Το τελευταίο διάστημα δεν περνάει απαρατήρητη η προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει τον εαυτό της ότι «σπάει αυγά» και ότι δεν διστάζει να συγκρουστεί για να διασφαλίσει τάχα το «δημόσιο συμφέρον». Για παράδειγμα, με αφορμή την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών, καμώνεται ότι συγκρούεται με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, προκειμένου να βάλει τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που κάνει είναι να αναδιανέμει την επιχειρηματική πίτα, με εργαλείο και τις τηλεοπτικές άδειες, αφού ούτε ο χαρακτήρας των Μέσων αλλάζει ούτε, βέβαια, η ιδιοκτησία τους από επιχειρηματικούς ομίλους. Κατά τον ίδιο τρόπο, δηλώνει σε όλους τους τόνους έτοιμη να κοντράρει το ΔΝΤ στη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά, για να μην περάσουν οι «ακραία νεοφιλελεύθερες» απόψεις του, όταν η τράπουλα είναι σημαδεμένη για το λαό και οι νέες ανατροπές έχουν συμφωνηθεί από το 3ο μνημόνιο. Ακόμα όμως και την αντιπαράθεση με την Εκκλησία, για ένα θέμα όπως η διδασκαλία των Θρησκευτικών στο σχολείο, που στα περισσότερα κράτη έχει διευθετηθεί εδώ και χρόνια, στο πλαίσιο αστικών εκσυγχρονισμών, η κυβέρνηση την παρουσιάζει ως αντιπαράθεση στο δίπολο «πρόοδος - συντήρηση», επιχειρώντας προφανώς να ελιχθεί απέναντι στην απογοήτευση που αισθάνεται από την πολιτική της ένα πιο «ριζοσπαστικό» κομμάτι του ακροατηρίου της. Ολα τα παραπάνω είναι ο φερετζές της ταξικής - αντιλαϊκής πολιτικής και αυτής της κυβέρνησης, κάθε μέτρο της οποίας αναδίνει τη φορμόλη ενός συστήματος σάπιου μέχρι το μεδούλι. Αυτή είναι η πραγματικότητα που πρέπει να δουν οι εργαζόμενοι πίσω από τη χρυσόσκονη που σκορπάει η κυβέρνηση για την πολιτική της...