Στις 5-5-2001 έκανε εισαγωγή στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» η σύζυγός μου, πάσχουσα από «σιδηροπενική αναιμία». Μια μέρα πριν πάρει εξιτήριο και για τις ανάγκες μιας ανάλυσης που της ζητήθηκε να γίνει από το νοσοκομείο, σηκώθηκε μόνη της και πήγε στην τουαλέτα του θαλάμου, η πόρτα της οποίας είναι επικίνδυνη λόγω της «ιδιομορφίας» της λειτουργίας της, εμπλεκόμενη με την πόρτα του θαλάμου, όταν αυτή ανοίγει. Είναι δηλαδή «ό,τι πρέπει» για νοσοκομείο και για τους πάσχοντες, που μετά βίας στέκονται στα πόδια τους. Ετσι, λοιπόν, και της γυναίκας μου τα πόδια έμπλεξαν στις δυο πόρτες (τουαλέτας και θαλάμου) και κατέπεσε στο έδαφος, παθαίνοντας «διατροχαντήριο κάταγμα» με φρικτούς πόνους, οι οποίοι επέβαλαν απόλυτη ακινησία στο κρεβάτι της.

Από εκείνη τη στιγμή, ανήκε πλέον στο Ορθοπεδικό Τμήμα, αλλά, λόγω έλλειψης κλίνης, εξακολούθησε να παραμένει επί πολλές ημέρες στην Α` Παθολογική Κλινική, έως ότου μεταφέρθηκε σε ορθοπεδικό θάλαμο. Στις 14-5-01, υπέστη πολύωρη εγχείρηση, με άγνωστο χρόνο τελικής αποθεραπείας. Λόγω δε της απόλυτης ακινησίας της, αναγκάστηκα να προσλάβω 2 αποκλειστικές νοσοκόμες (νυχτερινή και πρωινή βάρδια).

Αξίζει να αναφερθώ σε διάφορα συμβάντα που συνέβησαν στον «Ευαγγελισμό», κατά την παραμονή της γυναίκας μου και εμού ως συνοδού της εκεί, ενδεικτικά για τη λειτουργία των νοσοκομείων στη χώρα μας, και τον εξευτελισμό που υφίσταται ο πολίτης, ως ασθενής.

Κάποια Δευτέρα που εφημέρευε το νοσοκομείο(παραμονή της εγχείρησης της γυναίκας μου), μεταφέρθηκαν στο θάλαμό μας δυο ετοιμοθάνατα άτομα, που όντως πέθαναν μετά από δυο ώρες εμπρός στα μάτια των άλλων ασθενών, χωρίς να τοποθετηθεί στοιχειωδώς κάποιο παραβάν, αφού αναμενόταν ο θάνατός τους. Αφήνω τα σκωπτικά «σχόλια» των τραυματιοφορέων του τύπου: «Αυτός ετοιμάζεται να τα κακαρώσει» κλπ. Ολα αυτά επέτειναν τον εκνευρισμό και την αναστάτωση της γυναίκας μου, η οποία σε 3-4 ώρες θα μεταφερόταν στο χειρουργείο. Δεν έφταναν όλα αυτά που διαδραματίστηκαν τη νύχτα αυτή. Στη συνέχεια, κάποιος τραυματιοφορέας ανοίγει πάλι την πόρτα και σπρώχνει στο θάλαμο ένα φορείο με ένα νεκρό ακάλυπτο, δίνοντας εντολή σε νοσοκόμα - και εις επήκοον πάντα των ασθενών - να τον «ετοιμάσουν». Ολοι οι ασθενείς του θαλάμου ήσαν σε κακό χάλι και παραπονιούνταν ότι δεν «έκλεισαν μάτι» όλη τη νύχτα.

Αυτά που περιέγραψα, είναι ένα μικρό μέρος των περιπετειών μας από την παραμονή μας όλες αυτές τις ημέρες στο νοσοκομείο, που αποτελεί τη μεγαλύτερη νοσοκομειακή θεραπευτική μονάδα της χώρας μας. Αυτή την εικόνα δε διστάζω να τη χαρακτηρίσω, σχεδόν «τριτοκοσμική».