Eπτά χιλιόμετρα βόρεια του κέντρου της Ραμάλας, που είναι η ντε φάκτο «πρωτεύουσα» των παλαιστινιακών εδαφών στη Δυτική Οχθη, σε μία έκταση περίπου 265 τ.χλμ. βρίσκεται ο προσφυγικός καταυλισμός Τζάλαζουν. Είναι ένας από τους 15 μεγαλύτερους καταυλισμούς Παλαιστινίων προσφύγων που δημιουργήθηκε μετά τους διωγμούς του 1948 τη μέρα της Νάκμπα, τη μέρα της Καταστροφής για τον παλαιστινιακό λαό στη Δυτική Οχθη. Τότε «φιλοξενούσε» 1.500 με 2.000 άτομα, που ζούσαν στην αρχή κάτω από τα δέντρα, και αργότερα μέσα στις σκηνές του ΟΗΕ. Σήμερα «φιλοξενεί» πάνω από 14.000 ανθρώπους, που ζουν σε μαχαλάδες που θυμίζουν τις αρχές του περασμένου αιώνα, σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλο.

Τα σπίτια τους, φτιαγμένα όπως - όπως πάνω σε ένα ξερό κομμάτι γης, δεν έχουν πολυτέλειες. Ούτε καν τα απολύτως βασικά. Η «ανθρωπιστική» βοήθεια Οργάνωσης αρωγής του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες (UNRWA) είναι ισχνή και ανεπαρκής: Σε λίγες εκατοντάδες πάμφτωχες οικογένειες δίνεται το...μήνα (!) μία μαγνητική κάρτα των 10 δολαρίων ανά άτομο, μισό λίτρο μαγειρικό λάδι, ένα σακί αλεύρι και μισό πακέτο ρύζι. Με αυτά και μόνον εξασφαλίζεται μετά βίας η επιβίωση της επόμενης μέρας. Οχι κανονική ζωή...

Ο πρόεδρος της Λαϊκής Επιτροπής του καταυλισμού Τζάλαζουν, παίρνοντας το λόγο σημείωσε τα προβλήματα του καταυλισμού, υπογραμμίζοντας ότι από το 1948 έως σήμερα, καμία απόφαση του ΟΗΕ για τον επαναπατρισμό και αποζημιώσεις των παλαιστινίων προσφύγων δεν έχει εφαρμοστεί. «Παραμένουμε υπό κατοχή... Είμαστε περιτριγυρισμένοι από εποικισμούς. Η βία των εποίκων είναι υπόθεση καθημερινή», τόνισε μιλώντας στους δημοσιογράφους της αποστολής, υπογραμμίζοντας ότι η ζωή στον καταυλισμό μοιάζει με ζωή στη φυλακή: Τα παιδιά δεν έχουν ούτε έναν ελεύθερο χώρο για να παίξουν, παρά μόνο σε σκονισμένους, ενίοτε βρώμικους, χωματένιους δρόμους. Στον καταυλισμό υπάρχει μόλις ένα Κέντρο Υγείας (ούτε καν νοσοκομείο...) και δύο σχολεία θηλέων και αρρένων (δημοτικό - γυμνάσιο) που λειτουργούν υπό την αιγίδα της οργάνωσης του ΟΗΕ, UNRWA.

Σε άλλο σημείο έκανε σύγκριση των συνθηκών ζωής στους καταυλισμούς προσφύγων και στους εποικισμούς Εβραίων, υπογραμμίζοντας: «Εμείς τους καταυλισμούς απαγορεύεται να τους επεκτείνουμε ακόμη και ένα τετραγωνικό μέτρο! Οι συνθήκες ζωής μας είναι χάλια: ούτε νερό, ούτε δρόμους, ούτε αποχέτευση, ούτε ηλεκτρικό. Αντίθετα, οι εποικισμοί γύρω μας τριπλασιάστηκαν μέσα στην τελευταία 10ετία, με το μικρότερο σπίτι να έχει έκταση 250 τετραγωνικών μέτρων. Και αυτοί έχουν τα πάντα: Καθαρό τρεχούμενο νερό, ηλεκτρικό ρεύμα 24 ώρες το 24ωρο, τηλεπικοινωνίες, δίκτυα αποχέτευσης, ασφαλείς και σύγχρονους δρόμους...».

«Εχουμε πολλά προβλήματα κυρίως υγείας και μακρόχρονης ανεργίας. Τα σπίτια μας "μεγαλώνουν", λόγω έλλειψης χώρου, μόνον προς τα πάνω. Τα νέα ζευγάρια αναγκάζονται να κτίσουν σπίτια πάνω από τα πατρικά τους. Μέχρι πότε θα κτίζουν; Μας σκοτώνουν με αργό τρόπο!», συνέχισε παίρνοντας το λόγο ο Ραέντ Σαφ, εκπρόσωπος Τύπου του καταυλισμού, πατέρας 14χρονου αγοριού που σκοτώθηκε προ μηνών σε μπλόκο των ισραηλινών κατοχικών δυνάμεων. Ο ίδιος αναρωτήθηκε μήπως η επισιτιστική, ανθρωπιστική «βοήθεια» που δίνουν οργανώσεις του ΟΗΕ χορηγείται για να ξεχαστεί η κατοχή, για να ξεχαστούν οι αποζημιώσεις και η επιστροφή των προσφύγων στα πάτρια εδάφη... Σημείωσε, έτσι, ότι από τις τελευταίες μέρες του Μάη οι κάτοικοι προσφυγικών καταυλισμών αποφάσισαν ότι δεν χρειάζονται πλέον τη «βοήθεια» - κοροϊδία της UNRWA. «Δεν θέλουμε να επιτρέψουμε στον ΟΗΕ να λέει πως βοηθά, ενώ δεν προσφέρει στην πραγματικότητα τη βοήθεια που χρειάζεται! Οχι μόνον δεν κρατούν τις υποσχέσεις τους για βοήθεια, αλλά το προσωρινό έγινε μόνιμο όπως και η κατοχή...», συνέχισε ο Σαφ. Το επόμενο λεπτό, πήρε το λόγο άλλος κάτοικος του καταυλισμού, που απευθυνόμενος στους «αρμοδίους» τόνισε: «Δεν θέλουμε άλλο να ζούμε ως πρόσφυγες! Οι γονείς μας και εμείς ζούμε σε αυτή την κατάσταση από το 1948 ως σήμερα! Μετά από 68 χρόνια, θέλουμε να ζήσουμε μία κανονική ζωή! Οχι άλλη μιζέρια και βάσανα. ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ».

Η συνέντευξη Τύπου που δόθηκε σε αίθουσα χώρου της Λαϊκής Επιτροπής απεδείχθη στην πραγματικότητα μία μικρή «πρόγευση» από όσα είδαμε, ιδίοις όμμασι, περιδιαβαίνοντας τους δρόμους του καταυλισμού: Φτωχόσπιτα, το ένα πλάι στο άλλο. Αυτοσχέδια «συνεργεία» αυτοκινήτων. Μίνι μάρκετ. Μικρά ίντερνετ καφέ. Μία λιτή πλατεία με επίκεντρο την παλαιστινιακή σημαία, την εικόνα του Παλαιστίνιου Προέδρου Γιάσερ Αραφάτ και γέροντες του καταυλισμού καθισμένοι σε άσπρες πλαστικές καρέκλες. Παιδιά με λαμπερά μάτια και ζεστά χαμόγελα να σχηματίζουν με τα δάκτυλα το σήμα της νίκης και να παίζουν "τύμπανα" χτυπώντας άδεια πλαστικά δοχεία... Κάποια άλλα να μετατρέπουν ταπεινές, πλαστικές σακούλες σε φανταστικούς χαρταετούς, δένοντάς τες από τη μία άκρη με μερικά μέτρα σπάγκο, σηκώνοντάς τες ψηλά, με τη δύναμη του ζεστού καλοκαιρινού αέρα. Αποδεικνύοντας, με τις χαρούμενες φωνές τους, πως ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες των προσφυγικών καταυλισμών της Παλαιστίνης, η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, για λευτεριά και ειρήνη, παραμένει ζωντανή, αν μη τι άλλο, στα παιδιά της πιο τυραννισμένης γης...