«Oι Μολδαβοί επιλέγουν: Ευρωπαϊκή Ενωση ή Ρωσία», «Δύση εναντίον Ρωσίας με έπαθλο τη Μολδαβία». Αυτοί ήταν μερικοί από τους τίτλους σε αστικά ΜΜΕ για τις εκλογές της 30/11 στη Μολδαβία των 4 εκατομμυρίων κατοίκων, την «πιο φτωχή χώρα της Ευρώπης», τίτλος που δεν αμφισβητείται όλα αυτά τα χρόνια από κανένα. Οι εκλογές σε αυτήν τη χώρα έγιναν λίγο μετά τη Συμφωνία Σύνδεσης ΕΕ - Μολδαβίας τον περασμένο Ιούνη και τη Συμφωνία Ελεύθερων Συναλλαγών που τη συνόδευσε.

Οι συμφωνίες αυτές και οι μονοπωλιακοί ανταγωνισμοί ανάμεσα στις καπιταλιστικές ενώσεις εντείνουν την εκμετάλλευση του λαού της Μολδαβίας και των άλλων λαών της περιοχής. Συμφωνία σύνδεσης η ΕΕ υπέγραψε την ίδια μέρα, επίσης, με την Ουκρανία και τη Γεωργία. Η Ρωσία μετά την κατάληξη της Συμφωνίας προχώρησε, ως αντίδραση, σε κυρώσεις στα προϊόντα που εισήγαγε από τη Μολδαβία. Να σημειωθεί ότι οι εξαγωγές στη Ρωσία αποτελούν το 26% των συνολικών εξαγωγών της χώρας. Αυτές οι συμφωνίες εξυπηρετούν τις επιδιώξεις των ευρωενωσιακών μονοπωλίων και των τμημάτων του ντόπιου κεφαλαίου της χώρας αυτής που βλέπει τα συμφέροντά του να υπηρετούνται καλύτερα από τις σχέσεις με την ΕΕ, όντας σε σφοδρό ανταγωνισμό με τη Ρωσία. Η Συμφωνία Σύνδεσης εντάσσεται στην επιδίωξη της ΕΕ να προωθήσει πιο αποφασιστικά το σχεδιασμό της προκειμένου να προλάβει «στη γωνία» την καπιταλιστική Ρωσία και να δέσει στο δικό της άρμα την Ουκρανία, τη Μολδαβία και τη Γεωργία. Αυτές οι χώρες συγκροτούν ένα μαλακό υπογάστριο στη Ρωσία, ανεξάρτητα αν η Μολδαβία δεν εφάπτεται συνοριακά σ' αυτήν. Ο δακτύλιος αυτός στα πέριξ της Ρωσίας επιχειρείται να μετατραπεί σε προνομιακό έδαφος των ευρωενωσιακών επιχειρηματικών ομίλων και σε μοχλό πίεσης ενάντια στις επιδιώξεις της Ρωσίας. Να προστεθούν εδώ και οι ανακατατάξεις σε αυτόν τον ανταγωνισμό που φέρνει η αναζήτηση από την ΕΕ πηγών Ενέργειας από χώρες πλην Ρωσίας όπως και η ματαίωση του ρωσικού σχεδίου για την κατασκευή του αγωγού South Stream με παράλληλη επεξεργασία νέου αγωγού σε σύνδεση με την Τουρκία. Κυρίως πιάτο σε αυτήν την ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση είναι οι δρόμοι μεταφοράς Ενέργειας, δεδομένου ότι προβλέπονται τάσεις ενίσχυσης της ζήτησης Ενέργειας από τις ευρωπαϊκές χώρες. Ενδεικτικά, να αναφέρουμε ότι οι ευρωπαϊκές χώρες της Μεσογείου απορροφούν το 17% της παγκόσμιας ενεργειακής κατανάλωσης, ενώ, σύμφωνα με υπολογισμούς, οι ενεργειακές τους ανάγκες θα διπλασιαστούν μέχρι το 2030.

Σε αυτό το φλεγόμενο τοπίο, οι όποιες «παγωμένες συγκρούσεις» στην ευρύτερη περιοχή ξεπαγώνουν. Τέτοια σύγκρουση είναι κι αυτή της Υπερδνειστερίας. Μια λωρίδα γης στα ανατολικά της Μολδαβίας, ανάμεσα στη Μολδαβία και την Ουκρανία, η Υπερδνειστερία αποτελεί «μήλον της Εριδος». Το 1990 η Υπερδνειστερία διακήρυξε την ανεξαρτησία της από τη Μολδαβία και ζήτησε επίσημα από τη Ρωσία την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της περιοχής. Οι συγκρούσεις με το μολδαβικό στρατό έληξαν το 1992 με την υπογραφή εκεχειρίας. Φέτος, ο Πρόεδρος της Υπερδνειστερίας, Σεβτσούκ, αμέσως μετά την ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία δήλωσε ότι «έχει έλθει και η ώρα της Υπερδνειστερίας...». Τα επικίνδυνα σενάρια αλλαγής συνόρων εκκολάπτονται σε κλίμα ενισχυόμενου εθνικισμού κι αλυτρωτισμού τόσο από την πλευρά της Ρουμανίας όσο και της Ρωσίας. Αυτά τα σενάρια περιλαμβάνουν ακόμα και τη διάλυση της Μολδαβίας με την ενσωμάτωσή της στη Ρουμανία και της Υπερδνειστερίας στη Ρωσία.

Eίναι γνωστή η προσπάθεια της EE να εμφανίζεται ως δήθεν ευαίσθητη σε φαινόμενα διαφθοράς, να αυτοπροβάλλεται ως ο «θεματοφύλακας των δικαιωμάτων των λαών», «υπερασπιστής των ελεύθερων και δημοκρατικών εκλογών» όπου Γης. Καθόλου τυχαία, στην περίπτωση της Μολδαβίας η εκτίμηση της Υπατης Εκπροσώπου για την Εξωτερική Πολιτική και την Πολιτική Ασφάλειας της ΕΕ Φ Μογκερίνι, και του Επιτρόπου για την Πολιτική Ευρωπαϊκής Γειτονίας και των Διαπραγματεύσεων Διεύρυνσης Γ. Χαν για τις πρόσφατες εκλογές στη χώρα αυτή έκαναν κυριολεκτικά το μαύρο άσπρο. Οι εκλογές, σύμφωνα με την ανακοίνωσή τους, «χαρακτηρίστηκαν από μια ευρεία επιλογή πολιτικών εναλλακτικών και διεξήχθηκαν γενικά καλά...». Ο επικεφαλής της αποστολής παρατηρητών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου δήλωσε ότι «παρατηρήθηκαν βήματα προόδου αλλά και αδυναμίες...».

Τα κόμματα που κατεξοχήν στηρίζουν την ΕΕ και την ένταξη της Μολδαβίας σε αυτήν, το «Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα», το σοσιαλδημοκρατικό «Δημοκρατικό Κόμμα» και το «Κόμμα των Φιλελευθέρων» συγκέντρωσαν όλα μαζί το 44% των ψήφων και βρίσκονται σε διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό κυβέρνησης που θα διασφαλίζει τον προσανατολισμό υπέρ της ΕΕ. Το δε «Σοσιαλιστικό Κόμμα» που κατέβηκε στις εκλογές με σύνθημα «μαζί με τη Ρωσία», με προεκλογικές αφίσες με τη φωτογραφία του Πούτιν ήρθε πρώτο στις εκλογές με 22%. Το κόμμα αυτό εκφράζει τα συμφέροντα της μερίδας της αστικής τάξης της χώρας που συμπλέει με τη Ρωσία κι έρχεται να καλύψει το «κενό» που αφήνει η στροφή προς ΕΕ και ΝΑΤΟ του «Κόμματος των Κομμουνιστών Μολδαβίας» (ΚτΚΜ), κόμμα - μέλος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ). Από το 2001 έως το 2009 το μεταλλαγμένο ΚτΚΜ διαχειρίστηκε τον καπιταλισμό με δική του κυβέρνηση και πρόεδρο τον επικεφαλής του Β. Βορόνιν. Σε αυτά τα χρόνια που διαχειρίστηκε τον καπιταλισμό βύθισε περαιτέρω το λαό στη φτώχεια και την ανεργία, ενώ οι επιχειρηματικοί όμιλοι θησαύρισαν. Στήριξε την προοπτική ένταξης της Μολδαβίας στην ΕΕ, ενώ το 2006 όντας στην κυβέρνηση συνυπέγραψε με το ΝΑΤΟ την ένταξη της Μολδαβίας στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, προθάλαμο του ΝΑΤΟ. Για αυτές του τις «υπηρεσίες», το ΚΕΑ το επιβράβευσε με την εκλογή του στο προεδρείο του. Ο λαός της Μολδαβίας όμως το τιμώρησε στις εκλογές κι από το 39,34 % το ΚτΚΜ μειώθηκε στο 17%. Ο λόγος βέβαια που συνεχίζει να διατηρεί το ΚτΚΜ την επωνυμία του δεν είναι άλλος από την επίδραση που ακόμα διατηρούν στη λαϊκή συνείδηση οι κατακτήσεις και το επίπεδο ζωής στην πρώην ΕΣΣΔ.

Αλλωστε, αυτήν τη νοσταλγία εκμεταλλεύεται και η καπιταλιστική Ρωσία, χρησιμοποιώντας τις αναμνήσεις του λαού για την ΕΣΣΔ, για να διεισδύσουν ακόμα περισσότερο τα μονοπώλιά της στη Μολδαβία και τις άλλες πρώην σοσιαλιστικές Δημοκρατίες και να επικρατήσουν στον ανταγωνισμό τους με την ΕΕ και τις ΗΠΑ.

Οι... έπαινοι της ΕΕ στην κυβέρνηση της Μολδαβίας περί προόδου και δίκαιων εκλογών προσκρούει στην ίδια την πραγματικότητα. Οι εκλογές στη Μολδαβία πραγματοποιήθηκαν σε κλίμα γενικής αμφισβήτησης και σοβαρών καταγγελιών από τα περισσότερα από τα συμμετέχοντα κόμματα. Τόσο προεκλογικά όσο και την ημέρα των εκλογών καταγράφηκαν καταγγελίες για παρεμβάσεις με επιδίωξη τον έλεγχο του εκλογικού αποτελέσματος, όπως:

-- Ο αποκλεισμός από την ψηφοφορία, την παραμονή των εκλογών, του κόμματος «Πατρίδα», που εμφανιζόταν να είναι τρίτο στις δημοσκοπήσεις, με κατηγορίες για παράνομη εισαγωγή από τη Ρωσία κεφαλαίων για την προεκλογική του καμπάνια. Πρόκειται για κόμμα με επικεφαλής καπιταλιστή με δραστηριότητα στη Ρωσία, που είναι υπέρ της κατάργησης της συμφωνίας σύνδεσης ΕΕ - Μολδαβίας και της ένταξής της στην Τελωνειακή Ενωση μαζί με τη Ρωσία.

-- Η χειραγώγηση των ΜΜΕ από συγκεκριμένους επιχειρηματικούς ομίλους, οι κατηγορίες για εξαγορά ψήφων και γενικευμένη διαφθορά.

-- Οι ωμές παρεμβάσεις στη διαδικασία των εκλογών, όπως κατάργηση του δικαιώματος ψήφου κατόχων παλιών σοβιετικών διαβατηρίων με ισχύοντα στοιχεία, μείωση των εκλογικών τμημάτων στη Ρωσία (μόλις 25 για 700.000 Μολδαβούς μετανάστες) κι αύξηση αυτών στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Οι παραπάνω παρεμβάσεις είχαν στόχο να ενισχύσουν εκλογικά τα κόμματα που στηρίζουν την ΕΕ και από την άλλη πλευρά να βάλουν εμπόδια στην ψήφο των κομμάτων που στηρίζουν την Τελωνειακή Ενωση με τη Ρωσία.

Οι εκλογές που διεξήχθησαν στη Μολδαβία δεν ήταν τέτοιες, επειδή, όπως ισχυρίζεται η ΕΕ, δεν έχει ακόμα πλήρως υλοποιήσει τα κριτήρια για την ένταξη της στην ΕΕ. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Οι εκλογές αντικατοπτρίζουν ότι η Μολδαβία πράγματι βρίσκεται σε διαδικασία ενσωμάτωσης στην ιμπεριαλιστική διακρατική συμμαχία της ΕΕ.

Η ιμπεριαλιστική επέμβαση της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, στην Ουκρανία κι ό,τι επακολούθησε περιγράφει χαρακτηριστικά την όξυνση αυτών των ανταγωνισμών με τη Ρωσία τους κινδύνους στην ευρύτερη περιοχή. Ανάλογη κούρσα ανταγωνισμού βρίσκεται σε εξέλιξη και στα Βαλκάνια, με επίκεντρο τη Σερβία, τη Βουλγαρία, τη Βοσνία Ερζεγοβίνη. Γεννιούνται κίνδυνοι πολεμικών συγκρούσεων και αιματοκυλίσματος, όπως δείχνει και η εμπειρία της Ουκρανίας. Το συμφέρον των λαών δε βρίσκεται στην επιλογή ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, αλλά με τη δική τους αυτοτελή δράση να συγκρουστούν με τα μονοπώλια, τις ιμπεριαλιστικές τους ενώσεις, σε τελική ανάλυση με την ίδια την εξουσία τους για να πάρουν τον πλούτο που οι ίδιοι παράγουν στα δικά τους χέρια.