«Εγώ θα μείνω με τους εργάτες να τραγουδήσω...» έχει τίτλο το θεατρικό αναλόγιο με έργα του μεγάλου κομμουνιστή ποιητή Πάμπλο Νερούδα που παρουσιάζεται σήμερα Κυριακή, στις 7.30 μ.μ., στο Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ (Τροίας 36).

Η μορφή του Πάμπλο Νερούδα κατέχει ξεχωριστή θέση στη σκέψη και στην ψυχή της ανθρωπότητας. Το όνομά του, γραμμένο με ανεξίτηλο κατακόκκινο χρώμα του πάθους και του αγώνα, παραμένει σύμβολο του αθάνατου Ποιητικού Λόγου. «Ητανε της τύχης μου να υποφέρω όσα υπόφερα και της τύχης μου να αγωνιστώ όπως αγωνίστηκα, να αγαπήσω και να τραγουδήσω όπως τραγούδησα. Γνώρισα σε διάφορα σημεία της Γης το θρίαμβο και την ήττα, έχω ζωντανή στη μνήμη μου τη γεύση του ψωμιού, αλλά και τη γεύση του αίματος. Τι περισσότερο μπορεί να θέλει ένας ποιητής; Η ζωή μου στάθηκε η ίδια η ποίησή μου και η ποίησή μου υπήρξε το στήριγμα όλων των αγώνων μου. Αν και πολλά βραβεία μού δόθηκαν, κανένα δεν μπορεί να παραβληθεί με το τελευταίο βραβείο. Να είμαι ο ποιητής του λαού μου».

Η ποίησή του αγκάλιασε τα πάντα, τον άνθρωπο μόνο του, τον άνθρωπο με τον άνθρωπο, τον άνθρωπο με την κοινωνία, τον άνθρωπο με το σύμπαν.

«Στα τέλη του 1943 ξαναγύρισα στο Σαντιάγο. Η χώρα μου δεν είχε αλλάξει: Τρομερή φτώχεια στις περιοχές των μεταλλείων και η κομψή κοινωνία που γέμιζε το Κάντρι Κλαμπ. Επρεπε ν' αποφασίσω. Η απόφασή μου μου στοίχισε καταδιώξεις και στιγμές εκρηκτικές», γράφει ο Νερούδα. Το 1945 οργανώνεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Χιλής. Για όλη του τη ζωή συνδέθηκε με τις αγωνίες των εργατών όλου του κόσμου και με το έργο του έδωσε σε αυτούς φωνή και έκφραση σε όλες τις πτυχές της ζωής τους. Παραμένει μέχρι σήμερα ένας από τους μεγαλύτερους κομμουνιστές ποιητές.

«20 ποιήματα αγάπης», «Ο λαός», «Ζητάω σιωπή», «Ελα να γεννηθείς μαζί μου αδερφέ», «Στο κόμμα μου», «Καινούργιο τραγούδι αγάπης στο Στάλινγκραδ», ποιήματα από το εμβληματικό «Canto General» και άλλα θα ακουστούν στην εκδήλωση, συνοδεία μουσικής, διανθισμένα όμως και με λόγια του ίδιου του Νερούδα, αλλά και του Τάσου Λειβαδίτη, της μεταφράστριάς του Δανάης Στρατηγοπούλου, του Μίκη Θεοδωράκη, που περιγράφει τη γνωριμία του με τον ποιητή και τις πρώτες συναυλίες με το «Canto General».

«Είναι ο ποιητής, που η ποίησή του δεν είναι καμωμένη από λόγια, αλλά από έργα. Ο στίχος του είναι έργο - ποίημα. Το βλέπεις, το πιάνεις στη χούφτα σου, το ακουμπάς στην καρδιά», λέει η Δανάη. Κι αυτό το έργο θα ακουμπήσει στις καρδιές του κοινού στην εκδήλωση, που θα είναι πλημμυρισμένη από την ποίηση.

«Στην Λατινική Αμερική, "ελπίδα" είναι μία λέξη την οποία αγαπάμε. Μας αρέσει να μας ονομάζουν "η ήπειρος της ελπίδας". Στην πραγματικότητα, αυτή η ελπίδα είναι μία υπόσχεση πληρωμής η οποία συνεχώς καθυστερεί. Την αναβάλλουμε στην επόμενη κοινοβουλευτική περίοδο, στον επόμενο χρόνο, στον επόμενο αιώνα», λέει ο ποιητής και τραγουδάει επίσης: Πατρίδα έχεις γεννηθεί από ξυλοκόπους,/ από τέκνα αβάφτιστα, από μαραγκούς,/ από κείνους που δώσαν σαν παράξενο πουλί/ μια σταγόνα αίμα πετούμενο/ και σήμερα θα γεννηθείς και πάλι σκληρή,/ μες από κει που ο προδότης και ο δεσμοφύλακας/ σε πιστεύανε παντοτεινά θαμμένη./ Σήμερα, όπως και τότε, θα γεννηθείς απ' το λαό.

Το αφιέρωμα επιμελήθηκαν και παρουσιάζουν οι ηθοποιοί από την Οργάνωση Καλλιτεχνών της ΚΝΕ: Δημήτρης Καπαμάς, Ηρώ Ραζή και Βιβή Τάγαρη.