Ο β' γύρος των προκριματικών εκλογών που γίνεται αύριο για την ανάδειξη του προεδρικού υποψηφίου των Ρεπουμπλικάνων αναμένεται να προσφέρει νέα στοιχεία για την κατανόηση των διεργασιών στον εσωτερικό πολιτικό χάρτη της Γαλλίας. Η πρωτιά του Φρανσουά Φιγιόν στον α' γύρο (με δεύτερο τον πρώην πρωθυπουργό Αλέν Ζιπέ και τρίτο τον πρώην Πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί), διαψεύδοντας αρκετά προγνωστικά, συνδέθηκε από πολλούς ακόμα και με την πρόσφατη ανάδειξη του Ντόναλντ Τραμπ στην Προεδρία των ΗΠΑ, εξαιτίας της διάθεσης (υπό όρους βέβαια) επαναπροσέγγισης με τη Ρωσία που και οι δύο υποστηρίζουν.

Σίγουρα, χρειάζεται μεγάλη προσοχή, ώστε να μην εξισώνονται καταστάσεις και να μη βγαίνουν βιαστικά συμπεράσματα, έξω από το σύνθετο πλαίσιο που διαμορφώνουν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που βαθαίνουν στο φόντο των δυσκολιών ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, οι συνέπειες της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης που μεγαλώνει τις αποστάσεις και ανάμεσα σε ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ευνοώντας, ταυτόχρονα, νέες «συγκλίσεις» και συμμαχίες, που μέχρι πριν από λίγο καιρό μπορεί σε κάποιους να έμοιαζαν ...απίθανες.

Οι ενδοαστικές διεργασίες στη Γαλλία που βρίσκονται σε εξέλιξη εδώ και καιρό, είναι ενταγμένες στην ευρύτερη όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, εκδηλώνονται σε μια περίοδο που ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα επανεξετάζουν την τακτική ή τις προτεραιότητές τους όσον αφορά τις οικονομικές και γεωπολιτικές τους συνεργασίες.

Την ανάγκη η Γαλλία να επανεξετάσει τις σχέσεις της με τη Ρωσία την έχει επισημαίνει ακόμα και ο ίδιος ο σημερινός σοσιαλδημοκράτης Πρόεδρος της χώρας, Φρανσουά Ολάντ, που κατά καιρούς έχει επιλέξει κινήσεις, με ειδικό συμβολισμό. Για παράδειγμα, μετά τις πολύνεκρες επιθέσεις στο Παρίσι, τον περσινό Νοέμβρη, είχε επισκεφτεί την Ουάσιγκτον αλλά και τη Μόσχα, σε μια προσπάθεια για έναν ευρύτερο αντιτρομοκρατικό «συντονισμό».

Επίσης, το ακροδεξιό «Εθνικό Μέτωπο» της Μαρίν Λεπέν - που παραμένει πρώτο στις δημοσκοπήσεις για τις προεδρικές εκλογές της επόμενης άνοιξης, στις 23 Απρίλη 2017 - έχει θέσει από καιρό την ανάγκη η χώρα να προχωρήσει σε άλλη σχέση με το ΝΑΤΟ, προτείνοντας αποχώρηση από την κοινή στρατιωτική διοίκηση που θα συνδυαστεί με «προσφορά στη Ρωσία μιας στρατηγικής συμμαχίας δομημένης πάνω στον πλήρη στρατιωτικό και ενεργειακό συνεταιρισμό, την απόρριψη του πολέμου ως τρόπου παρέμβασης και στήριξης του διεθνούς δικαίου. Από κοινού, πρόταση προς τη Γερμανία για συνεργασία διαμόρφωσης της τριμερούς συμμαχίας Παρισιού - Βερολίνου - Μόσχας» (σ.σ. από το πρόγραμμα του «Μετώπου»).

Η υποψηφιότητα Φιγιόν έρχεται να καταγράψει αυτόν ακριβώς τον προβληματισμό ισχυρής μερίδας του γαλλικού κεφαλαίου, για την αξία η Γαλλία να αναπροσαρμόσει τις σχέσεις της με τη Ρωσία.

Αρθρογραφώντας στο πολιτικό περιοδικό «Μαριάν» τον περασμένο Απρίλη, ο Φιγιόν σημείωνε ότι «ο ιδεαλισμός μας (σ.σ. Γαλλίας και Δύσης γενικά) τύφλωσε το γεωπολιτικό ρεαλισμό μας και βασιστήκαμε σε μια γρήγορη ήττα του Μπασάρ αλ-Ασαντ», συμπληρώνοντας: «Εδώ και τρία χρόνια, λέω και ξαναλέω ότι, καθιστώντας την αποχώρηση Ασαντ προτεραιότητά μας, αφήσαμε το Ισλαμικό Κράτος να κερδίσει έδαφος και χάσαμε την ευκαιρία να οικοδομήσουμε έναν αληθινά διεθνή συνασπισμό». Ενώ, προκρίνοντας την ακόμα ενεργότερη εμπλοκή του γαλλικού ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή, εξήγησε ποιες θεωρεί πιο ωφέλιμες συνεργασίες για την ντόπια πλουτοκρατία: «Εδώ και τρία χρόνια επισημαίνω ότι οι εναέριοι βομβαρδισμοί μας δεν μπορούν να κάνουν τη διαφορά χωρίς χερσαίες δυνάμεις ικανές να πολεμήσουν τους τζιχαντιστές. Στο έδαφος, ο συριακός κυβερνητικός στρατός μάς είναι απαραίτητος, καθώς οι άλλες δυνάμεις δε θα φτάσουν (στις συγκεκριμένες ζώνες) μόνες...». Και σε αυτήν τη βάση, εκτιμά τις επιλογές της Μόσχας, προτρέποντας στα εξής: «Σε αυτό το πλαίσιο, μόνο μια δύναμη φάνηκε ρεαλίστρια: η Ρωσία. Το ότι η Μόσχα έχει ιδιαίτερα συμφέροντα στην περιοχή, είναι προφανές. Αλλά ποιος δεν έχει στη Μέση Ανατολή;... Για να ανακόψει την επέλαση του ΙΚ στη Συρία, ο Πούτιν χρησιμοποίησε ένα πραγματισμό ψυχρό, αλλά αποτελεσματικό... Η Ρωσία πέτυχε σε έξι μήνες αυτό που οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους δεν κατάφεραν από το 2014, όταν ενεπλάκησαν σε αυτήν τη σύγκρουση. Θα ήταν λογικό να το αναγνωρίσουμε (αυτό) και να πάρουμε μαθήματα για το μέλλον μιας περιοχής που δεν θα μπορέσει να σταθεροποιηθεί χωρίς τη στρατιωτική και πολιτική συνεργασία όλων των δυνάμεων».

Αλλά και στην προχτεσινοβραδινή του τηλεοπτική αναμέτρηση με τον άλλο διεκδικητή του χρίσματος των Ρεπουμπλικάνων Αλέν Ζιπέ, ο Φιγιόν διευκρίνισε ότι «το συμφέρον της Γαλλίας δεν είναι προφανώς να αλλάξει συμμαχίες», χαρακτηρίζοντας, ωστόσο, «παράλογη» την πολιτική Ολάντ απέναντι στη Ρωσία. «Η Ρωσία είναι η μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο με πυρηνικά όπλα, άρα μια χώρα επικίνδυνη αν της συμπεριφερόμαστε όπως της συμπεριφερθήκαμε την τελευταία πενταετία (...) Αυτό που ζητώ είναι να δοκιμάσουμε γύρω από ένα τραπέζι με τους Ρώσους χωρίς να ζητήσουμε τη συμφωνία των ΗΠΑ και να επιδιορθώσουμε μια σχέση σε πλαίσιο εμπιστοσύνης, που επιτρέπει να συνδέσουμε τη Ρωσία με την Ευρώπη».

Στην ίδια συνέντευξη, ο Φιγιόν δεσμεύθηκε να προωθήσει μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν τη Γαλλία «την πρώτη ευρωπαϊκή δύναμη» σε διάστημα δέκα ετών.

Ξεκαθαρίζοντας ότι η αντεργατική επίθεση θα μπει σε νέα τροχιά κλιμάκωσης, παρά τις σκληρές ανατροπές που πέρασαν πρόσφατα με το «νόμο Κομρί», ο Φιγιόν στο πρόγραμμά του προτείνει μεταξύ άλλων:

• «Να αφήσουμε στους μισθωτούς και τις εταιρείες την ελευθερία να συνάψουν συμφωνίες για τη διάρκεια του χρόνου εργασίας». Είναι, όπως λέει, υπέρ των συλλογικών διαπραγματεύσεων, μέσω των οποίων οι εργοδότες επιδιώκουν να επιβάλουν νέα επέκταση των περιθωρίων για «προσαρμογή» ωρών εργασίας και αμοιβών στις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου, ζήτημα το οποίο και στηρίζει. Στο όνομα της αύξησης των θέσεων εργασίας, προτείνει στο Δημόσιο να καταργηθεί και τυπικά το 35ωρο (όπου εξακολουθούσε να ισχύει ακόμα) και να θεσπιστούν οι 39 ώρες εργασίας τη βδομάδα, έτσι ώστε και στον ιδιωτικό τομέα «να μπορέσει να αναπτυχθεί η (επιχειρηματική) δραστηριότητα χωρίς νομικό ζουρλομανδύα», χωρίς δηλαδή περιορισμούς που θέτουν σήμερα ορισμένες ρυθμίσεις. Στόχος είναι να δοθεί ώθηση για ακόμα πιο ευέλικτες «συμφωνίες» εργασίας με βάση «τον ευρωπαϊκό κανόνα», αναφέρεται στο πρόγραμμα Φιγιόν, δηλαδή να αξιοποιηθεί το σύνολο των τερατουργημάτων που συνδιαμορφώνονται στις Βρυξέλλες (βλ. διευθέτηση του χρόνου εργασίας, στοχευμένη επέκταση μερικής απασχόλησης, ενεργός - ανενεργός χρόνος εργασίας).
• «Επαναδιοργάνωση της εταιρείας όσον αφορά τις διαδικασίες των συλλογικών απολύσεων», ώστε να επιτραπεί στις εταιρείες «να διατηρηθούν κάνοντας προσαρμογές και να μείνουν ανταγωνιστικές». Στέλνει δηλαδή «σήμα» για περαιτέρω απελευθέρωση των απολύσεων, ώστε να ανταποκριθεί η «χώρα» (δηλαδή το ντόπιο κεφάλαιο) στα δεδομένα του πανευρωπαϊκού ανταγωνισμού και με το βλέμμα κυρίως στραμμένο στα γερμανικά μονοπώλια που διατηρούν το προβάδισμα.
• Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65, εξίσωσή τους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, πολύ πιο δυσμενή για τους απόμαχους της δουλειάς υπολογισμό των συντάξεων (με βάση την τελευταία 25ετία). Πρόκειται, βέβαια, για ανατροπές των οποίων η προώθηση έχει εδώ και χρόνια χαραχτεί στις Βρυξέλλες, αλλά σε κάθε χώρα η αστική τάξη επιλέγει την κατάλληλη στιγμή και το κατάλληλο προσωπικό για το πώς θα ολοκληρώσει την εφαρμογή τους, ανάλογα βέβαια και με τις αντιστάσεις που συναντά από το εργατικό - λαϊκό κίνημα.
• «Εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών», μεταξύ άλλων, με μείωση μέχρι και κατά 500.000 των δημοσίων υπαλλήλων την επόμενη 5ετία. Στο ίδιο διάστημα, επιδιώκει και να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες κατά 110 δισ. ευρώ, όπως και να «μεταρρυθμίσει σε βάθος τη δημόσια διακυβέρνηση». Πρόκειται για ορολογία που η πείρα όλων των ευρωπαϊκών λαών δείχνει ότι παραπέμπει σε μεταφορά αρμοδιοτήτων στους φορείς της Τοπικής Διοίκησης, με νέους φόρους για τις λαϊκές - εργατικές οικογένειες, διείσδυση των εταιρειών σε ευαίσθητους τομείς όπως Πρόνοια, Υγεία, Παιδεία κ.τ.λ., επιδείνωση των παρεχόμενων υπηρεσιών με συνθήκες εργασίας επικίνδυνες και για το προσωπικό και για τους δημότες.
• Αλλά και σε άλλους τομείς, όπως αυτός της ασφάλειας, ο Φιγιόν διακρίνεται για την αποφασιστικότητά του να προστατέψει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, προτείνοντας η δημοτική αστυνομία να οπλοφορεί, να αυξηθούν κατά 15.000 οι θέσεις στις φυλακές στο πλαίσιο των ευρύτερων επιχειρήσεων «εξουδετέρωσης» επίδοξων «τρομοκρατών» κ.τ.λ.

Φυσικά, η απόρριψη της «σκληρής» ατζέντας Φιγιόν σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να οδηγεί στη στήριξη του εσωκομματικού του «αντιπάλου», Αλέν Ζιπέ, που επίσης τάσσεται υπέρ «αξιόπιστων, βαθιών μεταρρυθμίσεων», δηλαδή αντιλαϊκών ανατροπών.

Γενικά, οι ενδοαστικές διεργασίες που δυναμώνουν ενόψει και των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία δείχνουν την «κινητικότητα» στο εσωτερικό της αστικής τάξης για το πώς θα βρεθεί ο πλέον κατάλληλος υπερασπιστής της, αποτυπώνει και αντιθέσεις στο εσωτερικό της για το ποιο είναι το πλέον κατάλληλο μείγμα διαχείρισης της σημερινής κατάστασης, σε ένα όλο και πιο σύνθετο ευρωπαϊκό και διεθνές πολιτικό σκηνικό. Σε αυτές τις συνθήκες, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της χώρας όχι μόνο δεν πρέπει να παγιδευτούν στα ψευτοδιλήμματα και τις εναλλακτικές που οι αστοί τους προσφέρουν, αλλά πρέπει να τραβήξουν το δικό τους δρόμο, ενάντια στα μονοπώλια και σε όσους τα υπηρετούν.