Με αφορμή τα 27 χρόνια από τη διάλυση του προστατευτικού τείχους στο Βερολίνο (9/11/89), φουντώνει και πάλι ο αντικομμουνισμός και η παραχάραξη των ιστορικών γεγονότων, επιχειρώντας οι παραχαράκτες να παρουσιάσουν τη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (ΓΛΔ) ως μια στυγνή δικτατορία, ένα κολαστήριο για το λαό της.

Την Δευτέρα, 7 Νοέμβρη, το βράδυ προβλήθηκε στην κρατική ΕΡΤ 1 ένα γαλλικό «ντοκιμαντέρ» παραγωγής 2013, με τίτλο «Το Βερολίνο στη σκιά του τείχους», που με τη μέθοδο των προσωπικών αφηγήσεων επιχειρείται να παρουσιαστεί, εμφανέστατα αποσπασματικά, η εποχή πριν την αντεπανάσταση σε αυτήν τη χώρα. Ειδικά για τις νέες γενιές, τις συνειδήσεις των οποίων θέλει να δηλητηριάσει το συγκεκριμένο κατασκεύασμα, ο στόχος είναι να υποβληθούν σε ένα μπαράζ αρνητικών συναισθημάτων και με το θυμικό να βγάλουν συμπεράσματα για τόσο σύνθετες ιστορικές εποχές.

Γίνεται λόγος, προλογίζοντας το αφήγημα, για: «Το προσωπικό ταξίδι πέντε συνηθισμένων Γερμανών πολιτών, που για χρόνια ήταν αιχμάλωτοι από τη Στάζι - τη διαβόητη μυστική αστυνομία της Ανατολικής Γερμανίας. Ως κρατούμενοι συνείδησης, έπεσαν θύματα πολιτικής δίωξης μολονότι, όπως και πολλοί άλλοι κρατούμενοι, δεν είχαν διαπράξει κάποιο έγκλημα».

Το όλο αφήγημα, βεβαίως, ξεκόβεται από την πραγματικότητα, που καθορίστηκε μετά την ήττα του ναζισμού στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, την πραγματικότητα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΓΛΔ, που, από την πρώτη στιγμή, είχε να αντιμετωπίσει έναν νέο πόλεμο από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία), που είχαν καταλάβει το δυτικό τμήμα της Γερμανίας και υπονόμευαν ό,τι προσπάθεια έκαναν οι λαϊκές δυνάμεις στο ανατολικό τμήμα με τη βοήθεια και της Σοβιετικής Ενωσης που απελευθέρωσε αυτές τις περιοχές. Το ζήτημα του Βερολίνου, της πρωτεύουσας της ηττημένης ναζιστικής Γερμανίας, όπως θα δείξουμε παρακάτω, αποτελούσε μια ιδιαίτερη πτυχή της διαπάλης, που συνεχίστηκε ανάμεσα στον καπιταλισμό (του οποίου γέννημα ήταν ο φασισμός), και της νέας κοινωνίας της απελευθέρωσης από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, που εγκαινίασε η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Αντίστοιχες εκδηλώσεις παραχάραξης της Ιστορίας γίνονται κάθε χρόνο αυτήν την περίοδο στη Γερμανία που γιορτάζεται η «πτώση του τείχους». Τις προηγούμενες «στρογγυλές» επετείους είχαν γίνει μεγάλες φιέστες για το υποτιθέμενο «άνοιγμα των λεωφόρων της ελευθερίας» που έφερε η ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη, με τη συμμετοχή όλων των «πρωτομαστόρων» της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, όπως του Χ. Κολ ή του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ή παλιότερα του πολύ Λεχ Βαλέσα. Φέτος, στο Βερολίνο η λεγόμενη «δεξαμενή σκέψης» «Falling walls» («ρίχνοντας τείχη»), με το επικάλυμμα της ανταλλαγής εμπειριών μεταξύ επιστημόνων, κινείται ακριβώς στην ίδια λογική της δήθεν ελευθερίας που έφερε ο καπιταλισμός.

«Αρωμα ενότητας της Ευρώπης», που «απελευθερώθηκε από τον κομμουνισμό», έχει και η φωτογραφική έκθεση που φιλοξενείται στο Μουσείο Μπενάκη αυτές τις μέρες.

Με το σημερινό δημοσίευμα, αντλώντας στοιχεία από παλιότερα δημοσιεύματα της εφημερίδας μας, αλλά και το αφιέρωμα στην ΓΛΔ, που φιλοξενήθηκε στο Τεύχος 1ο της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» του 2010, τα οποία φωτίζουν τα πραγματικά ιστορικά στοιχεία, θα επιχειρήσουμε να κωδικοποιήσουμε τις αλήθειες που κρύβουν οι διάφοροι δήθεν ευαίσθητοι στα ανθρώπινα δικαιώματα υπερασπιστές του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, που έχτισε απείρως περισσότερα ταξικά και πραγματικά τείχη σε όλο τον κόσμο, όπου κυριαρχεί το κεφάλαιο.