Στον τομέα της υγείας, αυτή η πολιτική εκφράζεται με τη συρρίκνωση ακόμη και αυτού του αστικού κράτους πρόνοιας, με τις τεράστιες περικοπές των κονδυλίων για την υγεία και την πρόνοια, με την προωθούμενη στο χώρο της υγείας εισβολή των ιδιωτών - επιχειρηματιών. Η αντιναρκωτική πολιτική της ΕΕ κυριαρχείται από τη λογική του «κόστους - ανταποδοτικότητας», του «περιορισμού της βλάβης», της «διαχείρισης» και όχι της αντιμετώπισης του προβλήματος των ναρκωτικών, της «ομαλοποίησης» των κοινωνικών συμπεριφορών διαμέσου της «βιολογικοποίησής» τους, της άσκησης κοινωνικού ελέγχου στα πλαίσια ενός ιδιότυπου «κοινωνικού δαρβινισμού».

Ταυτόχρονα, εκφράζεται και η όξυνση της ταξικής πάλης, η ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων του λαού για το δικαίωμα στη δουλιά, στην υγεία, στην ασφάλιση, στην παιδεία, στις δημοκρατικές ελευθερίες, ενάντια στην οικονομική και πολιτιστική φτώχεια.

Η ναρκομανία και η διάδοση των ναρκωτικών είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που εμφανίζεται και παίρνει επιδημικές διαστάσεις με την είσοδο της ανθρωπότητας στον καπιταλισμό και από αυτή την άποψη εκφράζει μία ακραία μορφή αλλοτρίωσης του σύγχρονου ανθρώπου. Τα αίτια που οδηγούν στα ναρκωτικά δε διαχωρίζονται σε «σκληρά» και «μαλακά». Είναι αίτια κοινωνικά και κατά συνέπεια είναι κοινά για όλες τις «ουσίες». Προσδιορίζουν με τον ίδιο τρόπο τις προσπάθειες φυγής, του νέου κυρίως ανθρώπου, από μια κοινωνία που τον συνθλίβει στις μυλόπετρες της ανεργίας, της ταξικής παιδείας, της φτώχειας, της υποκρισίας.

Το ΚΚΕ έχει καταθέσει στον ελληνικό λαό ένα σύνολο θετικών προτάσεων, με τη δημιουργία μιας ενιαίας κεντρικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση αυτού του μείζονος κοινωνικού προβλήματος.

Η κυβέρνηση, αν και έχει την ευθύνη της διαμόρφωσης των όρων που θα διασφαλίζουν τις διαδικασίες πρόληψης, θεραπείας και κοινωνικής επανένταξης χιλιάδων τοξικομανών που δίνουν τη μάχη για τη ζωή, κινείται σε άλλους δρόμους.