Αγαπητέ «Ριζοσπάστη»,

Τα δημοσιεύματα σου τα σχετικά με το θανατονήσι Γυάρο ή Γιούρα, όπως τα λέγαμε εμείς οι πολιτικοί κρατούμενοι σ' αυτό, έφερε πάλι στο νου, όλα τα πικρά -μαύρα χρόνια που περάσαμε σ' αυτό, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης μάς και την κτηνώδη συμπεριφορά των κρατούντων απέναντί μας. Ο χαρακτηρισμός «θανατονήσι» είναι λίγος μπροστά σ' αυτά που πέρασαν οι κρατούμενοι εκεί όλα τα χρόνια που λειτούργησε. Θα ήθελα να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις ως προς το χρόνο της λειτουργίας του καταραμένου αυτού νησιού - φυλακής.

Πράγματι, η Γυάρος άνοιξε «τις πύλες» της, τον Ιούλη του 1947. Στις 11 Ιούλη μεταφέρθηκαν, εκεί, οι πρώτοι κρατούμενοι των φυλακών Καλαμάτας και στις 12 του ίδιου μήνα οι πολιτικοί κρατούμενοι της φυλακής Επταπυργίου. Από τότε και μετά έρχονταν κύματα - κύματα οι αποστολές των κρατουμένων από διάφορες φυλακές της χώρας.

Η πρώτη φάση λειτουργίας των φυλακών της Γιούρας σε σκηνές, κράτησε μέχρι τις 6 Σεπτέμβρη του 1952 και όχι μέχρι το τέλος του 1953, όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα. Σ' αυτή την τελευταία μεταγωγή για τις φυλακές Αλικαρνασσού Κρήτης, ήμουν κι εγώ.

Το Σεπτέμβρη του 1955, άνοιξε ξανά με πολιτικούς κρατούμενους από τις φυλακές Αίγινας. Τούτη τη φορά ο εγκλεισμός έγινε στα κτίρια - αποθήκες. Το κάτεργο της Γυάρου λειτούργησε μέχρι το 1962 και όχι μέχρι το 1958. Αυτά για την Ιστορία, σας ευχαριστώ.