Τρόπος ζωής και συνείδηση... | ΔΙΕΘΝΗ

ΔΙΕΘΝΗ

Τρόπος ζωής και συνείδηση...

Ηδη βρισκόμαστε τέσσερις μέρες μετά τον Δεκαπενταύγουστο που θεωρείται το υψηλότερο σημείο της καλοκαιρινής ραστώνης. Μετά μία εβδομάδα οι εξ επαρχίας Αθηναίοι θα επανακάμπτουν αγελαδόν ως έφυγαν στην πόλη που τους φιλοξενεί μονίμως, στην Παλλάδα, την οποία μηδέ εσεβάστηκαν. Πλείστοι εξ αυτών εφρόντισαν, εκτός της διαμονής εις το χωρίον της γενέτειράς των, να διαμείνουν μόλις επί τετραήμερον κι άντε εξαήμερον εις κάποια κοσμοπολίτικη νήσον των ματαιοδόξων κι ανωμάλων του διεθνούς τζετ-σετ, έτσι για να το λένε. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα σιτεμένης νεαράς στο λιμάνι της αναχωρήσεως, όταν ερωτώμενη από φέροντα μαρκούτσιον τηλεοπτικού καναλιού, πού θα κάνει διακοπές, απάντησε με ορεσίβιον προφοράν μόνο κατά το τετραήμερον διαμονής της εις Μύκονον. Προφανώς ντρεπόταν να αναφέρει το κυρίως υπόλοιπον εις την ορεινήν γενέτειράν της. Ταλαίπωρη Ελληνίδα, ταλαίπωρη Ελλάδα... Το κακό εδώ έχει μια σχετικά διαφορετική διάσταση από εκείνη των λουστράτων τηλεοπτικών εκφωνητών και των σιτεμένων καραβαμμένων εκφωνητριών με το χαζό καθ' έξιν επιτηδευμένο παρθενικό χαμόγελο, που θυμίζουν... φρονιμίτη.

Φούσκωσαν οι ημέτεροι με τας ημετέρας του τηλεοπτικού γυαλιού να αναφέρουν ως είδηση διαρκείας την έλευση στα ελληνικά νησιά ξεπεσμένων γαλαζοαίματων, ξεφωνημένων καλλιτεχνών και κάθε λογής εκπροσώπων της ψυχοσωματικής ανωμαλίας. Στέγνωσε το σάλιο τους προσπαθώντας να πείσουν κανένα χαζοβιόλη ότι αυτά τα αφροδίσια νοσήματα αποτελούν πρότυπα ζωής. Να, λοιπόν, κι η ορεσίβια Μαρίτσα από την εγχώριον αλλοδαπήν, μόνιμος κάτοικος Αθηνών και μόνιμος δημόσιος υπάλληλος λόγω των υγιών φρονημάτων του προπάππου της, εθισμένη από την επαγγελματικήν εξουσίαν, βρίσκει ως πολύτιμον συμπλήρωσιν στη ματαιόδοξη ζωή της τη σύντομη διαμονή της στο κοσμοπολίτικο νησί, έστω κι ως παλαμακίστρια της ανωνύμου αγέλης. Τα τηλεοπτικά σκουπίδια κάτι κατόρθωσαν, εδώ... Εγώ που τα γράφω αυτά με αριστοφανική σατιρική διάθεση τρέφω μια βαθύτατη εκτίμηση σε αυτούς που με πηγαία υπερηφάνεια υπερασπίζονται τη γενέτειρά τους και την καταγωγή τους. Αντίθετα, απεχθάνομαι εξίσου βαθύτατα εκείνους που φέρουν ως προκατακλυσμιαίο αμάρτημα τη γεωγραφική τους προέλευση. Ανήκω σε εκείνους που είχαν την ατυχία να γεννηθούν στην Αθήνα. Γνώρισα για πρώτη φορά την εκτός Αθηνών-Πειραιώς Ελλάδα ως στρατιώτης. Γνώρισα, επίσης, όσες φορές ήρθα σε επαφή με δημόσιες υπηρεσίες, την πίκρα να με ρωτούν από πού είμαι και να υποχρεώνομαι να τους απαντώ, από την Αθήνα.

Ομως, γνώρισα και κατάλαβα την πίκρα κι εκείνων των βασανισμένων τότε που, διωγμένοι από την ξενόδουλη μετεμφυλιοπολεμική έπαρση αλαζονείας από τα χωριά τους, χτυπημένοι από την ανεργία και την υλική και ηθική εξαθλίωση που προκαλούσε η υδροκεφαλική αστική ανασυγκρότηση, συσσωρεύονταν στην Αθήνα και στα διεθνή σκλαβοπάζαρα. Αυτή η γνώση όλων εκείνων των κολασμένων που είδα στα μετεφηβικά μου χρόνια οδήγησε εμένα, γιο ενός βιομηχανικού εργάτη με ταξική συνείδηση και κατάρτιση υψηλού επιπέδου, που θα μπορούσε σε διαφορετικές συνθήκες να είχε πάρει βραβείο Λένιν, να δέσω σε σφιχτοδεμένο κόμπο τη μοίρα του ανεπτυγμένου βιομηχανικού προλεταριάτου με τον φτωχό αγρότη κι επαρχιώτη βιοπαλαιστή και τον προλεταριοποιημένο κάτοχο μικρού αγροτικού κλήρου, που εξανδραποδίζεται από τη γη του από το τραπεζιτικό, κυρίως, κεφάλαιο.

Λέγεται ότι το πνευματικό επίπεδο ή, περισσότερο, το γενικό επίπεδο της τάξης του, στο μέτρο που αυτό επιβεβαιώνεται από τη ζωή, προϋποθέτει την ύπαρξη σχετικά σταθερής λειτουργίας τόσο στο εσωτερικό της τάξης όσο και στη σχέση του ατόμου με την τάξη του. Οταν αυτή η λειτουργία διαταράσσεται, σπάει η εσωτερική συνοχή της τάξης κι η συμπεριφορά του ξεχωριστού ατόμου. Η εργατική αλληλεγγύη στην παραγωγή, σε τεχνικό, εργασιακό επίπεδο, φθείρεται και με τη σειρά της φθείρει τη συνδικαλιστική οργάνωση κι αλληλεγγύη. Αυτά οδηγούν στην αναζήτηση εξατομικευμένης επιτυχίας στο επίπεδο επαγγελματικής ανόδου της ζωής. Αυτό σημαίνει διάσπαση της εργατοϋπαλληλικής παραγωγικής βάσης και διάστασή της από την προσωπική σφαίρα της ζωής του εργατοϋπάλληλου.

Τότε παρατηρείται το φαινόμενο αποκόλλησης έως άρνησης των πηγών προέλευσης από τον ίδιο τον εργαζόμενο κι η αναζήτηση μορφών ξένων προς τον πηγαίο χαρακτήρα του. Τα μαζικά μέσα προπαγάνδας βρίσκουν έδαφος να πλασάρουν συνήθειες μικροαστικής βαρβαρότητας με κοσμοπολίτικο λούστρο. Η Μαρίτσα κι ο Μήτσος μάταια αναζητούν τη δικαίωση μιας, έστω, άτυπης κοσμοπολίτικης προσωπικότητας κι ας είναι και στο περιθώριο της αλαλάζουσας κινούμενης μάζας της κάθε φορά ξεφωνημένης - κατά τα άλλα - προσωπικότητας.

Το φινάλε του ζευγαριού θα είναι συνήθως τραγικό. Ολα αποκαλύπτουν ότι στη βάση της παραγωγικής λειτουργίας διαμορφώνονται οι ταξικές συνειδήσεις. Η κοσμοπολίτικη αλαζονεία του μεγαλοαστού διαμορφώνεται από την αντίστοιχη κατοχική του αλαζονεία στη σφαίρα της παραγωγής που επιδιώκει με κάθε μέσο τη μέγιστη υπεραξία με το μέγιστο κέρδος. Αντίθετα, η συγκρατημένη και συγκροτημένη συμπεριφορά του εργαζόμενου διαμορφώνεται από το αίσθημα ευθύνης για το παραγόμενο αποτέλεσμα και το αίσθημα αυτοσυντήρησης για το ενδεχόμενο να βρεθεί άνεργος. Στη βάση αυτής της καταλυτικής αντίληψης δικαιούται ο καθένας να διατηρεί τα νήματα της προέλευσής του ως μαγιά μιας μέλλουσας ελεύθερης κοινωνίας.

Ταυτόχρονα μπορούμε να ψυχαγωγούμε τους εαυτούς μας με την αρχαιοελληνική και νεοελληνική σάτιρα του λαού μας.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ