Κούραση αλλά και ειλικρίνεια αποπνέει η, ιδιωτικού πόνου, ταινία «Η Μητέρα μου», μια ακόμη επεξεργασία του πένθους που άρχισε με «Το δωμάτιο του γιου μου» (2001). Το σινεμά του δύσπιστου και αγανακτισμένου παρατηρητή Νάνι Μορέτι κινείται μεταξύ προτάσεων, εκ πρώτης όψεως αντιφατικών και στηρίζεται πεισματικά σε ζητήματα ηθικής. Από τη μια βρίσκεται η σημερινή κοινωνία κι από την άλλη αυτός, οχυρωμένος πίσω από την κάμερα, εγωκεντρικός, ενοχλημένος και ενοχλητικός. Ο Νάνι Μορέτι ξεγυμνώνει τον εαυτό του σε σχέση με τα κινηματογραφικά του «alter ego» και εδώ, σε ένα διάλογο με διαφορετική ποιότητα, μπαίνει στο σώμα της Μαργκερίτα Μπούι. Σαν να αισθανόταν την ανάγκη να απελευθερωθεί από το προσωπείο του και να κοιταχθεί κατά πρόσωπο. Μ' αυτήν την έννοια Μορέτι και Μπούι κατορθώνουν κάτι δύσκολο: Να διαχέονται ο ένας μέσα στην άλλη, δίνοντας ζωή σε μια αυθεντική ιδιοφυία. Καθόλου τυχαία ίσως, ο Μορέτι σμικρύνει σταδιακά το μέρος του ως ηθοποιού και σκηνοθέτη. Η σκιά του επικείμενου θανάτου της μητέρας πλακώνει τα πάντα. Ο Μορέτι δεν έψαξε υπεκφυγές και εύκολους νεολογισμούς. Πήγε κατευθείαν στο μεδούλι...