Το Σωματείο των εργαζομένων στα ξενοδοχεία «Amilia Mare» και «Paradise Village» δημιουργήθηκε τον περασμένο Σεπτέμβρη. Σήμερα, μετά από περίπου δέκα μήνες δράσης, ο απολογισμός του είναι πλούσιος: Περιλαμβάνει απεργίες και στάσεις εργασίας, παραστάσεις διαμαρτυρίας έξω από την Ενωση Ξενοδόχων, παρεμβάσεις σε υπουργεία στην Αθήνα, συσκέψεις και εκδηλώσεις.

Στα γραφεία του Σωματείου, εργαζόμενοι μιλούν για την πείρα αυτής της δράσης.

«Φέτος έχουν αλλάξει τα πράγματα», τονίζει η γραμματέας του Σωματείου, Κατερίνα Λουλουδιά, όταν της ζητάμε να μας περιγράψει τις συνθήκες με τις οποίες δουλεύουν οι καμαριέρες. Οπως εξηγεί, στην προηγούμενη σεζόν σε κάθε εργαζόμενη αναλογούσαν 25 και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και 30 δωμάτια. Μετά την ίδρυση του σωματείου, «με αγώνα» όπως ξεκαθαρίζει, κατάφεραν να ελαττωθούν τα δωμάτια στα 14 όταν πρόκειται για οικογενειακά και γύρω στα 20 όταν πρόκειται για δίκλινα. Ο αγώνας γύρω από το ζήτημα δεν έχει τελειώσει, η διαπάλη με την εργοδοσία είναι καθημερινή.

Η δουλειά της καμαριέρας έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολη και κουραστική. «Κάνεις τα πάντα. Και στρώματα θα σηκώσεις, και κρεβάτια, όχι μια φορά αλλά σε κάθε δωμάτιο που μπαίνεις. Ολα περνάνε από κόσκινο», αναφέρουν οι εργαζόμενες. Οταν όμως η εντατικοποίηση χτυπά «κόκκινο» και η σεζόν βγαίνει χωρίς ρεπό, τότε οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στην εξάντληση.

«Πέρυσι δεν κάναμε σχεδόν καθόλου ρεπό όλη τη σεζόν. Είχαν φτάσει στο σημείο οι γυναίκες να παίρνουν αναρρωτικές, να τρέχουν στο γιατρό για τη μέση, τα πόδια και διάφορα άλλα προβλήματα, και να λένε "ευτυχώς θα ξεκουραστώ". Διαφορά είδαμε μετά την ίδρυση του σωματείου», λέει η Κατερίνα και προσθέτει ότι φέτος παίρνουν δύο ρεπό τη βδομάδα.

Σε μια ειδικότητα που δουλεύουν σχεδόν αποκλειστικά γυναίκες, η Κατερίνα περιγράφει πως η μητρότητα δεν υπολογίζεται: «Εκεί μέσα δεν υπάρχει μητρότητα, δεν υπάρχει προσωπικός πόνος, αρρώστια. Οι εγκυμονούσες έχουν την ίδια μεταχείριση με τις υπόλοιπες. Το να είσαι έγκυος δε σημαίνει ότι θα κάνεις λιγότερα δωμάτια. Πολλές εργαζόμενες που έχουν κάνει κατά καιρούς παιδιά, στη μέση της σεζόν σταματούσαν αναγκαστικά για να μπορέσουν να φτάσουν μέχρι το τέλος την εγκυμοσύνη».

Το «καινούριο φρούτο» που σερβίρει η εργοδοσία είναι οι εργαζόμενες από εργολαβικά συνεργεία. «Εχουν λιγότερα ρεπό και μικρότερο μισθό από εμάς», υπογραμμίζει η Κατερίνα, προσθέτοντας πως οι εργαζόμενοι αυτοί γίνονται «μπαλαντέρ», μεταφέρονται από τμήμα σε τμήμα. Στην ερώτηση αν οι εργολαβικοί εργαζόμενοι και τα προβλήματά τους έχουν θέση στο Σωματείο, η Κατερίνα είναι ξεκάθαρη: «Το Σωματείο είναι για όλους».

«Τώρα μας υπολογίζουν. Δεν υπάρχει ο φόβος, το άγχος πως είμαστε μόνοι μας και δεν έχουμε στήριξη από πουθενά. Τώρα ξέρουμε πως ό,τι και να γίνει είμαστε ομάδα. Αυτό είναι μεγάλη διαφορά», μας λέει η Κατερίνα, αποτυπώνοντας το τι σηματοδοτεί η ίδρυση του Σωματείου.

Υπενθυμίζει πως όλα ξεκίνησαν όταν οι εργαζόμενοι βρέθηκαν πέρυσι να δουλεύουν απλήρωτοι: «Οταν άρχισαν να μη μας πληρώνουν, να μας χρωστάνε δυο και τρεις μήνες, εκεί πια ξεχείλισε το ποτήρι. Δεν πάει άλλο, είπαμε και βγήκαμε έξω». Στις κινητοποιήσεις αυτές μπήκε η βάση για να φτιαχτεί το Σωματείο. Η συνέχεια δόθηκε με μάζεμα υπογραφών από τους εργαζόμενους σε συνθήκες μυστικότητας, μακριά από το βλέμμα της εργοδοσίας, μέχρι που το Σωματείο πήρε σάρκα και οστά. «Είμαστε πολύ περήφανοι που το καταφέραμε αυτό, να φτιάξουμε σωματείο μέσα στο χώρο δουλειάς», καταλήγει.

Ασφαλώς, όπως επισημαίνει η Κατερίνα, ο «πόλεμος» από την εργοδοσία δεν σταμάτησε στιγμή όλους αυτούς τους μήνες. Γραπτές επιπλήξεις, συστάσεις και αναφορές για την «απόδοσή» τους είναι συχνό φαινόμενο για τους εργαζόμενους που συμμετέχουν στο Διοικητικό Συμβούλιο. Η ίδια έχει λάβει τέτοια «σύσταση», ενώ στο παρελθόν είχε γίνει αποδέκτης «βραβεύσεων» για τη δουλειά της. Τότε όμως δεν υπήρχε σωματείο και η ίδια δεν είχε καμία συνδικαλιστική δράση...

Οσο για τους εργαζόμενους που η εργοδοσία θεωρεί «αδύναμους κρίκους», εκεί η παρέμβαση γίνεται πιο πιεστική. Η Κατερίνα τονίζει ότι στο Σωματείο έχουν φτάσει με... εξώδικο «δηλώσεις παραίτησης», δηλαδή κόλλες χαρτί στις οποίες εργαζόμενοι φέρονται να δηλώνουν ότι δεν θέλουν να συμμετέχουν στο Σωματείο. «Ολα τα χαρτιά με τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα, γραμμένα από το ίδιο χέρι, είχαν ακόμα και το ίδιο ορθογραφικό λάθος», σχολιάζει.

«Δεν κάνουμε πίσω», καταλήγει η Κατερίνα και προτρέπει τους συναδέλφους της σε κάθε ξενοδοχείο να ακολουθήσουν το δρόμο της οργάνωσης. «Πρέπει οι εργαζόμενοι να ξεσηκωθούν, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, να φτιαχτούν και άλλα σωματεία για να παλέψουν για το δίκιο τους. Πρέπει να βρεθούν οι άνθρωποι που θα βγουν μπροστά, που δε θα φοβηθούν», λέει και τονίζει ότι «παντού υπάρχουν τέτοια άτομα», τέτοιες δυνάμεις που μπορούν να αλλάξουν τη σημερινή εικόνα. Το παράδειγμα του δικού τους Σωματείου το επιβεβαιώνει.