Τις επόμενες μέρες, ο υπ. Παιδείας, σε επίσκεψή του σε ειδικό σχολείο, για να συγκαλύψει τις τεράστιες ελλείψεις κυρίως σε προσωπικό, μίλησε για την ανάπτυξη δράσης για την καταπολέμηση του ρατσισμού απέναντι στους ανάπηρους, με στόχο να βελτιωθούν οι όροι ζωής των ΑμεΑ.

Αυτή η φιλολογία, αλλά και οι δράσεις που αναπτύσσονται στη βάση όλων αυτών των ιδεολογημάτων, συγκαλύπτουν ότι αιτία των οξυμένων προβλημάτων των αναπήρων δεν είναι η μη αποδοχή τους από τους υπόλοιπους ανθρώπους, ή τουλάχιστον δεν είναι η βασική.

Ακόμα κι αν για μια στιγμή μιμηθεί κάποιος τον/την τυφλό/-η ή τον/την κινητικά ανάπηρο/-η, ακόμα κι αν αλλάξει τη στάση του απέναντι στους ανάπηρους και την αναπηρία, τους δεχτεί ως ισότιμους στο σχολείο, στη δουλειά, σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, ακόμα και τότε τα προβλήματά τους θα παραμένουν.

Η μίμηση της στιγμής δεν μπορεί να περιέχει το χρόνιο πόνο, τη ματαίωση, την τεράστια έλλειψη δημόσιων, δωρεάν κοινωνικών και υγειονομικών υπηρεσιών. Δε δείχνει το σχολείο που δεν υπάρχει και οδηγεί στην απομόνωση του σπιτιού. Δε δείχνει την απόγνωση του ανάπηρου και της οικογένειας, γιατί κόπηκε η αναπηρική σύνταξη ή το επίδομα, γιατί δεν μπορεί να πληρώσει τα φάρμακα, τις εξετάσεις, τις ειδικές θεραπείες, τα ειδικά τεχνητά και άλλα βοηθήματα.

Η μίμηση μιας στιγμής κρύβει τον ανταγωνισμό που βιώνει ο ανάπηρος/-η στο σχολείο, στη δουλειά, ως αποτέλεσμα της κυρίαρχης αντίληψης της καπιταλιστικής κοινωνίας, της ανταγωνιστικότητας, της ατομικότητας, ότι «ο πιο δυνατός επιβιώνει».

Ουσιαστικά, η μίμηση μιας στιγμής κρύβει ότι το ίδιο το εκμεταλλευτικό και άνισο σύστημα αντικειμενικά παράγει την ανισότητα και στους ανάπηρους των λαϊκών οικογενειών και δεν μπορεί να αλλάξει υπέρ τους με δράσεις ευαισθητοποίησης, προσομοίωσης. Αυτό το σύστημα, όσο απάνθρωπο γίνεται, τόσο ευρηματικό αποδεικνύεται για να κοιμίζει τον εργατόκοσμο, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα. Ετσι, ο άνεργος που δουλεύει τζάμπα βαφτίζεται εθελοντής και νιώθει ότι εργάζεται, ο πεινασμένος που του παρέχεται ένα πιάτο φαΐ νιώθει ευχαριστημένος, ο υγιής που για λίγο ζει σαν ανάπηρος νιώθει τα συναισθήματα του ανάπηρου και ο ίδιος ο ανάπηρος νιώθει να καλύπτονται οι ανάγκες του.

Υπάρχει, ευτυχώς, η εμπειρία από τις χώρες που οικοδόμησαν το σοσιαλισμό. Εκεί δε χρειαζόταν καμία «προσομοίωση» και «βιωματική δραστηριότητα» για να γίνουν κατανοητές οι ανάγκες των ανθρώπων με αναπηρία, γιατί ήταν ο ίδιος ο σκοπός της οικονομικής ανάπτυξης και το λαϊκό κράτος που κατοχύρωνε τόσο τις γενικές όσο και τις πρόσθετες, ιδιαίτερες ανάγκες των ΑμεΑ.