Το ταξί είναι ένας εκπληκτικός χώρος για γύρισμα. Οριοθετημένος και κινούμενος, επιτρέπει ενδιαφέρουσες συναντήσεις. Το ταξί λειτουργεί σαν λεωφορείο. Οι κάτοικοι της Τεχεράνης είναι συνηθισμένοι να μοιράζονται ταξί με άγνωστους συνεπιβάτες. Ο σκηνοθέτης αναφέρει σε συνέντευξή του ότι η ιδέα της ταινίας γεννήθηκε από συνομιλία συνεπιβατών σε ταξί. Εφόσον η κινηματογράφηση αγνώστων ήταν επικίνδυνη, ο Παναχί αποφάσισε να αναθέσει την ιστορία σε ηθοποιούς, ερασιτέχνες και μη, ενώ στήνει ένα ειρωνικό αυτοπορτρέτο ήρωα ως ευχάριστος οδηγός με καπέλο ταξιτζή που αναγνωρίστηκε από ένα συνάδελφό του που πουλούσε απαγορευμένα dvd. Η ταινία υποφέρει από υπέρμετρη σαφήνεια, όταν ο Παναχί βάζει στο ταξί έναν φίλο δικηγόρο, γνωστό «ακτιβιστή ανθρωπίνων δικαιωμάτων», που δίνει διάλεξη στο αυτοκίνητο. Στα σημεία αυτά η ταινία αποδυναμώνεται, γίνεται ντοκιμαντέρ, ενώ ο κίνδυνος της υπερσαφήνειας επιμένει όταν η ανιψιά του Παναχί, μαθήτρια γυμνασίου, που γυρίζει στο ταξί ταινία ως σχολικό πρότζεκτ, διαβάζει τους παράλογους κανόνες που ισχύουν για τους δημιουργούς κινηματογράφου και αναφέρουν ότι «μια θετική φιγούρα δεν πρέπει να φοράει γραβάτα».