Η Εβδομη Συμφωνία μου είναι έργο προγραμματικό, φορτισμένο με τα φοβερά γεγονότα του 1941. Εχει τέσσερα μέρη.

Το πρώτο μέρος μιλά για την ευτυχισμένη ζωή των ανθρώπων του λαού μας, τη σιγουριά που είχαν για τον εαυτό τους και την εμπιστοσύνη για το μέλλον τους, δηλαδή για τη ζωή εκείνη που πριν τον πόλεμο ζούσαν χιλιάδες Λενινγκραντινοί. Το μουσικό θέμα του πολέμου διαπερνά ολόκληρο το μεσαίο τμήμα του πρώτου μέρους. Κεντρική θέση κατέχει ένα πένθιμο εμβατήριο, ή μάλλον ένα ρέκβιεμ για τα θύματα του πολέμου. Οι Σοβιετικοί πολίτες τιμούν τη μνήμη των ηρώων τους. Μετά το ρέκβιεμ, έρχεται ένα άλλο επεισόδιο ακόμα πιο τραγικό. Τη μουσική του δεν μπορώ ούτε καν να την περιγράψω. Θα έλεγα ίσως πως περικλείνει τα δάκρυα μιας μητέρας, ή ακόμα, εκείνο το αίσθημα που σε κατέχει, όταν ο πόνος είναι τόσο μεγάλος που δεν σου έχουν απομείνει δάκρυα. Υστερα έρχεται η φωτεινή, λυρική κατακλείδα του πρώτου μέρους. Μόνο στο τέλος-τέλος αυτού του μέρους ακούγεται από κάπου μακριά το μουσικό θέμα του πολέμου, θυμίζοντάς μας τον αγώνα που έχουμε ακόμα μπροστά μας.

Το δεύτερο μέρος είναι ένα λυρικό σκέρτσο, που περιέχει αναμνήσεις από χαρούμενα, ευχάριστα γεγονότα. Στο βάθος όμως αυτών, υπάρχει ένας τόνος λύπης και περισυλλογής.

Το τρίτο μέρος είναι ένα αντάτζιο γεμάτο πάθος. Η έκσταση μπρος στη ζωή και ο θαυμασμός για τη φύση, αυτά είναι τα κεντρικά θέματα που διαπερνούν το μέρος αυτό, που χωρίς διακοπή εισρέει στο τέταρτο μέρος.

Το πρώτο και το τέταρτο μέρος είναι τα πιο σημαντικά του έργου. Το πρώτο είναι ο αγώνας, το τέταρτο η νίκη που έρχεται.

(Ντμίτρι Σοστακόβιτς, για τον ίδιο και την εποχή του (επιλογή - παρουσίαση κειμένων: Λ. Γκριγκόριεφ, Γ. Πλάτεκ), εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»)