Από την εκδήλωση στο ΤΕΙ της Αθήνας

Κεντρικός ομιλητής στο ΤΕΙ της Αθήνας ήταν ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος περιέγραψε το πλαίσιο μέσα στο οποίο συγκροτείται το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, μέσα από τη συνένωση των ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά, σημειώνοντας: «Βάζουν πάλι κάτω το χάρτη της Ανώτατης Εκπαίδευσης, ανοίγουν και κλείνουν Τμήματα ανάλογα με το πώς τους συμφέρει, πώς συμφέρει τους μεγάλους επιχειρηματίες και τους σχεδιασμούς τους, χωρίς να υπολογίζουν για άλλη μια φορά τους σπουδαστές και τον κόπο τους» (αναλυτικά αποσπάσματα από την ομιλία του Ν. Σοφιανού θα δημοσιεύσουμε στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη»).

Με το ίδιο θέμα στο ΤΕΙ του Πειραιά μίλησε η Κέλλυ Παπαϊωάννου, μέλος του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ, η οποία μεταξύ άλλων κάλεσε τους σπουδαστές:

«Μην εναποθέτετε τις ελπίδες σας για την οργάνωση του αγώνα γι' αυτά που δικαιούστε, αυτά που σήμερα είναι σύγχρονα και πραγματικά προοδευτικά, σε δυνάμεις που στηρίζουν την ουσία των αλλαγών. Η συζήτηση για το ποια Τμήματα θα κλείσουν, ποια θα συγχωνευθούν, αν θα είναι το δικό μου ή το διπλανό, δε δείχνει ούτε το πραγματικό αίτιο ούτε τη διέξοδο στο πρόβλημα. Το κρίσιμο τώρα είναι να βγει το σπουδαστικό κίνημα στην επίθεση. Να μην τσιμπήσει σε κελεύσματα διοικήσεων, πολιτικών δυνάμεων που κοιτούν το μαγαζάκι τους, την ίδια στιγμή που έχουν στηρίξει αναφανδόν την κατηγοριοποίηση των πτυχίων και των αποφοίτων, την εμπορευματοποίηση της Εκπαίδευσης.

Δεν είναι τυχαίο, κατά τη γνώμη μας, ότι οι άλλες δυνάμεις, από κοινού, όλες μαζί, αναπαράγουν συνεχώς τη συζήτηση περί κατοχύρωσης επαγγελματικών δικαιωμάτων και "ισχυρών" πτυχίων. Στο ίδιο παιχνίδι μπαίνουν και αρκετοί καθηγητές σας, διοικήσεις Σχολών και Ιδρυμάτων τόσο στα ΤΕΙ όσο και στα Πανεπιστήμια. Στον ίδιο χορό έχουν ενταχθεί και διάφορες επαγγελματικές ενώσεις, επιστημονικοί σύλλογοι και φορείς, όπου ηγούνται οι πολιτικές δυνάμεις που και μέσα στα αμφιθέατρα σας καλούν να κοιτάξτε, στην ουσία, την πάρτη σας, να κοιτάξτε στενά το ατομικό συμφέρον, το συμφέρον της σχολής σας. Η συζήτηση αυτή δεν απαντά στην πραγματική αγωνία του σπουδαστή να βρει δουλειά με καλούς όρους».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας της η Κέλλυ Παπαϊωάννου σημείωσε ότι αυτό που θα πρέπει πραγματικά να αναρωτηθεί ο σπουδαστής είναι το εξής: «Μετριούνται μήπως με πτυχία, πιστωτικές μονάδες και εκπαιδευτικές διαδρομές οι ανάγκες του καθενός και της οικογένειάς του ή το σε πόσο υψηλό επίπεδο διαβίωσης του αξίζει να ζει; Φυσικά και όχι! Τότε γιατί θα πρέπει σήμερα όλα αυτά να εξαρτώνται από το πόσο αντέχει η τσέπη του να πληρώνει κι από το αν αντέχει στις κατραπακιές; Γιατί θα πρέπει, όπως γίνεται σήμερα, να τρέχει από πτυχίο σε κατάρτιση και αντίστροφα, να συμβιβάζεται με την κακοπληρωμένη δουλειά, με την ανεργία, και ξανά από την αρχή;

Κι όμως, σήμερα, στη βάση της αποσύνδεσης πτυχίου - επαγγέλματος, στη βάση της λειτουργίας αυτής της μεγάλης εκπαιδευτικής αγοράς που περιλαμβάνει πανεπιστήμια, ΤΕΙ, κολέγια, ΙΕΚ, σεμινάρια διά βίου μάθησης, πιστοποιήσεις, καταρτίσεις κ.λπ., αυτό που είναι κοινωνική ανάγκη καταλήγει να γίνεται ατομικό ζητούμενο. Ο νέος τη μόνη διέξοδο που βλέπει είναι να χτίσει ένα καλό βιογραφικό, που θα κάνει το βλέμμα του πιθανού εργοδότη του να τον ξεχωρίσει ανάμεσα στα τόσα βιογραφικά που θα λαμβάνει στο e-mail του.

Αρα, λοιπόν, το πρόβλημα δεν είναι στις σπουδές ούτε στο αν η Εκπαίδευση έχει περισσότερο τεχνολογικό ή ακαδημαϊκό χαρακτήρα. Το πρόβλημα είναι στο πώς θα εξασφαλιστεί δουλειά για τον καθένα, με τους ίδιους - όχι απλά αξιοπρεπείς, αλλά σύγχρονους - όρους για όλους.

Για σκεφτείτε το εξής: Εστω ότι, όταν τελειώνατε το σχολείο, σας έλεγε κάποιος ότι μπροστά σας έχετε τρεις επιλογές: Να πιάσετε κατευθείαν δουλειά, να πάτε σε μια επαγγελματική σχολή να μάθετε μια τέχνη ή να πάτε σε ένα πανεπιστήμιο για να μάθετε ό,τι χρειάζεται για να ασκήσετε ένα επάγγελμα που απαιτεί πανεπιστημιακού επιπέδου γνώσεις. Σας έλεγε, επίσης, πως ό,τι κι αν κάνατε, δε θα άλλαζε τίποτε στο πόσα λεφτά θα παίρνατε ούτε στους όρους με τους οποίους θα ζούσατε. Σας έλεγε, ακόμα, ότι όποια κι αν είναι η επιλογή σας, θα ήταν εξασφαλισμένο ότι δε θα ζούσατε ποτέ τον εφιάλτη της ανεργίας και, μάλιστα, μετά τις καλοκαιρινές σας διακοπές αφότου τελειώσατε το σχολείο, θα σας περίμενε η θέση εργασίας σας. Σας έλεγε, επίσης, ότι θα είχατε ανά πάσα στιγμή την επιλογή να αλλάξετε στην πορεία την απόφασή σας, χωρίς κανένα κόστος ή επίπτωση στη ζωή σας. Δε θα ήσασταν τότε πραγματικά ελεύθεροι να επιλέξετε το μέλλον σας, χωρίς να βιώνετε την αγωνία και την ανασφάλεια που βιώνετε σήμερα, χωρίς την αβεβαιότητα μήπως το κάθε βήμα που κάνετε, η κάθε απόφαση που παίρνετε, η κάθε θυσία που κάνετε εσείς και οι οικογένειές σας αποδειχτεί μια χαμένη ζαριά; Θα 'χατε μήπως τότε την αγωνία αν το πτυχίο σας είναι καλύτερο ή χειρότερο από το πτυχίο του άλλου, αν είστε κατάλληλοι ή όχι για να βγείτε με καλές πιθανότητες στην αγορά εργασίας; Προφανώς και όχι». Ξεκαθάρισε βέβαια η Κ. Παπαϊωάννου ότι αυτές οι επιλογές δεν μπορούν να υπάρχουν στον καπιταλισμό.