Η εκλογή του 66χρονου Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος Βρετανίας, με 59,5% στις 12 Σεπτέμβρη, αντιμετωπίστηκε από τους συντηρητικούς αντιπάλους του, όπως η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον και ο πρώην ηγέτης των Εργατικών και πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, περίπου σαν «απειλή για την εθνική ασφάλεια» ή σαν τον άνθρωπο που θα φέρει τη Βρετανία «στο χείλος του γκρεμού». Οι κινδυνολογίες και η πόλωση που επιχείρησαν τα πιο συντηρητικά στελέχη της βρετανικής πολιτικής σκηνής είναι το ίδιο έντονες με τις μεγάλες προσδοκίες που κτίζονται, από ένα μέρος συγκροτημάτων του αστικού Τύπου στην Ευρώπη, γύρω από το «πολύ αριστερό», «εναλλακτικό», «φιλολαϊκό προφίλ» του παλαίμαχου Εργατικού βουλευτή, που μετρά στο βιογραφικό του ιδιότητες όπως αυτές του μέλους της «Ομάδας για τη Σοσιαλιστική Εκστρατεία», της «Εκστρατείας Αλληλεγγύης του Παλαιστινιακού Λαού», της Διεθνούς Αμνηστίας, της «Εκστρατείας για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό» και του «Συνασπισμού Σταματήστε τον Πόλεμο».

Πέρα όμως από το προφίλ, η πραγματικότητα είναι η σοσιαλδημοκρατική ουσία της πολιτικής του Κόρμπιν, που «πατάει» βέβαια στο γεγονός ότι παραδοσιακά το Εργατικό Κόμμα είχε πάντα οργανική σχέση με τα συνδικάτα των εργαζομένων, που εν πολλοίς κινούνται στη λογική του οικονομίστικου αγώνα. Ας πάρουμε όμως από την αρχή τον προγραμματικό λόγο του νέου «αστέρα» της αστικής διαχείρισης που ανατέλλει και φιλοδοξεί να κυβερνήσει.

Η πρώτη μεγάλη πρόκληση που θα αντιμετωπίσει αφορά την εκστρατεία του κόμματός του ενόψει του δημοψηφίσματος που θα διεξαχθεί το αργότερο ως το 2017, σχετικά με την παραμονή ή αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ. Η πρόγευση που έδωσε ο Κόρμπιν την Τετάρτη στη διάρκεια της πρώτης (μετά την εκλογή του) συνέντευξης ήταν ξεκάθαρη: «Το Εργατικό Κόμμα δεν θα κάνει εκστρατεία υπέρ της αποχώρησης από την ΕΕ» και αμέσως έσπευσε να διευκρινίσει ότι «επιθυμεί μία ΕΕ που θα κάνει περισσότερα για την κοινωνική προστασία και το περιβάλλον όχι απλώς μία Ευρώπη της ελεύθερης αγοράς». Ομως η ΕΕ δεν είναι φιλανθρωπική οργάνωση. Είναι η διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία, η ένωση του κεφαλαίου και των μονοπωλιακών ομίλων, έτσι «γεννήθηκε» και έτσι συνεχίζει. Είναι η ΕΕ που και σήμερα δημιουργεί πολέμους και πρόσφυγες, που βομβαρδίζει «στο όνομα των δικαιωμάτων». Είναι η ΕΕ, που έχει κηρύξει τον πόλεμο στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, παντού ανεξαρτήτως μείγματος αστικής διαχείρισης.

Ο Κόρμπιν, λοιπόν, ξεκίνησε την ηγεσία των Εργατικών, ξεκαθαρίζοντας ότι εκπροσωπεί τα συμφέροντα εκείνου του τμήματος της αστικής τάξης που θέλει τη Βρετανία εντός ΕΕ.

Το μεγάλο «ναι» του Κόρμπιν στην παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ δύσκολα μπορεί να «εξουδετερωθεί» από άλλα «όχι». Αυτό που παραμένει αναλλοίωτο είναι ο πυρήνας της καπιταλιστικής οικονομίας που δεν αμφισβητεί ο Κόρμπιν, το γεγονός ότι τα μέσα παραγωγής και τον πλούτο κατέχουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι κεφαλαιοκράτες και σκοπός και κίνητρο της παραγωγής είναι το καπιταλιστικό κέρδος.

«Στροφή» έκανε ο Κόρμπιν και στην παλιότερη θέση του για αποχώρηση της Βρετανίας από το ΝΑΤΟ, αφού ο νέος αντιπρόεδρος του κόμματος, Τομ Γουότσον, δήλωσε ότι η πλειοψηφία των Εργατικών βουλευτών «δεν θα υποστήριζε ποτέ μία τέτοια θέση»!

Ας δούμε όμως τις θέσεις του Κόρμπιν και σε άλλα βασικά ζητήματα, παρά το «μανδύα» με τον οποίο «ντύνονται» για να είναι υποτίθεται κοντά στο λαό. Με αφορμή τη συνεχή επιδείνωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας ο Κόρμπιν προβάλλει την αντίθεση στην ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών Υγείας, ενώ στο σοβαρό πρόβλημα της στέγασης που ταλανίζει τα λαϊκά στρώματα, με την έλλειψη σπιτιών και τα υψηλά ενοίκια προτείνει πρόγραμμα για νέες εργατικές κατοικίες. Προβάλλει επίσης προτάσεις περί «εθνικοποίησης» των σιδηροδρόμων, η κατάσταση των οποίων έχει χειροτερεύσει τα τελευταία χρόνια και από τις κυβερνήσεις των «Νέων Εργατικών» και των «Συντηρητικών» όπως επίσης και «εθνικοποίηση» των προμηθευτών ηλεκτρικής ενέργειας.

Στην εκπαίδευση προτείνει τα δημόσια σχολεία να διοικούνται από τοπικά, δημοτικά συμβούλια και να δίνονται υποτροφίες στους μαθητές, να ενθαρρύνονται επίσης οι καλλιτεχνικές δραστηριότητες παιδιών. Ολα αυτά ακούγονται ωραία, αλλά γεγονός είναι ότι όσο η λεγόμενη δημόσια εκπαίδευση συνυπάρχει με την ιδιωτική και την επιχειρηματική δραστηριότητα σε αυτό το χώρο, ο ανταγωνισμός θα είναι ενάντια στην πρώτη και το ίδιο το καπιταλιστικό κράτος λειτουργεί με κριτήριο το κέρδος.

Ολα αυτά που εμφανίζονται επίσης ως «επανάκτηση» του λεγόμενου «κοινωνικού κράτους» έχουν αναφορές σε παλιότερες εποχές του καπιταλισμού, όταν έκανε κάποιες παραχωρήσεις. Ωστόσο, οι εποχές αυτές έχουν φύγει ανεπιστρεπτί στη σημερινή φάση που βρίσκεται το σύστημα. Ταυτόχρονα, ήταν το αποτέλεσμα της λαϊκής πάλης αλλά και της πίεσης και της ύπαρξης των σοσιαλιστικών χωρών μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στο πρόγραμμα, επίσης, εμφανίζονται προτάσεις για φορολόγηση των πλουσίων, κάτι παρόμοιο με αυτό που είχε υποσχεθεί και ο άλλος σοσιαλδημοκράτης «άνεμος της αλλαγής» στην Γαλλία ο Φρανσουά Ολάντ, που τελικά έμειναν στα χαρτιά. Φυσικά, δε λείπουν και τα περί πάταξης της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς. Προβάλλεται επίσης ο περιορισμός των μισθών των διευθυντικών στελεχών μεγάλων εταιρειών, για να εξασφαλιστούν δήθεν αυξήσεις στους κατώτατους μισθούς και ωρομίσθια. Λες και αυτό μπορεί να γίνει με διατάγματα σε μια κοινωνία που διέπεται από την καπιταλιστική εκμετάλλευση από τη νόμιμη κλοπή της υπεραξίας που παράγουν οι εργάτες και καρπώνονται οι εκμεταλλευτές τους και όσοι τους υπηρετούν από τα ανώτατα διοικητικά στελέχη. Για το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, τη μερική απασχόληση που επεκτείνεται, για τα λεγόμενα «συμβόλαια μηδενικού χρόνου» («Zero hour contracts») που δεν εξασφαλίζουν ούτε μία ώρα εργασίας το μήνα, δεν γίνονται αναφορές.

Αποκαλυπτικές είναι και οι θέσεις που διατυπώνει για την εξωτερική πολιτική της Βρετανίας. Είναι υπέρ των συνομιλιών με τους τζιχαντιστές «προκειμένου να επιτευχθεί ειρήνη». Θεωρεί ότι δεν θα πρέπει να γίνονται αεροπορικές επιδρομές στη Συρία κατά του «Ισλαμικού Κράτους», αλλά να ληφθούν μέτρα για το σταμάτημα της ροής του χρήματος και όπλων της οργάνωσης και υπέρ της εξεύρεσης «πολιτικής λύσης» στη Συρία με τη συμμετοχή όλων των γειτονικών της χωρών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η ΕΕ, ο ΟΗΕ. Για τα «Φόκλαντς» - Μαλβίνας τάσσεται υπέρ διαπραγματεύσεων για κάποιο βαθμό «συνδιοίκησης» με την Αργεντινή υπό όρους.

Γίνεται φανερό ότι βασική επιδίωξη του νέου επίδοξου διαχειριστή της αστικής εξουσίας και μπροστά στις βουλευτικές εκλογές του 2020, είναι να φουσκώσει τις προσδοκίες και τις αυταπάτες στα λαϊκά στρώματα ότι μπορεί ο καπιταλισμός να γίνει ...πιο ανθρώπινος. Μόνο που αυτό δεν έγινε ποτέ και πουθενά και οι εργαζόμενοι το έχουν βιώσει στο πετσί τους.