Το σκηνικό της ιδεολογικής χειραγώγησης στήνεται με γοργούς ρυθμούς. Η ιδεολογική τρομοκρατία της «νέας τάξης» μέσω της λογοκρισίας και του αποκλεισμού της διαφορετικής γνώμης - ακόμη και της πιο άτολμης - μπαίνει δυναμικά στο προσκήνιο. Στο παρασκήνιο λειτουργούσε πάντα και δημιουργούσε «συνήθεις υπόπτους» και στο πεδίο του πολιτικού ακτιβισμού και στο πεδίο της σκέψης και - εσχάτως και πριν τα χτυπήματα στη Ν. Υόρκη - στο πεδίο έστω και του απλού προβληματισμού απέναντι στους νέους και διάφορους «μεγαλοϊδεατισμούς», όπως αυτός των Ολυμπιακών Αγώνων, για να φέρουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Ο αναγεννησιακός ορθολογισμός που επένδυσε ιδεολογικά όλες τις αστικές επαναστάσεις ακολουθεί την παρακμιακή κατηφόρα τους στο ανώτατο στάδιο του συστήματος που εγκαθίδρυσαν: τον ιμπεριαλισμό. Πολύ γρήγορα, όσοι αντιστέκονταν στη Συνθήκη Σένγκεν, στους ευρωπαϊκούς και εγχώριους τρομονόμους και τα κάθε είδους κατασταλτικά μέτρα, ακόμη και πάνω στα στοιχειώδη αστικά δικαιώματα, επιβεβαιώνονται με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο. Η διαπίστωση πως αυτοί οι μηχανισμοί φτιάχτηκαν για να λειτουργήσουν την «κατάλληλη στιγμή» είναι πλέον πραγματικότητα. Και όσοι αντιμετώπιζαν το φασισμό του 20ού αιώνα ως «φαινόμενο» έξω και πέρα από τις «επιταγές» του δυτικού πολιτισμού από τη βιομηχανική επανάσταση και μετά, θα πρέπει να ξαναδούν πιο προσεκτικά την ανάλυση που θέλει το φασισμό ως την ακραία έκφανση του ιμπεριαλισμού. Ως «σαρξ εκ σαρκός» του συστήματος.

Τα ιδεολογήματα περί «φωτός» και «σκότους» καθαρίστηκαν από τις «αράχνες», ξεσκονίστηκαν και σερβίρονται αφειδώς από τα κυρίαρχα ΜΜΕ παγκοσμίως. Ηδη, ακόμη και στις εφημερίδες των ΗΠΑ, δημοσιεύονται άρθρα «έκπληξης» για τη λανθάνουσα λογοκρισία που προωθεί η αμερικανική κυβέρνηση, αποκαλυπτικά ακόμη και μέσα στην αφέλειά τους. Ηδη, η λεγόμενη κοινή γνώμη βομβαρδίζεται καθημερινά από την πιο χυδαία προπαγάνδα του «μεταψυχροπολεμικού» κόσμου, με στόχο να θεωρηθεί φυσιολογικό να επιβάλλεται ενός λεπτού σιγή σε όλον τον πλανήτη για τα θύματα των δίδυμων πύργων, όσο και «φυσιολογικό» θα πρέπει να θεωρηθεί η εξαφάνιση από το χάρτη χωριών και πόλεων στο όνομα της «δημοκρατίας» και της «ελευθερίας».

Αυτή η «κοινή γνώμη», ειδικά στις ΗΠΑ, ήταν προετοιμασμένη από καιρό να αποδεχτεί αυτή τη λογική. Ο μακαρθισμός δεν εξαφανίστηκε ποτέ στην πραγματικότητα. Το ότι τώρα επενδύεται με σπαραξικάρδιους τηλεοπτικούς μαραθώνιους, με κωμικοτραγικές μαύρες λίστες τραγουδιών, «επικίνδυνων» για το «κοινό αίσθημα» ή «ύποπτων» για τρομο-λαγνεία (όπως μερικά τραγούδια γνωστών «φανατικών φονταμενταλιστών»: Ελβις Πρίσλεϊ, Φρανκ Σινάτρα, Πετούλα Κλαρκ κλπ.) με σαδιστική επανάληψη του βίντεο με τα «Μπόινγκ» να καρφώνονται στους δίδυμους πύργους, με «αφορισμούς» εναντίον όσων αρνούνται να «συμψηφίσουν» τα θύματα της Ν. Υόρκης με τα θύματα των αναμενόμενων «αντιποίνων» και άλλα, αναλόγου ύφους και ήθους, μέσα, είναι το νέο περιτύλιγμα του παλιού και σάπιου περιεχομένου.

Το σίγουρο είναι πως, όπως και στην εποχή του Μακάρθι, οι φωνές αντίστασης θα πληθύνουν και θα δυναμώσουν. Νέες «Επιτροπές Αντιαμερικανικών Ενεργειών» δεν πρόκειται να στηθούν και αν στηθούν θα ακυρωθούν στην πράξη. Οι λαοί θα βρουν τους τρόπους. Η διανόηση, όμως, οφείλει να πάρει θέση.