Μάλιστα, αυτή η απάντηση το τελευταίο διάστημα ακούγεται ως ιαχή από πλήθος εργοδοτικών ενώσεων, με πρώτο και καλύτερο το ΣΕΒ και σίγουρα όχι τυχαία... Η αναμονή της εργοδοσίας για τις «πρωτοβουλίες» της κυβέρνησης σημαίνει ότι αυτές οι πρωτοβουλίες θα είναι συμφέρουσες προς αυτήν, εξάλλου τα δείγματα μέχρι στιγμής δεν είναι λίγα, με βασικό το σχέδιο νόμου για τις ΣΣΕ αλλά και τη νέα συμφωνία - μνημόνιο που μεθοδεύεται.

«Περιμένουμε τις νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης». Αυτή είναι και η απάντηση της διοίκησης του Σωματείου εργαζομένων, και συγκεκριμένα η απάντηση των εκλεγμένων με την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, όταν δεκάδες αγωνιστές εργαζόμενοι ζήτησαν Γενική Συνέλευση για να απαντήσει ο κλάδος στους εργοδότες βάζοντας μπροστά τις διεκδικήσεις του. Για να οργανωθεί η πάλη για τη διεκδίκηση Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Η προώθηση της λογικής της ταξικής συνεργασίας δεν είναι κάτι καινούργιο, αυτές οι δυνάμεις έρχονται λοιπόν να προωθήσουν αυτή την κατεύθυνση, αναλαμβάνοντας μάλιστα ένα σοβαρό ρόλο, αυτόν του εντολοδόχου της αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού στο εργατικό κίνημα. Η διαλυτική κατάσταση που περνάνε αυτές οι δυνάμεις στο Σωματείο είναι αποτέλεσμα του ίδιου τους του ρόλου. Γι' αυτό εξάλλου και σαμποτάρουν με κάθε τρόπο τον αγώνα για υπογραφή κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:

-- Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μάζεψαν υπογραφές για την πραγματοποίηση Συνέλευσης και τις κατέθεσαν στο ΔΣ.

-- Η διοίκηση αρνήθηκε την πραγματοποίηση Συνέλευσης πριν από την 1η Μάη, όταν δεκάδες θέατρα καλούσαν τους εργαζομένους να δουλέψουν.

-- Σαμποτάρισε ανοιχτά τη Γενική Συνέλευση, καθώς όχι μόνο δεν κινητοποίησε τους συναδέλφους αλλά δεν παρευρέθηκαν σε αυτή ούτε οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ «Κίνηση Ηθοποιών», των «Ενωμένων Ηθοποιών», της «Ελεύθερης Εκφρασης» - παράταξη της ΝΔ.

-- Φρόντισαν να κλείσουν τον κατάλογο παρουσιών, ενώ ο ίδιος ο πρόεδρος του Σωματείου (εκλεγμένος με την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ) είπε ότι δεν μπορεί να περιμένει πότε θα σχηματιστεί απαρτία γιατί... έχει γύρισμα!

Τα παραπάνω φανερώνουν ότι αυτές οι δυνάμεις υπερασπίζονται και προωθούν την πολιτική της κυβέρνησης, είναι σε αγαστή συνεργασία με τις εργοδοτικές ενώσεις, καθώς η όποια διαπραγμάτευση για κλαδική Συλλογική Σύμβαση θα ξεκινά από το άθλιο καθεστώς των 586 ευρώ, που νομοθετικά παραμένει ανέγγιχτο και για το οποίο όχι μόνο δεν λένε κουβέντα αλλά ζητούν η διαπραγμάτευση με την εργοδοσία να γίνει χωρίς «κόκκινες γραμμές». Ετσι, όχι μόνο δεν θα υπάρξει η ελάχιστη αποκατάσταση στις απώλειες που είχε ο μισθός των εργαζομένων από το 2012 (που έληξε η σύμβαση) και μετά, αλλά η «κόκκινη γραμμή» της διαπραγμάτευσης θα είναι εκ των πραγμάτων τα 586 ευρώ, δηλαδή 47% κάτω από την κλαδική σύμβαση!

Μάλιστα, αυτή η λογική της ταξικής συνεργασίας για να εξυπηρετηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πηγαίνει μαζί με μια σειρά κατευθύνσεις στο πεδίο των διεκδικήσεων των εργαζομένων, κατευθύνσεις που περνάνε από αυτό που λέμε «μείωση των απαιτήσεων». Ετσι, οι ίδιοι που χρησιμοποιούν κοινή επιχειρηματολογία με την εργοδοσία, έρχονται να μιλήσουν και για την ανάγκη θυσιών των εργαζομένων του κλάδου γιατί... το θέατρο περνάει κρίση, τη στιγμή που μία σειρά όμιλοι και ιδρύματα δραστηριοποιούνται στο χώρο του θεάτρου, με παραγωγές εκατομμυρίων ευρώ. Ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζουν αυτές τις κατευθύνσεις ως σύγχρονες, μοντέρνες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρος του Σωματείου το μόνο που βρήκε να πει στους ηθοποιούς που ήρθαν στη Συνέλευση είναι ότι το μέλλον του κλάδου δεν είναι στη μισθωτή εργασία αλλά στις ομάδες. Δηλαδή, στην αναγκαστική αυτοαπασχόληση, όπου οδηγούνται αρκετοί ηθοποιοί ακριβώς γιατί δεν μπορούν να επιβιώσουν με όρους αξιοπρέπειας ως μισθωτοί, αν και όταν βρίσκουν δουλειά, μετακυλίοντας το κόστος της παραγωγής στους ίδιους. Τόνισε, μάλιστα, ότι το Σωματείο πρέπει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, να συμβιβαστεί, δηλαδή, με μία πολύ χαμηλή σύμβαση, με την αλλαγή σε θεσμικές κατακτήσεις του κλάδου (π.χ. ελάχιστη τρίμηνη σύμβαση), με την απαλλαγή των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές.

Σε αυτές τις συνθήκες, με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό να δουλεύει συστηματικά για τα συμφέροντα εργοδοσίας και κυβέρνησης, το καθήκον και το ζητούμενο είναι η οργάνωση της πάλης των εργαζομένων. Η προσπάθεια που έγινε στο ΣΕΗ με τη δημιουργία Επιτροπής Αγώνα, οργάνου πάλης που ξεπερνώντας τον αρνητικό συσχετισμό στο Σωματείο θα μπορέσει να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει τους εργαζόμενους, είναι σε θετική κατεύθυνση. Τα βήματα που πρέπει να γίνουν το επόμενο διάστημα και στα οποία οι κομμουνιστές έχουμε την πρώτη ευθύνη είναι στην ολοένα και πιο βαθιά συνειδητότητα που θα κερδίζεται στο περιεχόμενο και την κατεύθυνση της πάλης.