Στη Βρετανία της «χαμηλής ανεργίας» έχουν θεσπιστεί επισήμως, τα τελευταία χρόνια, οκτώ είδη «ελαστικών» μορφών απασχόλησης, στις οποίες δεν συμπεριλαμβάνεται η πιο ακραία περίπτωση των συμβασιούχων του λεγόμενου «μηδενικού χρόνου» εργασίας («zero hour contracts») που αποτελούν περίπου το 3% του εργατικού δυναμικού και οι οποίοι δεν εξασφαλίζουν ούτε μία ώρα δουλειά το μήνα!

Στις ευέλικτες «αναγνωρισμένες» μορφές εργασίας στο Ηνωμένο Βασίλειο συμπεριλαμβάνεται:

• Η εκ περιτροπής εργασία.
• Η κατ' οίκον εργασία.
• Η μερική απασχόληση.
• Η ολιγοήμερη απασχόληση μέσα στη βδομάδα (π.χ. εργασία με πλήρες ωράριο στις τρεις από τις πέντε εργάσιμες μέρες της βδομάδας...)
• Το ελαστικό ωράριο εργασίας (όπου ο εργαζόμενος επιλέγει πότε θα αρχίσει και πότε θα σταματήσει την εργασία έπειτα από συμφωνία με τον εργοδότη).
• Σύμβαση με βάση το σύνολο ωρών εργασίας ετησίως (Annualised hours)
• Κλιμακωτά ωράρια (Staggered hours), κατά τα οποία οι ώρες έναρξης εργασίας δεν είναι κοινές για όλους τους υπαλλήλους και μπορούν να αλληλοκαλύπτονται...
• Σταδιακή συνταξιοδότηση, σύστημα κατά το οποίο οι πρεσβύτεροι εργαζόμενοι επιλέγουν πότε θα συνταξιοδοτηθούν. Μπορούν, ωστόσο, εάν το θελήσουν, να μειώσουν τις ώρες εργασίας και να μετατρέψουν τη σύμβαση εργασίας σε μερικής απασχόλησης.

Από την επίσημη λίστα των μορφών εργασιακής απασχόλησης απουσιάζει η νέα κατηγορία των σύγχρονων σκλάβων μονοπωλίων όπως η Uber και οι οποίοι προσφέρουν εργασία κατά απαίτηση του αφεντικού υποτίθεται «ελεύθερα». Είναι, ωστόσο, υποχρεωμένοι να θέτουν τον εαυτό τους στη διάθεση της εταιρείας και να καθορίζουν το ωράριο και τον τρόπο δουλειάς ανάλογα με τις τρέχουσες ανάγκες του μονοπωλίου, προσφέροντας υπηρεσίες με τιμές «ανά μονάδα» ή ανά κομμάτι. Υποτίθεται ότι είναι «πιο ελεύθεροι» από τους κανονικούς υπαλλήλους, αλλά αυτό ισχύει μόνο στα λόγια.

Στην πράξη, είναι και αυτοί εργαζόμενοι όπως όλοι και όχι «εξαρτημένοι εργολάβοι» ή αυτοαπασχολούμενοι, όπως τους έχουν βαφτίσει οι αστικές κυβερνήσεις και τα ανερχόμενα μονοπώλια... Είναι υπάλληλοι με λιγότερα δικαιώματα, αφού για αυτούς δεν έχει ούτε επιδόματα, ούτε άδειες ασθενείας μετ' αποδοχών. Δεν έχουν πλήρη ιατροφαρμακευτική ασφάλιση και συνταξιοδοτική κάλυψη. Είναι οι εργαζόμενοι «του μέλλοντος», εκτός και εάν παλέψουν περισσότερο για να κατακτήσουν τα κάποτε αυτονόητα δικαιώματα της πλήρους, σταθερής εργασίας, των συλλογικών συμβάσεων και μισθών που εξασφαλίζουν αξιοπρεπή ζωή στα λαϊκά νοικοκυριά. Η καλύτερη ζωή για τον εργάτη κατακτιέται με σκληρούς αγώνες και κλιμάκωση της πάλης.