Εκείνο το πρωί, πριν κατέβει στη διαδήλωση στη Γένοβα, ο Κάρλο Τζουλιάνι άφησε ένα σημείωμα στη μάνα του: «Από παιδάκι κατοικώ σε τόπο χλοερό/ η Γένοβα απόλυτη στα χέρια μου παγώνει/ ο εστεμμένος κόνδορας εγώ/ κι ο κόσμος πάνω μου στολίδι και αγχόνη./ Κοιλάδα μάταια περίμενες/ τα δάκρυα τα δικά μου/ έγιναν άστρα και ήσυχα/ πέφτουν μες στη σιωπή/ μιας Γένοβας που στα χέρια της/ κρατάει την καρδιά μου/ άλλοι τη λένε μάνα μου/ άλλοι τη λεν ζωή». Η απάντηση σ' αυτό ήρθε από τον Τζουζέπε Ουνγκαρέτι, μέσα από την «Αγρύπνια» του, στο Υψωμα Τέσσερα κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο: «Μια ολόκληρη νύχτα/ πεσμένος πλάι/σ' ένα σφαγμένο σύντροφο/ με το στόμα/ να χάσκει/ στην πανσέληνο/ με τα παράλυτα/ χέρια του/ να διαπερνούν/ τη σιωπή μου/ έγραψα/ γράμματα γεμάτα έρωτα./ Ποτέ δεν ήμουν/ τόσο δεμένος/ με τη ζωή».

Κάρλο, Καρλίτο Τζουλιάνι, είδα πολλές φορές τη σκηνή του θανάτου σου. Αντί για ψαλμούς υπήρχαν μόνο οι φωνές των συντρόφων σου. Δεν είσαι παρά ένας εξάγγελος αυτού του «Τρομερού» που έρχεται. Απέχεις από κάθε κέρδος, μικρέ μου αδελφέ, μικρέ μου Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας. Σκαλί σκαλί ανέβηκες όχι μόνο το θάνατό σου, αλλά και τον δικό μας. Από τον Προμηθέα ως εσένα (ας μην είμαστε τσιγκούνηδες με τους ήρωες) όλα πληρώνονται με το συκώτι μας, που, όπως λένε οι επιστήμονες, «ο πολφός του ήπατος, λαμβανόμενος διά παρακεντήσεως ημίσειαν ώραν μετά τον θάνατον, παρέχει όξινον αντίδρασιν, ερυθραίνων τον κυανούν χάρτην του ηλιοτροπίου». Πόσα «ηλιοτρόπια» τέτοια ακόμα θα δούμε;

Κάρλο, Καρλίτο, έδωσες τη ζωή σου, γιατί, δίχως να το ξέρεις, έτσι μόνο γίνεται αδιάσπαστη και μακροχρόνια η παράδοση που ενώνει μυστικά όλους τους λαούς. Δε διάβασες τα Απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη, αλλιώς θα ζητούσες να γίνει κατά χάριν πατέρας σου. Ακουσε τη φωνή σου μέσα από το τοπίο της παιδικής του ηλικίας: «Τότε μ' έπιασε σε όλον τον κόσμον, ομπρός και με πέθανε εις το ξύλο. Δε μ' έβλαβε το ξύλο τόσο, περισσότερον η ντροπή του κόσμου. Τότε όλοι τρώγαν και πίναν και εγώ έκλαιγα. Αυτό το παράπονον δεν ηύρα άλλον κριτή να το ειπώ να με δικιώσει, έκρινα εύλογον να προστρέξω εις τον Αϊ-Γιάννη, ότι εις το σπίτι του μόγινε αυτεινή η ζημιά και η ατιμία. Μπαίνω τη νύχτα μέσα εις την εκκλησιά του και κλειώ την πόρτα κι αρχινώ τα κλάματα με μεγάλες φωνές και μετάνοιες: τ' είναι αυτό οπούγινε σ' εμέναν, γομάρι είμαι να με δέρνουν; Και τον περικαλώ να μου δώσει άρματα καλά κι ασημένια και δεκαπέντε πουγγιά χρήματα και εγώ θα του φκιάσω ένα μεγάλο καντήλι ασημένιον. Με τις πολλές φωνές κάμαμεν τις συμφωνίες με τον άγιον».