσία και εμπειρία, γιατί δεν κατείχε ξένες γλώσσες και ενώ αρχικά απολύθηκε, κατόπιν επαναπροσλήφθηκε και τώρα τον έθεσαν σε διαθεσιμότητα. Αυτό αποτελεί το μαρτύριο της σταγόνας για τον εργαζόμενο και την οικογένειά του και δείχνει την κατάντια του συστήματος.

Σε επίπεδο σπουδών οι συνέπειες είναι πολύ σοβαρές. Δεν παρέχονται ειδικότητες. Π.χ., κάποιος μπαίνει εδώ σπουδάζει τρία χρόνια και τον τέταρτο κάνει ειδικότητα, άλλος γίνεται ειδικός στην προπονητική της κολύμβησης, άλλος ειδικός στην ενόργανη γυμναστική και άλλος στην άσκηση - υγεία - ευρωστία. Μάλιστα, ο νόμος λέει ότι αν έχει κάποιος μπει στο Πανεπιστήμιο κάνοντας χρήση προνομίων ως αθλητής της ενόργανου γυμναστικής, για παράδειγμα, πρέπει να αποφοιτήσει γυμναστής με ειδικότητα στην ενόργανη. Και τώρα έχουμε έναν ενοργανίστα και σου λέει θέλω να εξειδικευτώ στην ενόργανη και του λες δεν μπορείς πήγαινε στην κολύμβηση. Οταν, πολύ σύντομα, θα μου λείψουν καθηγητές βασικού μαθήματος δε θα μπορώ να δώσω πτυχία. Αρα εγώ πρέπει να αλλοιώσω το πρόγραμμα σπουδών, δηλαδή να είμαι παράνομος. Τελικά, τα μεγάλα προβλήματα των πανεπιστημίων είναι η έλλειψη διοικητικού προσωπικού, διδακτικού προσωπικού και η χρηματοδότηση».

«Ρ»: Η χρηματοδότηση μειώνεται διαρκώς, αυτό τι σημαίνει για τα ιδρύματα;

Ν.Γ.: «Η χρηματοδότηση είναι μειωμένη τα τελευταία χρόνια κατά 50% περίπου και, σύμφωνα με τις δηλώσεις του πρύτανη, τα χρήματα που παρέχονται φτάνουν μόνο για τις λειτουργικές δαπάνες (φως, νερό, τηλέφωνο, φύλαξη, καθαριότητα). Αρα δεν υπάρχουν χρήματα για οτιδήποτε άλλο, δηλαδή για εκπαιδευτικές ανάγκες, ερευνητικές ανάγκες και αναλώσιμα. Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα με τη φύλαξη, την καθαριότητα, την προμήθεια χαρτιού. Γιατί, πέρα από τις γραφειοκρατικές ολιγωρίες του ΕΚΠΑ, έχουν εισέλθει στη διεκδίκηση του έργου μεγαλο-εταιρείες που ανταγωνίζονται η μια την άλλη και δεν μπορούν να περατωθούν οι αντίστοιχοι διαγωνισμοί. Για να ρίξουν τα μεροκάματα και να καρπωθούν οι πολιτικοί τους φίλοι υπεραξίες, η κυβέρνηση παραδίδει αυτούς τους τομείς λειτουργίας των πανεπιστημίων στην ιδιωτική εκμετάλλευση. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι οι εργάτες των προηγουμένων εταιρειών έχουν μείνει για μήνες απλήρωτοι και, ενώ στις συγκεκριμένες περιπτώσεις υπάρχουν χρήματα για την υπηρεσία, π.χ., της καθαριότητας, δεν μπορούν να τελεσφορήσουν οι διαγωνισμοί, συμβάλλοντας έτσι στην παραπέρα ανάπτυξη της ανεργίας στον τόπο».

«Ρ»: Η Σύγκλητος δεν έχει λόγο σ' όσα συμβαίνουν; Δεν έχει διεκδικητικό ρόλο;

Ν.Γ.: «Η Σύγκλητος είναι ένα όργανο που, βάσει νόμου, μπορεί να πάρει καίριες αποφάσεις. Δυσλειτουργεί όμως λόγω της γνωστής αντιπαράθεσης του νυν πρύτανη και μερίδας φοιτητών. Η Σύγκλητος μπορεί να κάνει πολλά πράγματα για τη λειτουργία του Πανεπιστημίου αν συνέλθει ως όργανο και έχει ομαλές συνθήκες διεξαγωγής. Δεν μπορούμε να κάνουμε συνεδριάσεις υπό την εποπτεία της αστυνομίας, ούτε όμως με κάποιους φοιτητές που δε σ' αφήνουν να ξεκινήσεις τη συνεδρίαση. Οι φοιτητές δικαιούνται να έχουν λόγο για τα τεκταινόμενα στο Πανεπιστήμιο και τους αναγνωρίζω το δικαίωμα της δυναμικής παρέμβασης όταν κρίνουν ότι διακυβεύεται η φοιτητική και ακαδημαϊκή υπόστασή τους. Πρέπει όμως να επιλέγουν την κατάλληλη μορφή αγώνα ανά περίσταση και να μη συμμετέχουν στη δημιουργία διοικητικής παραλυσίας ανεξαρτήτως λόγου και αιτίας. Η λύση στο πρόβλημα που προτείνεται από την νυν πρυτανεία με τη χρήση αστυνομικών μέτρων είναι αδιέξοδη. Τα πανεπιστήμια είναι κοιτίδες διαλόγου, συνεννόησης και πειθούς, δεν μπορούν να λειτουργήσουν διαφορετικά. Αυτό ισχύει και για μας τους καθηγητές και για τους φοιτητές.

Αποτελεί ζήτημα ότι κάποιοι έχουν αναγάγει τη σύγκληση της Συγκλήτου στο μεγαλύτερο πρόβλημα. Κάποιοι θέλουν να αποδείξουν την ακάματη αγωνιστικότητά τους και κάποιοι ότι προέχει το "νόμος και τάξις" της "παιδείας, ελευθερίας και εργασίας". Κατά αντιστοιχία, κάποιοι που είναι υπεύθυνοι για τα πραγματικά προβλήματα των Πανεπιστημίων προάγουν τις διαγραφές των φοιτητών. Καλό θα ήταν να μην υπήρχαν αιώνιοι ή λιμνάζοντες φοιτητές αλλά δεν κατανοώ γιατί πρέπει να διαγραφούν. Είναι πολύ μεγαλύτερο το πρόβλημα ότι η Γραμματεία της Σχολής που προΐσταμαι δεν έχει χαρτί να εκδώσει πτυχία. Παρόλα αυτά στην ατζέντα οι διαγραφές των φοιτητών είναι πρώτο θέμα».

«Ρ»: Συμφωνείτε με τις διαγραφές φοιτητών;

Ν.Γ.: «Το ζήτημα των διαγραφών στο ΕΚΠΑ το χειρίζεται κατ' αποκλειστικότητα ο πρύτανης και δεν έχει ενημερώσει την κοινότητα. Η διοίκηση του Πανεπιστημίου έχει ζητήσει από τα Τμήματα λίστες των φοιτητών που έπρεπε να έχουν περατώσει τις σπουδές τους τουλάχιστον εδώ και δύο χρόνια και σκοπεύει να ζητήσει από τους κοσμήτορες να προβούν σε διαγραφές. Ούτως ή άλλως, ο πρύτανης μπορεί να πάρει τα ονόματα από τη μηχανογράφηση του Πανεπιστημίου χωρίς τη συναίνεση των κοσμητόρων. Απλά αναζητάει συνενόχους. Εχουμε εξηγήσει στα πανεπιστημιακά όργανα ότι κάποιοι από μας είναι ενάντια στις διαγραφές.

Κατά την άποψή μου, δεν αποτελεί πρόβλημα στη λειτουργία των πανεπιστημίων ο φοιτητής ο οποίος κάποτε γράφτηκε στο πανεπιστήμιο και δεν έχει σπουδάσει ή αποπερατώσει τις σπουδές του. Ολοι έχουν μπει στο Πανεπιστήμιο με πανελλήνιες εξετάσεις. Ο τρόπος διαγραφής που προτείνεται είναι ξενόφερτος χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την ελληνική πραγματικότητα. Στις χώρες του εξωτερικού, όπου σε διαγράφουν, μπορείς να ξαναεγγραφείς. Πας μετά από τρία χρόνια και σε ξαναγράφουν στο ίδιο το Πανεπιστήμιο. Φεύγεις από το ένα Πανεπιστήμιο και πας και γράφεσαι στο άλλο. Δεν καταστρέφουν το μέλλον σου. Δε σου στερούν το δικαίωμα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση εφόρου ζωής. Εάν σε διαγράψουν εδώ μπορείς να ξαναγραφτείς; Οχι. Σε διέγραψαν, δε γίνεται να σε ξαναγράψουν. Δεν μπορείς να σπουδάσεις πια, εκτός και εάν σε προορίζουν για πελάτη στα ιδιωτικά κολέγια. Το Πανεπιστήμιο είναι παιδαγωγικό ίδρυμα, δεν είναι κάποιος αυταρχικός, διοικητικός κατασταλτικός μηχανισμός, δεν μπορεί να είναι. Συμφωνώ ότι το θέμα είναι να μην έχουμε αιώνιους φοιτητές. Διερωτήθηκαν κάποιοι γιατί υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Εγινε κάποια επιστημονική μελέτη από το υπουργείο ή το Πανεπιστήμιο; Πόσοι έχουν βιοποριστικά προβλήματα; Διαγράφω κάποιον ο οποίος μπήκε με πανελλήνιες, έκανε δύο παιδιά και θέλει να επανέλθει; Γιατί είμαι ενάντια στη μητρότητα και στην οικογένεια; Θα ξαναδώσει κάποιο άτομο πάλι πανελλήνιες εξετάσεις; Η θα πάει σε ιδιωτικό εκπαιδευτήριο; Αν είναι αυτό το θέμα, να μας το πουν. Τα ιδιωτικά κολέγια αυξάνονται με γοργούς ρυθμούς, χρόνο με το χρόνο, και έχουν αποκτήσει επαγγελματικά δικαιώματα πανεπιστημιακού πτυχίου. Ολοι όσοι καθυστερούν τις σπουδές τους είναι άνθρωποι που εργάζονται, κάνουν οικογένειες ή είναι ανώριμοι. Ακόμη και τους ανώριμους πρέπει να τους βοηθήσουμε να τελειώσουν τις σπουδές τους με κίνητρα και κοινωνικό έλεγχο. Δεν αποτελεί σοσιαλιστική πρακτική αυτό, έτσι γίνεται σε όλο το γνωστό κόσμο. Σε τελική ανάλυση, εάν πράγματι θέλουν να γνωρίζουν τους ενεργούς φοιτητές ανά πάσα στιγμή για λόγους ορθολογικής διοίκησης, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, ας το κάνουν. Είναι θέμα μηχανογράφησης και ενός αλγορίθμου στο αντίστοιχο λογισμικό. Δε χρειάζεται καμιά διαγραφή».

«Ρ»: Για το ζήτημα των μετεγγραφών, αντέχουν τα κεντρικά ιδρύματα χωρίς χρηματοδότηση;

Ν.Γ.: «Οι μετεγγραφές είναι άλλη μια πονεμένη ιστορία με υψηλό δείκτη ανηθικότητας. Αν νοιάζονταν για τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η οικογένεια θα έδιναν στα κεντρικά πανεπιστήμια περισσότερες θέσεις από την αρχή. Γιατί στη συγκεκριμένη σχολή που προΐσταμαι έδωσαν 140 θέσεις με πανελλήνιες εξετάσεις και φέρνουν 210 μετεγγραφή; Γιατί έστειλαν στα περιφερειακά πανεπιστήμια όλους αυτούς τους φοιτητές και μετά τους κατεβάζουν στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα και δεν τους έβαζαν απευθείας με κοινωνικά κριτήρια στα κεντρικά Ιδρύματα; Μήπως έχει σχέσει με τις επικείμενες εκλογές; Αθρόα κατεβάζουν στα κεντρικά πανεπιστήμια μετεγγραφές. Λειτουργεί εδώ και 8 εβδομάδες το πρώτο έτος με 140 άτομα και στα τέλη Νοέμβρη φέρνουν άλλους 210 φοιτητές και διερωτώμαι σε ποιο πρόγραμμα να τους εντάξω. Γιατί έχασαν το εξάμηνό τους και γιατί δεν τους έφεραν στην Αθήνα από την αρχή; Αυτά τα παιδιά, όπου και αν εισήλθαν, θα έπρεπε να υπάρχει ανάλογη χρηματοδότηση να σπουδάσουν. Χαρακτηριστικό είναι ότι ολόκληρη Σχολή πήρε για ένα ολόκληρο χρόνο 6.000 ευρώ για όλες τις εκπαιδευτικές ανάγκες (χαρτιά, αναλώσιμα, μπάλες κ.ά.). Εχουμε 2.000 ενεργούς φοιτητές και χρειάζεται παρακολούθηση 40 μαθημάτων για να πάρεις κάποιος πτυχίο. Αν διαιρέσουμε τις 6.000 ευρώ είτε με τους 60 καθηγητές, είτε με τα 40 μαθήματα, είτε με τους 2.000 φοιτητές η αναλογία επένδυσης στη μόρφωση είναι εξευτελιστική. Απλά δεν μπορείς να παράσχεις ποιοτική εκπαίδευση. Κατά τα άλλα, την πρώην κυρία υπουργό Παιδείας τη μάρανε μήπως και δεν κάνουμε 13 εβδομάδες μάθημα και μείνουν τα παιδιά αμόρφωτα.

Το θέμα είναι ποια στάση θα κρατήσει το Πανεπιστήμιο σ' όλα αυτά. Η κεντρική εξουσία λέει δεν έχω χρήματα, βρείτε μόνοι σας, άρα ωθεί τα ιδρύματα και τη γνώση σε εμπορευματοποίηση. Τα Πανεπιστήμια πρέπει να καθορίσουν ένα αγωνιστικό πλαίσιο και να διεκδικήσουν αυτό που είναι δικαίωμα σύμφωνα με το σύνταγμα που έχουμε, δηλαδή τη μόρφωση. Υιοθετώντας το μοντέλο της κυβέρνησης για εμπορευματοποίηση των πάντων θα καταλήξει η τριτοβάθμια εκπαίδευση να είναι άλλος ένα βραχνάς στις λαϊκές οικογένειες και θα σπουδάζουν μόνο τα παιδιά των πλουσίων.