Ομιλητής στην εκδήλωση ήταν ο Γιώργος Μηλιώνης, μέλος του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος είπε μεταξύ άλλων:

«Ο κομμουνιστής λογοτέχνης Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής εντάχθηκε με τη στάση ζωής του και τη στράτευσή του στο ΚΚΕ η οποία ήταν ενιαία και αδιαίρετη με τη λογοτεχνική του δημιουργία, στη χορεία εκείνων των πνευματικών προσωπικοτήτων που είχαν αταλάντευτη πίστη στη δυνατότητα της εργατικής τάξης και του λαού να γνωρίσει την αντικειμενική πραγματικότητα και να μετατρέψει αυτήν τη γνώση σε δύναμη για να αλλάξει τον κόσμο.

Με τα μέσα της τέχνης του κατάφερε να φέρει στην επιφάνεια μέσω της δράσης των πρωταγωνιστών του το σύνολο των κοινωνικών αντιθέσεων που διαπερνούσαν τη θυελλώδη εποχή στην οποία έζησε, παρακολουθώντας ταυτόχρονα την "κίνηση" των ηρώων του στη ζωή και φωτίζοντας τις αιτίες της.

Χωρίς να παραγνωρίζει ποτέ τα συναισθήματα του αναγνώστη του, ο Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής τον κάνει να σκέπτεται και ακόμα περισσότερο τον καλεί σε συνειδητή δράση κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Αποτυπώνοντας με εξαιρετική ενάργεια και με μεγάλη πρωτοτυπία θεμάτων, τη μεγάλη λαϊκή εποποιία '40 - '50, ο συγγραφέας αναδεικνύει την τεράστια σημασία του οργανωμένου αγώνα που ψυχή του ήταν το ΚΚΕ, και την ίδια ώρα, μέσα από τα έργα του διαφαίνεται το "πρόπλασμα" του αυριανού ανθρώπου, έτσι όπως γεννιέται, συμμετέχοντας με όλο του το είναι στον αγώνα τού σήμερα.

Παρά τις απίστευτες δυσκολίες, ο Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής δημιούργησε ένα πολύ μεγάλο σε όγκο και ποιότητα έργο - σε όλα τα είδη του λόγου - ενώ ιδιαίτερα σημαντική ήταν η αρθρογραφία του στον "Ριζοσπάστη" μετά το 1974, καθώς η πένα του αναμετρήθηκε με όλους εκείνους που ήθελαν να βάλει το ΚΚΕ "νερό στο κρασί του", χάνοντας την επαναστατική του ψυχή.

Ολη η θυελλώδης ζωή του Δημήτρη Ραβάνη - Ρεντή, του στιχουργού, εκτός των άλλων, των επαναστατικών τραγουδιών "Σαν ατσάλινο τείχος", "Παιδιά σηκωθείτε", του Υμνου του ΔΣΕ και "Ο Μπελογιάννης" συμπυκνώνεται σε ένα απόσπασμα από τη διαθήκη του:

"Ο δημιουργός, όπως με δίδαξε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας δεν μπορεί να μένει κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους, παρατηρητής και "κριτής", αλλά ν' αγωνίζεται στα πεζοδρόμια, τον ίδιο αγώνα της εργατικής τάξης και του λαού"».