Το 1999 εντάθηκε η ταξική πάλη στη Ρωσία, αν και δεν αναπτύσσεται σε όλη τη χώρα. Οι εργαζόμενοι ορισμένων βιομηχανικών επιχειρήσεων έχουν ουσιαστικά πάρει στα χέρια τους τις επιχειρήσεις. Η κατάσταση εξελισσόταν πρακτικά σε όλες αυτές τις επιχειρήσεις με το ίδιο σχεδόν σενάριο, μιας και οι διενέξεις συνδέονται με το ξαναμοίρασμα της ιδιοκτησίας. Ο προηγούμενος ιδιοκτήτης οδηγούσε την επιχείρηση «στο αμήν», η επιχείρηση πουλιόταν για πενταροδεκάρες, σε νέο ιδιοκτήτη και μάλιστα πίσω από την πλάτη και προς ζημιά των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της κολεκτίβας εργαζομένων. Η παραγωγή δε λειτουργούσε, οι μισθοί δεν καταβάλλονταν.

Σ' αυτές τις συνθήκες οι εργαζόμενοι παρενέβησαν, έδιωξαν τις διοικήσεις των εταιριών και ανέλαβαν την οργάνωση της παραγωγής. Αυτό συνέβη, για παράδειγμα, στις αρχές του χρόνου στο μεταλλουργικό εργοστάσιο του Λένινγκραντ, αργότερα στο συγκρότημα χαρτοβιομηχανίας του Βίμποργκ (περιοχή Λένινγκραντ), όπου έγινε σύγκρουση με δυο εργάτες τραυματίες, όταν η διοίκηση έστειλε ειδική δύναμη να καταλάβει την επιχείρηση, την οποία απέκρουσαν οι εργαζόμενοι.

Ανάλογες περιπτώσεις εκτιλύσσονται στο μεταλλουργικό συγκρότημα του Κουζνέτσκ και το συγκρότημα κεραμικής του Ατσίνσκ, όπου οι εργάτες συνεχίζουν τον αγώνα για τη διατήρηση των επιχειρήσεων. Το 7ο Συνέδριο των Σοβιέτ Εργατών, Αγροτών, Ειδικών και Υπαλλήλων, που έγινε τον Απρίλη, συζήτησε την κατάσταση στη Ρωσία, τη δουλιά αυτών των Σοβιέτ και την οργάνωση του εργατικού κινήματος για την προετοιμασία της πανρωσικής πολιτικής απεργίας. Διαπίστωσε ότι η κατάσταση στη Ρωσία χαρακτηρίζεται από την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, πριν απ' όλα ανάμεσα στην άρχουσα αστική τάξη και την εργατική τάξη, το βιομηχανικό και αγροτικό προλεταριάτο.

Το κύριο συμπέρασμα από τα γεγονότα της χρονιάς συνίσταται στο ότι ο προσανατολισμός στην καπιταλιστική αγορά και την ατομική ιδιοκτησία, στην κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία απέτυχε πλήρως. Για το λαό ένας είναι ο φυσικοϊστορικός δρόμος ανάπτυξης και ευημερίας - ο σοσιαλισμός, η κοινωνική ιδιοκτησία και η εξουσία των εργαζομένων! Τα γεγονότα που συνέβησαν στις προαναφερόμενες και σε πολλές άλλες επιχειρήσεις επιβεβαιώνουν απόλυτα την παραπάνω θέση. Είναι αλήθεια ότι όλες οι κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας στη διάρκεια του χρόνου - καθηγητών, εργαζόμενων στον ενεργειακό τομέα, ανθρακωρύχων και άλλων κατηγοριών εργαζομένων - δεν είχαν σαν κύριο στόχο τα παραπάνω αιτήματα, περιορίζοντας τον αγώνα σε οικονομικά αιτήματα, βασικά στην καταβολή των καθυστερούμενων μισθών. Ωστόσο, η ένταση του αγώνα δε μειώνεται. Ο αριθμός των κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας αυξάνεται.

Είναι αλήθεια ότι δεν έγινε κατορθωτό να φτάσει στο επίπεδο του «αγώνα στις σιδηροτροχιές» του περασμένου χρόνου. Αυτό οφείλεται στην επιδέξια κατεύθυνση και την προδοσία ορισμένων τμημάτων της αντιπολίτευσης και από την άλλη, στις περίτεχνες ενέργειες της κυβέρνησης. Ετσι, για παράδειγμα, η κατάσταση των ανθρακωρύχων δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Τα προβλήματα που είχαν θέσει - εθνικοποίηση της βιομηχανίας άνθρακα, καταβολή των μισθών, υλική αποζημίωση για την απώλεια της υγείας στην παραγωγή - δεν έχουν ακόμα επιλυθεί. Το χρέος για τους μισθούς αυξάνει. Επομένως, η ίδια η ζωή τους κάνει να συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα έντασης της ταξικής πάλης.

Ακόμα περισσότερο που οι τελευταίες εκλογές για την Κρατική Δούμα επιβεβαίωσαν τη δύναμη των χρημάτων και της εξουσίας. Οι αρχές και οι ολιγάρχες εξάντλησαν κάθε μέσο ώστε να μην μπουν στο αστικό Κοινοβούλιο οι υποψήφιοι της εργατικής τάξης. Αρα πρέπει οι εργαζόμενοι να στηριχτούν στις δυνάμεις τους. Γι' αυτό, πρωταρχικό καθήκον του εργατικού κινήματος της Ρωσίας είναι να συνενώσει τα σκόρπια τμήματά του, τις απεργιακές επιτροπές.

Τον ενοποιητικό ρόλο ανέλαβε το ΚΕΚΡ. Ακριβώς υπό την αιγίδα του δρα στη Ρωσία το διακλαδωμένο δίκτυο των Σοβιέτ Εργατών, Αγροτών, Ειδικών και Υπαλλήλων και η Εκτελεστική τους Επιτροπή Ρωσίας, καθώς και τα εργατικά συνδικάτα «Ζαστσίτα», τα οποία οργανώνουν την πάλη των εργατικών κολεκτίβων για τα δικαιώματά τους. Ακόμα πιο επίκαιρο είναι το καθήκον συνένωσης του κομμουνιστικού κινήματος στη Ρωσία, όπου υπάρχουν τώρα περίπου δέκα διαφορετικά κομμουνιστικά κόμματα, πράγμα που βολεύει το καθεστώς. Παρ' όλες τις προσπάθειες του Συμβουλίου της Ενωσης Κομμουνιστικών Κομμάτων - ΚΚΣΕ, παρά τις αποφάσεις του 31ου Συνεδρίου της ΕΚΚ - ΚΚΣΕ, που κάλεσε τα ΚΚ να κατέβουν στις εκλογές σε ενιαίο συνασπισμό, το καθήκον αυτό δεν εκπληρώθηκε. Το μεγαλύτερο κόμμα - το ΚΚΡΟ, κατέβηκε στις εκλογές αυτοτελώς. Το ΚΕΚΡ συνενώθηκε με το Κόμμα Κομμουνιστών της Ρωσίας, με το ΚΚ Ρωσίας - ΚΚΣΕ, το συνδικάτο «Ζαστσίτα», το κίνημα «Κομμουνιστές - Εργαζόμενη Ρωσία - για τη Σοβιετική Ενωση», με πολλές απεργιακές επιτροπές, εργατικές κολεκτίβες, αλλά δεν έφτασαν οι δυνάμεις ώστε να πιάσουν το όριο του 5%, για να μπουν στην Κρατική Δούμα.

Γι' αυτό, το 2000, το πιο ζωτικό, το πιο επίκαιρο καθήκον του κομμουνιστικού κινήματος της Ρωσίας είναι η δημιουργία του ενιαίου Κομμουνιστικού Κόμματος... Στη Συνεδρίαση της Γραμματείας του Συμβουλίου της ΕΚΚ - ΚΚΣΕ (27 Δεκέμβρη), οποία εξέτασε τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών για την Κρατική Δούμα, ο πρόεδρος του Συμβουλίου της ΕΚΚ - ΚΚΣΕ, Ολέγκ Σένιν, τόνισε ότι το επόμενο έτος η ΕΚΚ - ΚΚΣΕ σκοπεύει να πάρει αποφασιστικά μέτρα για τη συνένωση των κομμουνιστών της Ρωσίας, διότι δεν είναι δυνατό να επιτευχθούν οι κύριοι προγραμματικοί στόχοι - ανασύσταση της Σοβιετικής Ενωσης, εγκαθίδρυση της Σοβιετικής εξουσίας και του σοσιαλισμού.