Την Παρασκευή, πραγματοποιήθηκε μουσικο-αφηγηματική εκδήλωση για τις φυλακές της Ακροναυπλίας, εκεί που η αστική τάξη επιδίωξε να τσακίσει το ΚΚΕ, βασανίζοντας τα πιο διαλεχτά στελέχη του. Οι κομμουνιστές στάθηκαν αλύγιστοι.

Την πολύ φροντισμένη εκδήλωση επιμελήθηκε η Οργάνωση Περιοχής Πελοποννήσου της ΚΝΕ και σκόρπισε σε όλους όσοι την παρακολούθησαν βαθιά συγκίνηση, περηφάνια για το Κόμμα, αλλά και βαθιά πεποίθηση για το σίγουρο της τελικής νίκης. Μέσα από τις αφηγήσεις, τα τραγούδια, τα ποιήματα, τις φωτογραφίες που έπεφταν, πέρασε από μπροστά μας η ιστορία της Ακροναυπλίας.

Μαθητές από τη Μεσσηνία ανεβαίνουν στη σκηνή, ψιθυρίζουν ονόματα, βιογραφικά... Οι φωνές τους δυναμώνουν. Νίκος Μπελογιάννης, Μήτσος Παπαρήγας, Γιάννης Ζευγός, Κώστας Γαμβέτας, Κώστας Λαζαρίδης, Χρήστος Κάλφας, Νίκος Ζαγουρτζής, Ακίνδυνος Αλβανός, Βαγγέλης Ρογκάκος... Κοινό χαρακτηριστικό όλων ήταν ότι βρέθηκαν έγκλειστοι στην Ακροναυπλία.

Το αντάρτικο «Ανεμοι θύελλες γύρω μας πνέουν» λειτουργεί ως εισαγωγή, για να ξεκινήσει η αφήγηση: Επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά, ο νόμος «περί μέτρων καταπολέμησης του κομμουνισμού και των συνεπειών του» και η επιλογή της Ακροναυπλίας για τη φυλάκιση ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ.

Ακούγεται το ποίημα του Κώστα Βάρναλη «Οχτώβρης», που το έγραψε όντας εξόριστος στον Αη Στράτη. «Απ' τα μπουντρούμια και την εξορία/η νέα του κόσμου ξεκινά Ιστορία».

Το Φλεβάρη του 1937, φτάνουν οι πρώτοι κρατούμενοι στην Ακροναυπλία. Το καλοκαίρι του 1937, από τα ξερονήσια Ανάφη, Φολέγανδρος, Αη Στράτης, μεταφέρονται οι «πιο επικίνδυνοι» εξόριστοι, ανάμεσά τους ένα μεγάλο μέρος της καθοδήγησης του ΚΚΕ.

Ο κόσμος που παρακολουθεί, μαζί με το Συγκρότημα της Οργάνωσης Πάτρας της ΚΝΕ, που έχει αναλάβει το μουσικό κομμάτι της εκδήλωσης, τραγουδά το «Θάλασσες μας ζώνουν»... «Στων φρουρών το πείσμα/θα σταθούμε ορθοί/στις καρδιές ατσάλι/φλόγα στην ψυχή».

Η εκδήλωση συνεχίζει με το γράμμα που είχε στείλει ο Δημήτρης Γληνός στους μαθητές του, ενώ ήταν έγκλειστος στην Ακροναυπλία. «Θέλω να ζήσω μόνο μέσα στην αλήθεια ή να ζήσω και να πεθάνω δεσμώτης. Γιατί η εδώ ζωή μου είναι αληθινή. Δεν έχει κανένα ψέμα. Το ψέμα δεν μπορεί ν' ανέβει τα τρακόσια σκαλοπάτια της Ακροναυπλίας...».

Ακούγεται το τραγούδι «Αυτοί που περιμένουν», με την ατράνταχτη υπενθύμιση: «Τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα, δεν είναι μονάχα στα μητρώα των φυλακών, φυλάγονται στα αρχεία της Ιστορίας...».

Η εκδήλωση στη συνέχεια στέκεται στην παράνομη σύσταση της Ομάδας Συμβίωσης Κρατουμένων Ακροναυπλίας (αποτελούμενη από έμπειρα στελέχη του ΚΚΕ), που οργανώνει την οικονομική και πολιτιστική ζωή των κρατουμένων. Οι κομμουνιστές μέσα στους κρατούμενους ήταν η ραχοκοκαλιά τους, ο οργανωτικός νους, η καθοδηγητική δύναμη. Τα επιμορφωτικά μαθήματα, η εξασφάλιση του συσσιτίου και η ψυχαγωγία είναι οι πρώτες προτεραιότητες. Τα μέλη του ΚΚΕ είναι οργανωμένα σε κομματικές ομάδες. Στην κορυφή τους βρίσκεται η Κομματική Επιτροπή.

Η δικτατορία προσπαθεί να χωρίσει τους κρατούμενους, να τους φοβίσει, να τους εξοντώσει. Προσπαθούν να χωρίσουν τους διανοούμενους από τους υπόλοιπους. Ρίχνουν πάνω από 400 πυροβολισμούς. Σχεδιάζουν μια μεγάλη προβοκάτσια, τον εμπρησμό του κτιρίου, δήθεν από τα καμινέτα, για να καούν ζωντανοί οι αγωνιστές. Καταγγέλλεται η προβοκάτσια και σταματά το προετοιμαζόμενο έγκλημα.

Το 1938, θεσπίζονται αυστηρότερες διατάξεις. Πρώτο μέτρο οι «δηλώσεις μετανοίας». Το 1939, απαγορεύεται η αγορά και η ανάγνωση οποιασδήποτε πολιτικής εφημερίδας και όλων των βιβλίων. Μεταφέρουν τον Γληνό στη Σαντορίνη και κλείνουν στην απομόνωση 34 κρατούμενους. Οι κρατούμενοι αντέχουν.

Κηρύσσεται ο ιταλοελληνικός πόλεμος. Οι κρατούμενοι ζητούν να σταλούν στο μέτωπο. Στις 28/4/1941, οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Ναύπλιο. Οι λιγοστοί χωροφύλακες που παραμένουν στη θέση τους, παραδίδουν τους κρατούμενους στους Γερμανούς. Οι κρατούμενοι μεταφέρονται. Απ' αυτούς, οι περισσότεροι εκτελέστηκαν από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς στο Κούρνοβο, στο Χαϊδάρι, στη Θεσσαλονίκη και 160 στην Καισαριανή, την Πρωτομαγιά του '44.

Μετά από τραγούδια, ακούγονται ονόματα Ακροναυπλιωτών και τα μέλη και οι φίλοι της ΚΝΕ χειροκροτούν. Ξαναβγαίνουν οι μαθητές στη σκηνή, που βροντοφωνάζουν:

«Μη χάσεις το θάρρος σου.

Εμείς πάντα το ξέραμε, πως δε χωράει μέσα σε τέσσερις τοίχους το μεγάλο μας όνειρο.

Την ορμή μας την έχουμε από τους αιώνες.

Θα βγούμε νικητές κι ας είναι οι θυσίες μας βαριές.

Κι όλοι μαζί τραγουδούν: «Κανονικός σφυγμός. Σίγουρο χέρι. Κανονικός σφυγμός. Σίγουρος δρόμος... Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος...».