Ο Σπίλμπεργκ ζωντανεύει το παραμύθι του Ρόαλντ Νταλ στη μεγάλη οθόνη με τις οπτικές του φιλοδοξίες στην κορυφή. Η μαγεία όμως που έκανε το «Ε. Τ.» κλασικό δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει. Η ταινία είναι απολύτως κομψή, αλλά και απολύτως κενή. Η μικρή Σοφί μένει σε ίδρυμα και το μισεί. Τις νύχτες βγαίνει στους διαδρόμους και φαντάζεται όντα που κινούνται στους δρόμους του Λονδίνου όταν όλοι κοιμούνται. Ξαφνικά, βρίσκεται μπροστά σε ένα τέτοιο ον: Εναν γίγαντα. Ο γίγαντας που δεν θέλει να αποκαλυφθεί απάγει τη Σοφί στη χώρα των γιγάντων, όπου ένας μαγικός αλλά και επικίνδυνος κόσμος ανοίγεται στην περίεργη κοπέλα. Η ταινία διαθέτει μια ομάδα μεγάλους και κακούς γίγαντες, που δεν θέλουν άλλο από το να φάνε παιδάκια, διαθέτει συγκρούσεις και ο πρωταγωνιστής είναι ένας φιλικός βεγκάν γίγαντας. Κι άλλα αστεία υπάρχουν. Εδώ ο παραμυθάς Σπίλμπεργκ περνά περίφημα. Τα τοπία είναι φανταστικά, πανέμορφα αλλά δεν φθάνει κανείς στις πολύ υψηλές φιλοδοξίες, κάτι που κάνει την ψευδαίσθηση να μην κρατά. Σαν ενήλικας θεατής με πείρα μπορώ να ζήσω σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο, αλλά γρήγορα συνειδητοποιώ ότι πρόκειται για μαγεία που γεννήθηκε από υπολογιστή.