Οι έντονες διεργασίες που προκαλούνται όχι μόνον σε σχέση με το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά και σε σχέση με τις ανακατατάξεις στο εσωτερικό των δύο μεγαλύτερων αστικών κομμάτων είναι σε άμεση συνάρτηση με τις εξελίξεις που παρατηρούνται στο οικονομικό επίπεδο.

Αλλωστε, η διαπάλη του Ντ. Τραμπ με την Χ. Κλίντον σε μεγάλο βαθμό αφορούσε τη μεγάλη δυσκολία ελεγχόμενης απαξίωσης του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου τόσο εντός όσο και εκτός των ΗΠΑ. Αφορά ακόμη και τη ρευστότητα που υπάρχει στο διεθνές γεωπολιτικό περιβάλλον με τη διαφαινόμενη αμφισβήτηση π.χ. της ηγεμονίας των ΗΠΑ στην Ασία με αντίπαλον «δέος» την Κίνα (και μακροπρόθεσμα και την Ινδία) στην Ευρώπη με σαφή την κόντρα των Αμερικανών (και ορισμένων Ευρωπαίων) με τη Ρωσία, αλλά και στη Μέση Ανατολή όπου είναι σε εξέλιξη μία παρατεταμένη ενδοϊμπεριαλιστική κόντρα ιδιαίτερα ανάμεσα στις πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου (που λογαριάζονται έως τώρα στενοί σύμμαχοι των ΗΠΑ στην περιοχή) και το Ιράν.

Από την άλλη, την ώρα που η απερχόμενη κυβέρνηση του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα θεωρεί «επιτυχία» την ανάσχεση της καταιγίδας των εκατοντάδων χιλιάδων απολύσεων που σημειώθηκαν με την έναρξη της καπιταλιστικής κρίσης το 2008, αποσιωπά ότι η πραγματική συμβολή του είναι η τεράστια ενίσχυση του κεφαλαίου για να αναπτυχθεί η καπιταλιστική οικονομία έστω και αν αυτή η ανάπτυξη δεν έχει δυναμική. Ο Πρόεδρος Ομπάμα αποσιωπά επίσης το γεγονός ότι η πολιτική του ενίσχυσε τις ταξικές ανισότητες, μείωσε το εργατικό εισόδημα. Και ενώ καυχιέται ότι μείωσε την ανεργία, στην ουσία το σύστημα καταγραφής των ανέργων τη συγκαλύπτει. Είναι πολύ μεγαλύτερη.

Ο δισεκατομμυριούχος Τραμπ, στο μεταξύ, που αναδείχθηκε στο ύπατο αξίωμα, εγκλωβίζοντας το λαό στη «λογική» των αστών για το πώς θα πρέπει να έρθει η καπιταλιστική ανάπτυξη, βγήκε νικητής υποσχόμενος διαφορετικό μείγμα διαχείρισης. Υποσχέθηκε «ανάπτυξη» μέσω της δημιουργίας περισσότερων θέσεων εργασίας από την επαναδιαπραγμάτευση περιφερειακών και διεθνών εμπορικών συμφωνιών όπως η συμφωνία «Διειρηνική Συμφωνία Εμπορίου» (ΤΡΡ) για την οποία είπε πως έχει ως προτεραιότητα να αποσύρει τη συμμετοχή των ΗΠΑ μέσα στις πρώτες μέρες της κυβέρνησής του «για να επιστρέψουν χιλιάδες θέσεις εργασίας».

Με αυτόν τον τρόπο και δη με μία γερή τόνωση του εκσυγχρονισμού των δημοσίων υποδομών, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος εκτιμά πως θα πείσει κάποια από τα αμερικανικά μονοπώλια που διαθέτουν μυθικά αποθέματα σε μετρητά να επενδύσουν παραγωγικά. Το εάν θα τα καταφέρει είναι ζήτημα που δεν εξαρτάται μόνον από τον ίδιο. Εξαρτάται, μεταξύ άλλων, και από τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων και την πορεία του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Αλλά ακόμη και αν γίνουν αυτά, και αν έρθει μεγαλύτερη ανάπτυξη, η εργατική τάξη όχι μόνο δεν θα ωφεληθεί, αλλά θα συνεχίσει να χάνει.