Τα προγράμματα εισαγωγής της Πληροφορικής και των Νέων Τεχνολογιών στην εκπαίδευση, με μοχλό και τα κοινοτικά κονδύλια, αποσκοπούν, σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας, στο «να προσαρμοστεί το εκπαιδευτικό μας σύστημα στις απαιτήσεις της ψηφιακής εποχής και να επιτευχθεί αυξημένη χρήση των νέων τεχνολογιών στην εκπαίδευση με έμφαση στην ηλεκτρονική μάθηση (e-learning). Το e-learning σημαίνει γρήγορο τρόπο εκμάθησης με μειωμένο κόστος και ευκολότερη πρόσβαση στη μάθηση, με ενεργό εμπλοκή όλων των πολιτών που συμμετέχουν στη μαθησιακή διαδικασία».

Η εισαγωγή των νέων τεχνολογιών πάντως προβάλλεται από το υπουργείο Παιδείας ως φάρμακο που θα γιατρέψει τις ασθένειες του εκπαιδευτικού συστήματος και, όπως φαίνεται από τα παραπάνω, φιλοδοξεί ανάμεσα σε άλλα να μειώσει και το κόστος της. Παράλληλα και από την ίδια την παρουσίαση του προγράμματος απουσιάζει έστω και το πρόσχημα για την παιδαγωγική διάσταση του θέματος και στη θέση του προβάλλονται οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Λισαβόνας για την «ανταγωνιστικότητα» της ευρωπαϊκής οικονομίας. Και ενώ παρατηρείται πρόοδος και σπουδή για την εισαγωγή των νέων τεχνολογιών στα σχολεία, σοβαρά χρονίζοντα προβλήματα της εκπαίδευσης παραμένουν άλυτα.

Σχετικά με τη βασική εκπαίδευση - πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια - παρατηρείται σήμερα ανεπάρκεια υποδομής σε ό,τι αφορά το μάθημα της πληροφορικής. Η γλώσσα των αριθμών περιγράφει τη σημερινή κατάσταση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση με μία αναλογία ένας υπολογιστής ανά 121 μαθητές στις αρχές του 2000, ενώ στόχος του υπουργείου είναι ο αριθμός των μαθητών λυκείου ανά υπολογιστή να φτάσουν τους 21 μαθητές ανά υπολογιστή τον Αύγουστο του 2001. Στα ΤΕΕ, ο αριθμός μαθητών ανά υπολογιστή είναι 36, ενώ από το 2001 θα έχουν εγκατασταθεί άλλα 170 εργαστήρια.

Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση παρατηρείται σε σχέση με τη δευτεροβάθμια υστέρηση τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό όσο και σε υπολογιστές. Σε ένα σύνολο 5.949 δημοτικών σχολείων της χώρας και 600.000 μαθητών υπολογίζονται μόλις 550 υπολογιστές στα υπάρχοντα εργαστήρια!