Η νομιμοποίηση - απεγκληματοποίηση των λεγομένων «μαλακών» ναρκωτικών θα αποτελέσει κακό κοινωνικό πρότυπο και θα είναι μια προλείανση για μελλοντική αποχαύνωση της νεολαίας.

Η χρήση χασίς είναι το πρώτο σκαλοπάτι για το πέρασμα στα σκληρά ναρκωτικά, σύμφωνα με τα στατιστικά και επιστημονικά δεδομένα. Ο καθηγητής - ακαδημαϊκός κ. K. Στεφανής, στη σύσκεψη που έγινε, του Σεπτεμβρίου 1997, υπό τον κ. πρωθυπουργό, είπε χαρακτηριστικά: «Η κάνναβη δεν είναι ένα απλό χορτάρι». Στην ίδια πιο πάνω συνάντηση, οι πρώην χρήστες και οι γονείς τους υπήρξαν τελείως αρνητικοί στο θέμα της ελεύθερης χρήσης χασίς.

Γιατί, λοιπόν, θα πρέπει εμείς να πάμε κόντρα στη δική τους θέληση, δηλαδή να ενεργήσουμε αντίθετα προς όσα επιθυμούν οι άνθρωποι που βίωσαν την κόλαση των ναρκωτικών;

Η απεγκληματοποίηση της χρήσης ή η χορήγηση της δόσης ηρωίνης στους εξαρτημένους είναι σίγουρο ότι θα προξενήσει αλματώδη αύξηση της χρήσης και των χρηστών.

Η περί ναρκωτικών ισχύουσα νομοθεσία είναι σύγχρονη, φιλελεύθερη και δημοκρατική.

Α. Η προμήθεια για αποκλειστική χρήση, η χρήση κλπ. τιμωρείται με φυλάκιση (άρθρο 12 παράγραφος 1, Ν.1729/87). Συνεπώς, δεν μπορεί να κρατηθεί προσωρινά ο χρήστης, διότι το άρθρο 282 παράγραφος 3 Κώδικας Ποινικής Δικονομίας (ΚΠΔ) επιτρέπει την προσωρινή κράτηση μόνον στα κακουργήματα.

Ενδεχομένως να κρατούνται προσωρινά χρήστες, αλλά όχι μόνο για τη χρήση (που δεν επιτρέπει προφυλάκιση), αλλά για ληστείες, κλοπές διακεκριμένες, κλπ.)

Β. Με το άρθρο 9 παράγραφος 1 Ν.2721/99, η πώληση από εκείνον που προμηθεύτηκε μικρή ποσότητα ναρκωτικών για προσωπικές του ανάγκες, μέρους από αυτήν σε άλλον για δική του αποκλειστικά χρήση είναι πλημμέλημα (φυλάκιση 6 μηνών). Ετσι, η συνήθης στην πράξη «μικρεμπορία» μεταξύ χρηστών μικρών ποσοτήτων, ήδη από την 3-6-99, δε συνεπάγεται προσωρινή κράτηση.

Κατ' εφαρμογήν του άρθρου 9 του νόμου 2721/1999 το Συμβούλιο Εφετών Πειραιώς εξέδωσε το υπ' αρ. 306/1999 βούλευμα, το οποίο αναφέρει: «Η πώληση από εκείνον που προμηθεύτηκε μικρή ποσότητα ναρκωτικών για τις προσωπικές του ανάγκες μέρους από αυτήν σε άλλον για τη δική του αποκλειστική χρήση, είναι πλημμέλημα και δεν επιτρέπεται για αυτό προσωρινή κράτηση» («Πράξη και Λόγος του Ποινικού Δικαίου» Α`/73).

Γ. Με το άρθρο 14 παράγραφος 3 του Ν.2161/93, καθιερώνεται η δικαστική άφεση ποινής. Ο χρήστης ή ο προμηθευόμενος για δική του αποκλειστική χρήση κλπ., μπορεί να κριθεί ατιμώρητος, αν το δικαστήριο, εκτιμώντας τις περιστάσεις κάτω από τις οποίες τελέστηκε η πράξη και την προσωπικότητα του δράστη, κρίνει ότι η πράξη του ήταν εντελώς συμπτωματική και δεν είναι πιθανό να επαναληφθεί στο μέλλον (Βλέπε και Αποφάσεις του Αρείου Πάγου 1861/1994 στα «Ποινικά Χρονικά», σελ. 203, 1228/1999 και 244/1999, «Πράξη και Λόγος του Ποινικού Δικαίου» σελίδες 70-71).

Επίσης, το Στρατοδικείο Αθηνών, στο υπ' αρ. 77/1999 βούλευμά του, αναφέρει: «Δεν πρέπει να γίνει κατηγορία για προμήθεια ναρκωτικής ουσίας προς αποκλειστική χρήση κατά των στρατιωτών, που κατελήφθησαν να κατέχουν 0,13 γραμμάρια ινδικής κάνναβης, διότι κατ' εφαρμογήν του άρθρου 14 Ν.2161/93 κρίνεται ότι η πράξη ήταν συμπτωματική και δεν πρόκειται να επαναληφθεί στο μέλλον, καθόσον ο μεν πρώτος κατηγορούμενος ήταν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση υπό την πίεση των προβλημάτων, ο δε δεύτερος προέβη στην πράξη από απλή περιέργεια».

Πρόσφατα, πέντε βουλευτές κατέθεσαν στη Βουλή πρόταση νόμου για την «τροποποίηση του ισχύοντος θεσμικού πλαισίου περί των ναρκωτικών ουσιών και κωδικοποίηση του συνόλου των νομικών διατάξεων του παράνομου εμπορίου, τη θεραπεία και την ένταξη στην κοινωνία εξαρτημένων από ναρκωτικά προσώπων».

Στο Κεφάλαιο Β της πρότασης νόμου, περιλαμβάνονται οι «ποινικές διατάξεις για τα προϊόντα κάνναβης».

1. Το άρθρο 17, παράγραφος 1, προβλέπει την «καλλιέργεια φυτών ινδικής κάνναβης για αποκλειστική χρήση...».

α) Προβλέπει ως αδίκημα μόνο την καλλιέργεια της ινδικής κάνναβης και αφήνει ατιμώρητη κάθε άλλη ποικιλία της κάνναβης.

Ομως, η διάταξη αυτή αντιφάσκει, διότι:

i) Τιμωρεί την προμήθεια - κατοχή και χρήση κάθε προϊόντος κάνναβης (δηλαδή, όχι μόνο της ινδικής).

ii) Στο άρθρο 16 παράγραφος 3 αριθμ. 6 ορίζει ως ναρκωτικό είδος την κάνναβη (γενικά) και όχι μόνο την ινδική κάνναβη.

iii) Στο άρθρο 18, παράγραφοι 1-3, αφήνει ατιμώρητη την καλλιέργεια άλλων ποικιλιών κάνναβης (διότι τιμωρεί μόνο την καλλιέργεια της ινδικής), ενώ τιμωρεί τη διακίνηση προϊόντων του κάθε άλλου είδους κάνναβης.

β) Με το ισχύον άρθρο 12 του Ν.1729/87 τιμωρείται η καλλιέργεια κλπ. κάθε είδους - ποικιλίας κάνναβης και όχι μόνο της ινδικής.

γ) Με την πρόταση ουσιαστικά στην πράξη θα φθάσουμε στην αποποινικοποίηση και για την ινδική κάνναβη, διότι: Ο κάθε κατηγορούμενος θα επικαλείται (δήθεν) την πλάνη του ως προς την ποικιλία του φυτού (π.χ. νόμιζε ή τον διαβεβαίωσαν ότι πρόκειται για ήμερη κάνναβη και όχι για ινδική) και θα πετυχαίνει έτσι (συνήθως) την αθώωσή του.

Το αποτέλεσμα θα είναι να εκτιναχτεί στα ύψη η καλλιέργεια και η χρήση ινδικής κάνναβης.

2. Το άρθρο 13 αναφέρεται στην «συνταγογράφηση υποκαταστάτων».

Είναι ορατός ο κίνδυνος παράνομης διακίνησης ναρκωτικών, κάτω από το δήθεν νόμιμο μανδύα της «Συνταγογράφησης».

3. Το άρθρο 18 κάνει διαχωρισμό μαλακών - σκληρών, διότι προβλέπει φυλάκιση για διακίνηση, εμπορία, καλλιέργεια ινδικής κάνναβης (ενώ για τα λοιπά ναρκωτικά -ηρωίνη, κοκαΐνη - ισχύει κάθειρξη).

Πρέπει να γίνουν οι εξής παρατηρήσεις:

• Οι μεγαλέμποροι και μεγαλοκαλλιεργητές ινδικής κάνναβης δε θα επιτρέπεται να προφυλακίζονται (διότι απαγορεύεται η προφυλάκιση στα πλημμελήματα, βλέπε άρθρο 282 παράγραφος 3 Κώδικας Ποινικού Δικαίου, σε συνδυασμό με το άρθρο 18 πρότασης).
• Θα υπάρχει μικρότερος χρόνος παραγραφής της πράξης (5 χρόνια αντί για 15 που είναι σήμερα, βλέπε άρθρο 111 ΠΚ, αφού με την πρόταση θα είναι πλημμέλημα, ενώ σήμερα είναι κακούργημα).
• Θα συλλαμβάνεται, π.χ., στα αλβανικά σύνορα ένα μεγάλο φορτίο ινδικής κάνναβης που ο διακινητής - εισαγωγέας θα αφήνεται από τον εισαγγελέα «ελεύθερος», αφού δε θα επιτρέπεται η προφυλάκισή του. Θα φεύγει από την Ελλάδα και η μεταγενέστερη καταδίκη του (ερήμην) θα είναι σκέτη κοροϊδία.

Το άρθρο 11 της πρότασης προβλέπει τη χορήγηση ναρκωτικών ουσιών από το κράτος.

Προκύπτουν τα εξής ερωτήματα:

α) Πώς θα επιλυθούν τα υπηρεσιακά θέματα χορήγησης ναρκωτικών από το κράτος;

β) Θα μπορεί οποιοσδήποτε χρήστης (έστω καταχωρημένος σε ειδικό κατάλογο) να παίρνει καθημερινά τη δόση του και να ασκεί οποιοδήποτε επάγγελμα;

γ) Το κράτος επιτρέπεται να αγοράζει και να δίνει ηρωίνη στους εξαρτημένους, με τη γνώση ότι έτσι τους εξωθεί παραπέρα στην εξαθλίωση και τους σπρώχνει στο σίγουρο και αργό θάνατο;

δ) Συμβιβάζεται μια τέτοια τακτική με τις αρχές του κράτους πρόνοιας και τις ανθρωπιστικές ιδέες;

ε) Μήπως έτσι γίνεται απόσπαση του προβλήματος της «εξάρτησης» από την κοινωνικοπολιτική του βάση;

στ) Γιατί με αυτόν τον τρόπο η πολιτεία να παραβλέψει τις ορθές πολιτικές - δηλαδή πρόληψη - καταστολή - θεραπεία - κοινωνική επανένταξη;

ζ) Γιατί παραγκωνίζεται η στήριξη των χρηστών με μέτρα πρόνοιας, που στοχεύουν στη «μείωση της βλάβης», στην ανθρώπινη αντιμετώπιση και στην προώθηση για θεραπεία;

η) Εφόσον ο χρήστης θεωρείται «ασθενής», επιτρέπεται η χορήγηση δόσης ναρκωτικού, που είναι βέβαιο ότι θα τον σπρώξει βαθύτερα στην ασθένειά του, θα επιδεινώσει την κατάστασή του, θα εγκαταλείψει ο ίδιος κάθε προσπάθεια θεραπείας και θα οδηγηθεί μια ώρα νωρίτερα στο θάνατο;

Τέλος, πρέπει να γίνουν οι εξής επισημάνσεις:

• Οι νοσοκομειακοί γιατροί είναι αντίθετοι στη χορήγηση ναρκωτικών απ' τα νοσοκομεία (Βλέπε ανακοίνωση της ΕΙΝΑΠ, όπως δημοσιεύτηκε στο «Ρ» της 27.6.2000).
• Θα προκληθούν προβλήματα στους νοσηλευόμενους ασθενείς νοσοκομείων, ανήλικους και γονείς τους, από την προσέλευση χρηστών στο χώρο αυτό.
• Υπάρχει πιθανότητα αντιδράσεων και από το λοιπό νοσηλευτικό προσωπικό, καθώς και περιοίκους.