Στην ταινία κυριαρχεί η φιγούρα του μυστηριώδους, επίπεδου και ψυχρού χαρακτήρα Ντέιβιντ, ενός εξειδικευμένου νοσοκόμου στην παρηγορητική φροντίδα ασθενών σε τελευταίο στάδιο που φθάνουν στο τέλος της ζωής τους και πεθαίνουν κάτω από το απαθές και παγωμένο βλέμμα του, που δημιουργεί δήθεν μια επίφαση σχέσης. Στο δεύτερο μέρος κι όσο ξετυλίγεται το φιλμ ανακαλύπτουμε έναν άλλο άνθρωπο, που προσπαθεί να ξεχάσει το παρελθόν και να συνεχίσει να αφιερώνεται στους άλλους... Ηδονοβλεπτικό και νοσηρό το θέμα, με φυσική υποβάθμιση των ανθρώπων, ένας ψευδο-ριζοσπαστισμός δοσμένος με πλάνα σεκάνς... Κι όλα αυτά για ποιο λόγο; Ενα άδειο κέλυφος μιας βρώμικης ταινίας.