Πρόκειται για ένα έργο που βασίζεται σε πραγματική ιστορία και ιστορικά ντοκουμέντα. Λίγο πριν ξεσπάσει επίσημα ο εμφύλιος πόλεμος, μια μάνα - χήρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τις διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις των δύο γιων της. Προσπαθεί να συμφιλιώσει τα παιδιά της, τους συστήνει ουδετερότητα, παροτρύνει τον μεγάλο γιο να υπογράψει Δήλωση για να μην τον κυνηγούν, παρακαλεί τον μικρό να δεχτεί τις διαφορετικές ιδέες του αδελφού του, ενώ συμβουλεύει τη μικρή της κόρη να μην ανακατεύεται. Ομως, τα γεγονότα σύντομα μετατρέπουν την ελπίδα σε εφιάλτη, την αγάπη σε φόβο και το φόβο σε συμφορά. Μια ιστορία που φωτίζει την αγωνία του ανθρώπου και όλες τις μεγάλες οδύνες του. Οι ήρωές του σε ένα διαρκή αγώνα ζωής και θανάτου, με την ελπίδα να πεθαίνει και να ανασταίνεται.

«Μια αληθινή ιστορία που την άκουγα παιδί», σημειώνει ο Μυρώδης Αδαμίδης. «Θυμάμαι στο σχολείο να έχω απορίες για κάποια πράγματα και να μην παίρνω απαντήσεις. Ρωτούσα τον πατέρα μου, τη μητέρα μου, τους θείους μου και μάθαινα άλλα πράγματα. Αυτά που η επίσημη ιστορία έκρυβε και κρύβει. Ενιωσα λοιπόν την ανάγκη, μέσα από έναν άλλο δρόμο, αυτό του θεάτρου, να καταθέσω την αλήθεια που δεν γράφουν τα σχολικά βιβλία. Την αλήθεια όπως την βίωσε μια μεγάλη μερίδα του αγωνιζόμενου λαού μας. Με το έργο αυτό επιχειρώ να καταθέσω αυτό που μου αναλογεί, αυτό που μέσα μου επιμένει να με συγκλονίζει. Πόνος, περηφάνια, μνήμη, προβληματισμός. Η Ελλάδα και η πρόσφατη ιστορία της. Η δύναμη του καλού και οι "δαίμονες" του κακού. Οι αγωνιστές και οι πατριδοκάπηλοι διώκτες τους. Η ζωή και ο θάνατος».

Από τις πρώτες κιόλας παραστάσεις, το έργο κέρδισε θετικές κριτικές. Ο ποιητής, θεατρολόγος και κριτικός Κωνσταντίνος Μπούρας έγγραψε μεταξύ άλλων: «...μια παράσταση "στο κόκκινο", σε κείμενο του πρωτοεμφανιζόμενου Μυρώδη Αδαμίδη και σκηνοθεσία - διδασκαλία του κατά πολύ και σε πολλά (καλλιτεχνικά) έμπειρου Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου με εκπληκτικούς ηθοποιούς, στο θέατρο "Αλκμήνη" που επέτυχε να καταστεί ζωντανό κύτταρο πολιτισμού στην πολύπαθη πρωτεύουσά μας. Εάν το έβλεπα αυτό το έργο στον κινηματογράφο, θα μου θύμιζε την "Αναπαράσταση" και τον "Θίασο" του Θόδωρου Αγγελόπουλου... Αν το βαθμολογούσαν δάσκαλοι κι απόφοιτοι του Actor's Studio της Νέας Υόρκης ή ο ίδιος ο Στανισλάβσκι (αν ερχόταν με τον Πήγασο ή με μηχανή του χρόνου), θα του έβαζαν ίσως 9 με άριστα το 10. Και γιατί όχι το 10 το καλό; Τι ηθοποιοί! Τι ένταση! Τι ταύτιση με το ρόλο τους! Ολα έξοχα, υπέροχα και υπερβολικά. Καθόλου υποβλητικά μεν, οργιώδη δε. Ισως αυτό να ήθελε ο σκηνοθέτης... Ολοι οι συντελεστές συνέβαλαν τα μέγιστα σε μια παράσταση που θα συζητηθεί και θα ακουστεί, θα παιχτεί δεκάδες φορές!».

Στο «Web music radio» η Μέμη Τριανταφυλλίδου: «Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμασταν προετοιμασμένοι γι' αυτό που θα βλέπαμε! Κανείς δεν περίμενε ότι δύο ώρες χωρίς διάλειμμα θα περνούσαν τόσο γρήγορα... και στο τέλος με "κόπο" να σηκωνόμαστε από τα καθίσματά μας... Μας "βάραιναν" τα συναισθήματά μας, αυτό που "εισπράξαμε" από τις μοναδικές ερμηνείες των ηθοποιών, ΟΛΩΝ των ηθοποιών... από την ιστορία της παράστασης, από την ιστορία της Ελλάδας.. από αυτή που δεν διδάσκεται στα σχολεία... αλλά μεταφέρεται από γενιά σε γενιά... από δάκρυ... σε δάκρυ!! (...) "Μετά τη Βάρκιζα"! Μία παράσταση που σας προτρέπουμε να δείτε... που επιβάλλεται να δείτε! Για το καλό όλων μας. Για να μην λησμονάμε... Για να θυμόμαστε... Για να μαθαίνουμε... Για να μπορούμε να αντισταθούμε!».

Ο εικαστικός Τάκης Βαρελάς έγραψε: «Στηριγμένο σε πραγματικά γεγονότα, μεταφέρει τον απλό λόγο των ανθρώπων της διπλανής πόρτας στις εργατογειτονιές, στα χωριά και τις πόλεις. Τότε που το ουρλιαχτό των γειτόνων φύτευε το φόβο στις ψυχές του λαού. Καρέ - καρέ η ιστορία, περνούσε από το προσωπικό δράμα στο συλλογικό δράμα ενός λαού που μάτωνε και ματώνει ακόμα, από τους ίδιους εχθρούς. Δυνατό έργο, με δυνατές συγκινήσεις. Με εκπληκτικές ερμηνείες των συντελεστών, στα χέρια του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου που σκηνοθέτησε την παράσταση... Φεύγοντας από την παράσταση, αισθάνθηκα ότι η ταξική αλήθεια στην τέχνη έχει τους καλλιτέχνες που θα την πουν και ετούτοι όλοι την είπαν και μάλιστα με πάθος. Βρήκαν τον τρόπο να πουν την αλήθεια και να κάνουν τέχνη ταξική, σε πείσμα όλων και ας είναι δύσκολοι καιροί. Τα διαμάντια, φίλοι μου, έχουν μεγάλη αξία και πρέπει να σκάψεις πολύ βαθιά για να τα βρεις... Το "Μετά τη Βάρκιζα" είναι ένα διαμάντι. Φως, που έρχεται από βαθιά και αξίζει να ταξιδέψετε μαζί του».

Τέλος, στην ερώτηση γιατί έγραψε αυτό το έργο, ο Μυρώδης Αδαμίδης λέει: «Είχα χρέος απέναντι σ' αυτούς που έφυγαν αδικαίωτοι. Εχω χρέος απέναντι σ' αυτούς που συνεχίζουν να αγωνίζονται. Γι' αυτό και το αφιερώνω στη μνήμη του πατέρα μου και όλων των θείων μου που μέχρι το τέλος της ζωής τους παρέμειναν αλύγιστοι. Το αφιερώνω σε όλους όσοι κάηκαν στη φωτιά για να φωτίζουν τα δικά μας όνειρα. Είναι σειρά μας να ανάψουμε ένα φως να φωτιστεί το μεγαλείο της ψυχής τους. Για κάθε αγώνα, χρειάζεται γνώση και μνήμη. Ας κρατηθούμε, λοιπόν, από αυτές τις λαμπρές περιπτώσεις χιλιάδων αγωνιστών για να μην πέσουμε στην παγίδα της απαισιοδοξίας, που προσπαθούν να μας επιβάλουν. Ας αναζητήσουμε το άδικο όλοι μαζί. Ας ανακαλύψουμε την αιτία. Ας αντισταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις, σε κάθε είδους φασισμό!».